Η κληρονομιά του λαδιού στο Montalbano, η ενίσχυση και η άμυνά του, παρά το υψηλό κόστος και τον σκληρό ανταγωνισμό. Αυτό ήταν το επίκεντρο του συνεδρίου με εξέχοντες προσκεκλημένους που πραγματοποιήθηκε στη Leonardian Library of Vinci το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου, που διοργανώθηκε από την Unesco Club of Vinci με την αιγίδα του Δήμου Vinci και της Περιφέρειας της Τοσκάνης.

Στη συνάντηση συμμετείχαν ο καθηγητής Massimo Vincenzini (Πρόεδρος της Ακαδημίας Georgofili), ο καθηγητής Riccardo Gucci (Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πίζας και Πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Ελιάς και Λαδιού), ο γιατρός Marcello Bonechi (Αντιπρόεδρος-Βικάριος της Εθνικής Ένωσης της Πόλης του Πετρελαίου) και ο Δρ. Alessandro Bandinelli (Πρόεδρος του Συνδέσμου της Bio-District of Montalbano).

Η εκδήλωση ξεκινά από το σύνθημα της Unesco για τη διατήρηση και προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, σε συνδυασμό με τη δέκατη επέτειο από την είσοδο της μεσογειακής διατροφής ως πιστοποιημένη κληρονομιά, εκτός από την τέχνη των ξερολιθικών τοίχων, όπως εξηγεί ο Paolo Sani στο εναρκτήρια ομιλία. Πολλά θέματα που ενώνονται με τον Vinci, ο οποίος δεν κατάφερε να προωθήσει την υποψηφιότητα για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, αλλά έχει όλα τα κατάλληλα χαρτιά για να καθιερωθεί

Η αειφορία και το αποκρυσταλλωμένο τοπίο

Το Vinci είναι ένα τοπίο που διαμορφώνεται από καλές γεωργικές πρακτικές, όπως εξήγησε ο δήμαρχος Giuseppe Torchia, μετριάζοντας επίσης τις επιπτώσεις της υδρογεωλογικής αστάθειας.

«Οι ταράτσες και οι ξερολιθιές οδήγησαν σε μια ισορροπία μεταξύ οικονομικών λόγων και εκείνων της διαφύλαξης της επικράτειας. Μια ισορροπία που, σύμφωνα με τον δήμαρχο, χάνεται. Κανένα από τα δύο στοιχεία δεν έχει γίνει ανισόρροπο σε σχέση με το άλλο, αλλά Οι συνθήκες γύρω μας αλλάζουν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις λεγόμενες κλιματικές αλλαγές, καθώς οι παγετοί της άνοιξης και η μακρά καλοκαιρινή ξηρασία το 2021 επηρέασαν τη συγκομιδή και την εκστρατεία λαδιού. Έτσι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια και πρέπει να μετρήσουμε τον εαυτό μας με αυτό».

Το θέμα της βιωσιμότητας των γεωργικών καλλιεργειών εκδηλώνεται σε διάφορες πτυχές. Το πρόβλημα της ύδρευσης, το τοπίο που «κρυσταλλώνεται» από τις πολεοδομικές ρυθμίσεις που καθιστά δύσκολη την πραγματοποίηση αλλαγών στην περιοχή όπως δεξαμενή συλλογής βρόχινου νερού, αδύνατη να κατασκευαστεί.

Ο σύμβουλος παραγωγικών δραστηριοτήτων Paolo Frese είναι ικανοποιημένος με αυτή τη συνάντηση, η οποία δυστυχώς αναβλήθηκε για πάρα πολύ καιρό λόγω των περιορισμών της πανδημίας. Η σημερινή εκδήλωση ανοίγει επίσης το δρόμο για το επόμενο Oil School που θα πραγματοποιηθεί στο Vinci, ανοιχτό κατά προτεραιότητα στους πολίτες της Ένωσης Empolese Valdelsa και του Συμφώνου Montalbano. Οι δεξιότητες θα ισχύουν για τη συντήρηση και την υλοποίηση της κληρονομιάς των ελαιόδεντρων στην Τοσκάνη, μια επιχείρηση παρόμοια με αυτή των μαθημάτων για τη μετάδοση γνώσεων σε τοίχους από ξερολιθιά που έχουν ήδη ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό.

Τέλος, από την αντιδήμαρχο Sara Iallorenzi το κλείσιμο: από τη θρησκεία, στην οποία η ελιά είναι σύμβολο ειρήνης, στη μυθολογία, ένα κλαδί ελιάς τυφλώνει τον Πολύφημο. Από μια ελιά γεννήθηκε η Ρώμη με τον Ρωμύλο και τον Ρέμο, μια κουλτούρα «πολύ λίγο τονισμένη» που συνδέθηκε με την ελιά. Αλλά με την ελιά αναπαρίσταται η ιστορία της ανθρωπότητας και, με μικρότερο τρόπο, η ιστορία του Βίντσι.

Η πρόοδος της γεωργίας κατά τη Γεωργοφίλη

Ελαιώνες έξω από το παράθυρο της Λεοναρντιανής Βιβλιοθήκης

Η Accademia dei Georgofili ασχολείται με γεωργικά και αγροδιατροφικά ζητήματα από το 1753, συμπεριλαμβανομένων συνθηκών του δέκατου ένατου αιώνα για τα ελαιόδεντρα και τη συντήρησή τους ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες όπως στο Mugello.

