Η «Tema Sport» δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Λιούπκο Πέτροβιτς – πρώην προπονητή των Λέφσκι, Λίτεξ και ΤΣΣΚΑ. Δείτε τι είπε ο Σέρβος:

Κύριε Πέτροβιτς, είστε ευτυχισμένος άνθρωπος;

«Νομίζω ότι είμαι καλός άνθρωπος». Θέλω να βοηθήσω όλους, να κατανοήσω τους ανθρώπους και να τους συμπονήσω. Τότε είμαι χαρούμενος τύπος, είμαι τυχερός.

Πιστεύεις ότι όλη σου η ζωή μέχρι τώρα έχει περάσει κάτω από το ζώδιο της ευτυχίας; Είσαι πολίτης του κόσμου.

– Η ευκαιρία δεν ήταν πάντα μαζί μου. Σε ορισμένες περιπτώσεις έλαβα περισσότερα από όσα άξιζα, και σε άλλες χρειαζόμουν τόσο λίγα, αλλά η μοίρα δεν ήταν μαζί μου. Για παράδειγμα, με τη Litex έχασα τον τελικό για το κύπελλο από τη Levski στη Στάρα Ζαγόρα με ένα γκολ από πέναλτι στην παράταση (δηλ. – 24 Μαΐου 2007). Και ήμασταν η καλύτερη ομάδα, χτυπήσαμε το δοκάρι, είχαμε τριακόσιες θέσεις, αλλά δεν κερδίσαμε. Έχω και έναν χαμένο τελικό στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό. Αυτοί, όπως λένε στην αργκό, πέρασαν κάποτε το κέντρο και μας σύστησε.

Το να κερδίσεις ΜΕΤΡΗΤΑ με τον Ερυθρό Αστέρα το 1991 μετά από πέναλτι ήταν η μεγαλύτερη τύχη στη ζωή σου;

– Ναί. Τώρα όμως θυμάμαι μια δήλωση του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς μετά τον αγώνα. Οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν, «Ήσουν τυχερός σήμερα;», και εκείνος απάντησε – η τύχη πρέπει να κερδηθεί. Το αξίζαμε στο γήπεδο.

Πιστεύεις ότι μια μέρα μια τέτοια κορυφή μπορεί να ανέβει ξανά μια βαλκανική ομάδα;

– Το ποδόσφαιρο είναι ήδη μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ίσως το μεγαλύτερο στον κόσμο. Μπορείτε να δείτε ότι υπάρχουν ήδη αγώνες σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Τα ενεχυροδανειστήρια δουλεύουν δυναμικά και το ποδόσφαιρο ήταν απλώς ένα παιχνίδι διασκέδασης. Γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Θα είναι δύσκολο να παλέψεις με τα μεγάλα χρήματα μεγάλων ομάδων όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν Μονάχου. Αυτά είναι μηχανήματα που βγάζουν χρήματα και λογικά με αυτά παίζουν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου. Σκεφτείτε… πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφή. Που πάμε ?! Για εμάς η ίδια η είσοδος στους ομίλους της Shampoo League είναι ήδη τεράστια επιτυχία. Αυτό είναι αρκετό.

Γιατί πιστεύετε ότι μια βουλγαρική ομάδα απέτυχε να παίξει τελικό σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

«Δεν ξέρω, ίσως έτσι ήταν γραμμένο». Εχω μια ιδέα. Ίσως στα Βαλκάνια θα έπρεπε να κάνουμε, όπως στο μπάσκετ είναι η Αδριατική Λίγκα. Ας κάνουμε ένα Βαλκανικό Κύπελλο. Για να συμμετάσχουν σύλλογοι από Ρουμανία, Σερβία, Βουλγαρία, Κροατία, Ελλάδα, Μακεδονία, Αλβανία … τότε θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο όπου μια βουλγαρική, σερβική ή ελληνική ομάδα θα κερδίσει ένα διεθνές βραβείο. Πριν λίγο καιρό είχε γίνει λόγος για κάτι τέτοιο και έγινε συνάντηση στη Σόφια. Η ιδέα της Duci Simonovic ήταν καλή. Έτσι, οι ομάδες μας θα μπορούν να παίξουν την άνοιξη, και όχι τον Σεπτέμβριο για να αποχωρήσουν από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και θα μπορείτε να παρακολουθήσετε σπουδαίους αγώνες, όπως Ζβέζντα – ΤΣΣΚΑ, Παρτιζάν – Λέφσκι, Στεάουα – Βοϊβοντίνα κ.α. Οι ομάδες θα χωριστούν σε ομίλους των 4 ομάδων, όπως στο Champions League και στη συνέχεια τα γήπεδα θα γεμίσουν. Αυτό θα ήταν σανίδα σωτηρίας για το βαλκανικό ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω όμως σε ποιο βαθμό η FIFA και η UEFA θα επέτρεπαν ένα τέτοιο έργο. Πάντα γίνεται λόγος για πολλά εκατομμύρια, και το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χρήματα. Η FIFA και η UEFA είναι οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Και όπως τραγουδιέται σε ένα από τα τραγούδια μας: pare ljude kvare (μπα – τα λεφτά χαλάνε τους ανθρώπους).

