Ο Κιελίνι αξίζει τον Δέλλα, τον Ινσίνιε Καραγκούνη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιμόμπιλε δραπετεύει από Ντόρτμουντ και Σεβίλλη και επισκευάζεται στη μέτρια Λάτσιο της Λοτίτο. Και το Cannavaro είναι τέλειο για την ΙταλίαΕλλάδα
Db Βαρσοβία (Πολωνία) 06/08/2012 – Euro 2012 / Πολωνία-Ελλάδα / φωτογραφία Daniele Buffa / Image Sport στη φωτογραφία: Γιώργος Καραγκούνης
Εδώ είμαστε. Μετά από μια από τις πιο ανακοινωμένες ήττες του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ήττα που κάνει πολύ περισσότερο θόρυβο, γιατί έγινε απροσδόκητα πριν από την επόμενη Τρίτη. Η ήττα κάνει θόρυβο. Πλαστική επίδειξη αυτού που είναι η Ιταλία σήμερα. Όχι ως εθνικός. Μάλλον ως χώρα. Μια χώρα στην οποία έχει χαθεί τελείως η αίσθηση της πραγματικότητας και της δικής της σημασίας. Το καλύτερο πράγμα για χθες το απόγευμα ήταν να δεις μια μικρή πόλη να δίνει ένα μάθημα σε μια χώρα που θεωρεί τον εαυτό της σπουδαία. Αλλά ότι κρατά μόνο αναμνήσεις από σπουδαία, και ότι από σπουδαία διατηρεί μόνο αλαζονεία και τεκμήρια.
Μπορούμε να ορίσουμε ότι τον Ιούλιο του 2021 ένα ατύχημα. Όπως η Ελλάδα του 2004. Το ίδιο. Οι Έλληνες δεν ήρθαν στη Γερμανία το 2006 ως πρωταθλητές Ευρώπης. Σήμερα η Ιταλία του ποδοσφαίρου ισχύει τόσο όσο αυτή της Ελλάδας πριν από δεκαοκτώ χρόνια. Ο Κιελίνι αντί του Δέλλα, ο Βεράτι αντί του Ζαγοράκη, ο Ινσίνιε αντί του Καραγκούνη. Οχι περισσότερο από. Η εθνική αφήγηση μας οδήγησε να θεωρούμε πρωταθλητές τους κανονικούς παίκτες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιμόμπιλε δραπετεύει από Ντόρτμουντ και Σεβίλλη, επισκευάζοντας τη μέτρια Λάτσιο του Λοτίτο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βεράτι βρίσκεται στην πλημμυρισμένη μηχανή της πολλαπλώς αποκλεισμένης PSG εδώ και οκτώ χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμβολο της Νάπολι είναι το «10» της εθνικής ομάδας που πηδά δύο Μουντιάλ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς θόρυβος φόντου. Νούμερα, παραστάσεις, «κατάληψη χώρου» είναι απλά κουτσομπολιά σε σύγκριση με γεγονότα.
Γιατί στο τέλος η ποδοσφαιρική παραβολή αυτής της γενιάς παικτών θα πρέπει αναγκαστικά να περάσει από αυτή την κρίση. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό που συμβαίνει στο πρωτάθλημά μας είναι άσχετο. Οι βροντερές κρίσεις είναι μόνο για χρήση και κατανάλωση των ΜΜΕ και εμάς των βουλιμικών καταναλωτών. Είναι ένα πρόβλημα απόρριψης της δικής του κληρονομιάς. Η κληρονομιά του ιταλικού ποδοσφαίρου δεν ήταν ποτέ η ομορφιά, το κέντημα, η φρασεολογία. Το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν πάντα κάθε άλλο παρά. Οι πιο επικές νίκες σημειώνονταν πάντα μέσα από το άσχημο, αλλά κερδοφόρο ποδόσφαιρο. Ως Ugly, Dirty και Bad, είμαστε σκλάβοι της ποδοσφαιρικής μόδας περισσότερο παρά της ουσίας. Υπόκειται όλο και περισσότερο σε αισθητικές κρίσεις παρά σε αξιοκρατία. Αυτό ισχύει και για άλλες χώρες, αλλά στην Ιταλία ανταγωνιζόμαστε για να απομακρυνθούμε από τον εαυτό μας για να γίνουμε αποδεκτοί. Ο mainstream Adani, μέτριος κεντρικός αμυντικός, πρίγκιπας τραγουδιστής αυτής της nouvelle vague ονανισμού αριθμών, κατοχής μπάλας και αναμενόμενων γκολ.
Είναι ένας εκπαιδευτικός λόγος. Η χώρα πρέπει να ξανασκεφτεί τον εαυτό της. Όχι μόνο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα χαρτιά λακκούβας στη χώρα. Από τους γονείς που είναι οι πρωταγωνιστές των σχολών ποδοσφαίρου των παιδιών τους, μέχρι τους προπονητές των σχολών ποδοσφαίρου που μιλούν για «το ποδόσφαιρο μου» στα εννιάχρονα. Στους προέδρους εταιρειών που στέλνουν τους «νέους» έως 27 ετών να καλουπώσουν στην επαρχία, σε ένα σύστημα που πρέπει αναγκαστικά να πεθάνει για να ξαναγεννηθεί, κόβοντας όλα τα νεκρά κλαδιά. Ακόμα και αυτά της επικοινωνίας. Αυτοί που ήδη χορηγούν την κάρτα Fabio Cannavaro σήμερα. Προπονητής από την περιφέρεια του κόσμου, με περισσότερο παρελθόν παρά μέλλον, λιγότερο προετοιμασμένος από τον Ρομπέρτο Ντε Ζέρμπι. Ο μόνος σοβαρός υποψήφιος για όσους ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
“Τυπικός λάτρης των ζόμπι. Υπέρμαχος του αλκοόλ. Ανίατος εθισμένος στην τηλεόραση. Ακραίος λάτρης του διαδικτύου. Βραβευμένος αναλυτής.”