Μπορεί να υπάρξει μια μετάβαση στη μετατόπιση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων προς υποστήριξη της γεωργίας. Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες που με την υποστήριξη της επιστήμης αλλά και με μια ανθρώπινη αλλαγή συνηθειών, θα μπορούσαμε να τις κάνουμε. Πρέπει να ενωθούμε, επίσης μιλώντας και μοιράζοντας επιλογές, μέσα και στόχους που πρέπει να επιτευχθούν.

Οι πόλεις του πετρελαίου και η προώθηση της καλής διαβίωσης

Ο σύλλογος ενεργεί μέσω των δημοτικών διοικήσεων, των πραγματικών μελών του συλλόγου. Ο Vinci είναι μέρος του από το 2009, ανάμεσα σε περισσότερα από 400 μέλη, 52 από αυτούς τους Τοσκανούς. Ο σύλλογος λειτουργεί με εκπαίδευση στα σχολεία, με έργα όπως αυτό του «ψωμί και λάδι στην τάξη», μια απλή και εκπληκτική ιδέα για μαθητές που ανακαλύπτουν το πράσινο λάδι και τις δυνατότητές του.

Εκτός από αυτό, υπάρχουν επίσης σνακ στον ελαιώνα και βόλτες ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, γιατί ακόμη και οι Πόλεις του πετρελαίου στοχεύουν στον τουρισμό με πετρέλαιο και την εκπαίδευση δεξιοτήτων. Οι καλύτερες τουριστικές εμπειρίες που σχετίζονται με το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο «ανταγωνίζονται» έναν διαγωνισμό αφιερωμένο στον τουρισμό λαδιού, που βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοσή του.

Τα προβλήματα των «δύσκολων» περιοχών

Η Εθνική Ακαδημία Ελιάς και Λαδιού, που ιδρύθηκε το 1960 και εκπροσωπείται από τον καθηγητή Riccardo Gucci του Πανεπιστημίου της Πίζας, στοχεύει στον πετρελαϊκό τουρισμό, έναν δρόμο του μέλλοντος στον οποίο υπάρχει η νομοθεσία αλλά που πρέπει να γεμίσει με περιεχόμενο, αλλά και οικονομική βιωσιμότητα του κλάδου. Η επιστημονική συζήτηση είναι μέρος αυτού, μαζί με τις δυσκολίες της διεξαγωγής ενός πειράματος που θα διαρκούσε τουλάχιστον 4 χρόνια στην ελαιοκαλλιέργεια και το οποίο θα πρέπει να βρει υποστήριξη στα ανώτατα θεσμικά όργανα.

Το λάδι στην περιοχή της Τοσκάνης εξακολουθεί να διαπερνά τον δημόσιο διάλογο, αλλά έχει προβλήματα: από την εγκατάλειψη της καλλιέργειας μέχρι την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Δύσκολες και ερημωμένες περιοχές, η παραμέληση των οποίων επηρεάζει και άλλες βιομηχανικές περιοχές. Η γεωργία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μέσο βιοπορισμού.

Το μέλλον πρέπει να αφορά τη στήριξη των αγροτικών κοινοτήτων, τόσο με επιδοτούμενη φορολογία όσο και με μεγάλες επενδύσεις. Πρέπει επίσης να έρθει η εκπαίδευση, η οποία βοηθά επίσης στην ασφάλεια της εργασίας. Και σε συμφωνία με τον δήμαρχο, η επιστήμη μπορεί να βοηθήσει όπου το κλίμα δεν περιλαμβάνει σημαντικά, συχνά καταστροφικά φαινόμενα που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή

Το Biodistretto του Montalbano

Η στήριξη, εξηγεί ο πρόεδρος Alessandro Bandinelli, δεν πρέπει να έρχεται εφάπαξ με τη φύτευση νέων φυτών ή τον καθαρισμό μιας συγκεκριμένης περιοχής που προορίζεται να γίνει ακαλλιέργητη με την πάροδο των ετών.

Το λάδι της Τοσκάνης και της Ιταλίας λειτουργεί άψογα στο εξωτερικό, αλλά για οικιακή χρήση προτιμάται περισσότερο, που εισάγεται από την Ελλάδα και την Ισπανία. «Γιατί αν ξοδεύουμε 25 ευρώ για ένα κιλό λάδι αυτοκινήτου και δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξοδέψουμε 5 ευρώ για να το φέρουμε στο τραπέζι;», αμφιβάλλει ο Μπαντινέλι. Το Montalbano και τα άλλα εδάφη ελαιοκαλλιέργειας πρέπει να ενισχύσουν την κληρονομιά τους και όχι να φυτέψουν άλλα ελαιόδεντρα εντατικά όπως η Ισπανία. «Έχουμε ένα προϊόν αριστείας, για το οποίο πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τους παραγωγούς μας, το λάδι είναι θεραπευτικό προϊόν και γι’ αυτό καταναλώνονται 25-30 λίτρα ανά οικογένεια. Το κόστος θα ήταν βιώσιμο, αλλά πρέπει να μπούμε στην κουλτούρα και τη γνώση του πετρελαίου. Πολλά πράγματα πρέπει να βελτιωθούν και πρέπει να καινοτομήσουμε για να κάνουμε τις περιοχές πιο παραγωγικές».