Όταν ήσασταν προπονητής του Στάνιμιρ Στοΐλοφ στη Λέφσκι, πιστεύατε ότι θα μπορούσε να γίνει μεγάλος προπονητής;

– Ενδιαφέρουσα ερώτηση, μέχρι στιγμής δεν με έχει ρωτήσει κανείς γι ‘αυτό. Τώρα θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα στιγμή. Ήμασταν σε ένα στρατόπεδο στην Αλμπένα. Μετά τη δεύτερη προπόνηση της ημέρας, ερχόταν στο δωμάτιό μου και έπαιρνε τις σημειώσεις μου. Τα μετέφρασε γιατί ήταν στα σερβικά και τα έγραφε όλα σε υπολογιστή. Είναι πονηρός και έξυπνος. Ήταν εξαιρετικά περίεργος. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Μάρεϊ ήταν ήδη προπονητής της Λέφσκι και ο Σιράκοφ ήταν διευθυντής, μίλησα με τον Νάσκο στο τηλέφωνο. Μου είπε – γίναμε πρωταθλητές Βουλγαρίας και ξέρεις ότι ο Στοΐλοφ θα είναι μεγάλος προπονητής.

Πιστεύεις ότι ο Σιράκοφ και ο Στοΐλοφ είναι τα πιο εύστοχα άτομα για τη Λέφσκι, αυτοί που μπορούν να επαναφέρουν τις καλές μέρες της «Γερένα»;

– Δεν βλέπω ποιος μπορεί να αγαπήσει τη Λέφσκι περισσότερο από αυτούς.

Γιατί οι Σέρβοι προπονητές είναι πιο δημοφιλείς από τους Βούλγαρους σε όλο τον κόσμο και οι παίκτες σας πωλούνται πολλές φορές πιο ακριβοί από τους δικούς μας;

– Νομίζω ότι και οι Βούλγαροι έχουν ταλέντο για καλούς προπονητές. Ο Ντιμίταρ Πένεφ σε ανέβασε στην τέταρτη θέση στον κόσμο. Τότε ήταν ο καλύτερος προπονητής στα Βαλκάνια. Εδώ, μέχρι στιγμής έχουμε μιλήσει για τον Murray Stoilov. Ο Georgi Dermendzhdiev, με τον οποίο συνεργάστηκα στη Litex, σκόραρε τη Ludogorets στους ομίλους του Champions League. Το Hero λειτουργεί επίσης καλά. Πρέπει να έχετε περισσότερη υπομονή με τους προπονητές και τα αποτελέσματά τους. Έχουμε δυνατά σχολεία και δουλεύουμε καλά με τους νέους, αλλά μετά σπάει το νήμα. Όταν έρχονται στην εθνική ανδρών, έχουν ήδη πάρει πολλά χρήματα και το ποδόσφαιρο δεν είναι στο κεφάλι τους. Σκέφτονται γυναίκες, αυτοκίνητα… Είναι μια άλλη γενιά. Οι προπονητές πρέπει να γνωρίζουν πόσο καιρό ζούμε. Πρέπει να κατανοήσουμε τη ζωή των νεαρών παικτών.

Έχετε συνεργαστεί με πολλούς διάσημους ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο. Ποιος σας άφησε διαρκές σημάδι;

– Τέτοιος ήταν ο Νταβόρ Σούκερ, τον οποίο είχα την τύχη να βρω στην εφηβεία του. Τον εκπαίδευσα δύο χρόνια. Στα 16 και μισό τον έβαλα στην πρώτη ομάδα της Όσιγιεκ. Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόταν ένας από τους καλύτερους σκόρερ στην Ευρώπη και δεν έκανα λάθος. Τότε πολλοί μου είπαν, δεν έγινε ο καλύτερος σουτέρ στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο. Μετά από αυτόν στη Βοϊβοντίνα βρήκα τον Jokanovic και τον Sinisa Mihajlovic. Τους επέβαλλα στα 19. Βρήκα τον Γιόκανοβιτς στο δεύτερο πρωτάθλημα στο Νόβι Σαντ και τον Μιχάιλοβιτς στο τρίτο. Με τους Shuker, Mihajlovic και Jokanovic, έγινα πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας με τη Vojvodina το 1989. Μετά, όταν ήρθα στον Ερυθρό Αστέρα, προσέλκυσα τον 19χρονο Vladimir Jugovic από τη Ραντ Βελιγραδίου. Από όλους τους παίκτες στα Βαλκάνια έχει τα περισσότερα τρόπαια. Αυτοί ήταν τέσσερις κορυφαίοι παίκτες με τους οποίους είχα την τιμή να συνεργαστώ.

Ήταν οι πιο άγριοι αγώνες σου με την Πενιαρόλ στην Ουρουγουάη, από άποψη ατμόσφαιρας, κοινού…

– Ναι σίγουρα. Πάνω από 100.000 άνθρωποι έρχονται στον αγώνα με τη Νασιονάλ, όλα τα δάση του Μοντεβιδέο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει στην πόλη. Αλλά, όπως λένε, όλα στην ώρα τους. Τίποτα δεν έρχεται αργά ή γρήγορα.

Μετανιώνεις για κάτι στην εποχή σου;

– Σίγουρα υπάρχει. Κάποια πράγματα δεν θα τα έκανα όπως τότε. Για παράδειγμα, αφού κέρδισα την KESH με τον Ερυθρό Αστέρα, άρχισαν τα προβλήματα στη Γιουγκοσλαβία, ήρθε ο πόλεμος. Μετά με κάλεσε η Εσπανιόλ και δέχτηκα, αλλά δεν χρειάστηκε. Γιατί λίγους μήνες αργότερα θα κέρδιζα τον παγκόσμιο τίτλο του συλλόγου με τη Ζβέζντα και θα πήγαινα στην Ίντερ. Αλλά αυτό είναι το πεπρωμένο.

Γιατί δεν μπήκες ποτέ στην εθνική ανδρών της Γιουγκοσλαβίας και μετά της Σερβίας;

«Συνεχίσαμε να συνεννοούμαστε». Όταν ήθελα, η ομοσπονδία δεν ήθελε. Μετά, όταν με ήθελε η ομοσπονδία, δεν ήθελα.