Πέμπτη 19 Μαΐου 2022 – 12:48
Από το ιταλικό στούντιο αναλυτικά identikit Ιταλικός λύκος του Μεσαίωνα
Υπογράφεται από τα Πανεπιστήμια Sapienza της Ρώμης, της Μπολόνια και της Πάρμας
Ρώμη, 19 Μαΐου (askanews) – Μια διεπιστημονική μελέτη που διεξήχθη από τα Πανεπιστήμια Sapienza της Ρώμης, της Μπολόνια και της Πάρμα, που δημοσιεύτηκε τις τελευταίες ημέρες, παρέχει την πληρέστερη περιγραφή ενός δείγματος λύκου από τον Μεσαίωνα στην Ιταλία, με βάση ένα απολιθωμένο κρανίο που βρέθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018 στο River Po από τον Davide Persico, καθηγητή Παλαιοβιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πάρμα και ανώτερο συγγραφέα που διηύθυνε τη μελέτη. Το απολίθωμα, πλήρες και σε άριστη κατάσταση, εκτίθεται στο Παλαιοανθρωπολογικό Μουσείο του Πάδου στο San Daniele Po (CR) και έχει ήδη αποτελέσει αντικείμενο παλαιογενετικής μελέτης το 2019. Στο πρόσφατο επιστημονικό άρθρο, ωστόσο, – τονίζει το Πανεπιστήμιο της Πάρμα – παρουσιάζεται η πρώτη της πλήρης περιγραφή που βασίζεται σε μια διεπιστημονική προσέγγιση.
«Η αναγνώριση και η πρώτη ταξινομική ταξινόμηση του δείγματος, καθώς και ο προσδιορισμός της ηλικίας και του φύλου, πραγματοποιήθηκαν μέσω βιομετρικής ανάλυσης που πραγματοποιήθηκε στο Τμήμα Χημικών Επιστημών Ζωής και Περιβαλλοντικής Αειφορίας του Πανεπιστημίου της Πάρμα», λέει. Νταβίντε Περσίκο. Το σχεδόν πλήρες κρανίο βρέθηκε στην αλλουβιακή ράβδο του ποταμού Πάδου που ονομάζεται Boschi Maria Luigia, στη δεξιά όχθη αλλά στην περιοχή της Κρεμόνας. Μέσω ραδιομετρικής ανάλυσης με άνθρακα 14, το απολίθωμα τοποθετήθηκε στα μέσα του Μεσαίωνα, ακριβώς μεταξύ 967 και 1157 μ.Χ.
Η μεσαιωνική περίοδος αντιπροσώπευε μια κρίσιμη φάση για την εξελικτική ιστορία του λύκου, καθώς σημαδεύτηκε τόσο από σημαντικές αλλαγές στο οικοσύστημα, ειδικά σε δασώδη τοπία, όσο και από έντονες ανθρώπινες διώξεις, που οδήγησαν αυτό το είδος σε δραματική δημογραφική παρακμή. Αν και ο λύκος είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο εμβληματικά και ευρέως μελετημένα αρπακτικά όλων των εποχών, στην Ευρώπη τα οστεολογικά κατάλοιπα μεσαιωνικών λύκων είναι εξαιρετικά σπάνια, περιορίζοντας την κατανόηση της δυναμικής και των φαινομένων που επηρέασαν την εξέλιξη των παλαιότερων πληθυσμών αυτού του λύκου. είδος. Για το λόγο αυτό, το υπό μελέτη απολιθωμένο κρανίο αντιπροσώπευε μια εξαιρετική και σπάνια ερευνητική ευκαιρία.
«Οι βιομετρικές αναλύσεις και αυτές που βασίζονται στην Υπολογιστική Τομογραφία (CT) – λέει ο Raffaele Sardella, τακτικός καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών της Γης του Πανεπιστημίου Sapienza της Ρώμης – δείχνουν ότι ο λύκος του Πάδου εμπίπτει στην κρανιακή μεταβλητότητα του υποείδους Canis lupus italicus υπάρχουν όλα «σήμερα στη χερσόνησο μας». «Η φθορά των δοντιών επέτρεψε την ανίχνευση του κρανίου σε ένα ενήλικο άτομο μεταξύ 6 και 8 ετών, γυναίκα – υπογράμμισε ο Dawid Adam Iurino, πρώτος συγγραφέας του άρθρου, ειδικός σε παλαιοπαθολογίες και εφαρμογές εικονικής παλαιοντολογίας στη Sapienza – Αυτό το δείγμα – συνεχίζει ο μελετητής – δείχνει ξεκάθαρα στοιχεία σοβαρής περιοδοντίτιδας που προκάλεσε την πλήρη απώλεια του αριστερού κυνόδοντα δημιουργώντας μια μεγάλη οπή που συνδέει την κυψελίδα με τη ρινική κοιλότητα. Αυτή η παθολογική κατάσταση πιθανώς έχει αποδυναμώσει σοβαρά το θέμα. δεν είναι δυνατό να εξακριβωθεί με βεβαιότητα εάν ο θάνατος ήταν συνέπεια αυτής της ασθένειας».
Οι φυλογενετικές αναλύσεις, που διεξήχθησαν στο Εργαστήριο Αρχαίου DNA του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, τοποθέτησαν τη γενετική δεξαμενή του μιτοχονδριακού DNA (ένα μικρό μέρος του γονιδιώματος που κληρονομήθηκε μόνο μέσω της μητέρας) του ευρήματος στη γενετική μεταβλητότητα των σύγχρονων λύκων, σαφώς διαχωρισμένη από αυτή των σκύλων. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Elisabetta Cilli, συμβασιούχο καθηγήτρια Αρχαιογενετικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και συν-συγγραφέα της μελέτης, το δείγμα ανήκει στην απλοομάδα 2 λύκων, δηλαδή είναι μέρος των αρχαιότερων μητρικών γενεαλογικών γενεαλογιών που προέρχονται από πρόγονος κοινός. Στην Ευρώπη αυτή η απλοομάδα, που ξεκίνησε τουλάχιστον 2.700-1.200 χρόνια πριν, έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από την πιο πρόσφατη απλοομάδα 1, εκτός από την Ιταλία όπου υπάρχει μόνο η απλοομάδα 2. Οι ίδιες αναλύσεις έδειξαν επίσης ότι η μιτοχονδριακή ακολουθία του δείγματος που μελετήθηκε είναι πολύ παρόμοια με την τυπική ελληνική, που ονομάζεται W15, από την οποία δείχνει μόνο μια μετάλλαξη διαφοράς. Σύμφωνα με την Elisabetta Cilli, αυτή η αλληλουχία DNA αντιπροσωπεύει μέρος της αρχαίας γενετικής μεταβλητότητας του πληθυσμού των ιταλικών λύκων σήμερα που χάθηκε λόγω των αρνητικών επιπτώσεων των ανθρωπογενών διωγμών που διαπράχθηκαν τον Μεσαίωνα και, για τη Δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα τα τελευταία 150 χρόνια.
Αυτή η διεπιστημονική μελέτη παρέχει την πληρέστερη περιγραφή ενός δείγματος λύκου από τον Μεσαίωνα στην Ιταλία και δείχνει πώς τα αρχαιοζωολογικά δείγματα αντιπροσωπεύουν μια βασική πηγή πληροφοριών για την κατανόηση της δυναμικής, της ποικιλομορφίας και της κατανομής των λύκων μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος. Μεταξύ των συγγραφέων επίσης ο Romolo Caniglia, ερευνητής του ISPRA, η Elena Fabbri, ερευνήτρια του ISPRA, η Marta Maria Ciucani από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και ο Beniamino Mecozzi του Πανεπιστημίου Sapienza της Ρώμης.
“Δια βίου γκουρού της μπύρας. Κακός social mediaholic. Διοργανωτής. Τυπικός geek της τηλεόρασης. Καφετιέρης. Περήφανος επαγγελματίας τροφίμων.”
