Υπάρχουν ισχυροί, βαθιά ριζωμένοι δεσμοί μεταξύ της ζωής και του παιχνιδιού και της τέχνης. Αυτές οι βαθιές αντιφάσεις/συγκρούσεις της ζωής που οι τέχνες μπορούν μόνο να σκιαγραφήσουν. Εμπνέει όλα τα έργα τέχνης ξεκινώντας από ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και μυθιστορήματα. Από αυτή την άποψη, η τέχνη είναι μια μίμηση της ζωής και ταυτόχρονα, όπως είπε ο διάσημος Ιταλός ποιητής-συγγραφέας Cesare Pavese, είναι και μια άμυνα ενάντια στις επιθέσεις της ζωής.
Η σχέση της τέχνης με την παιδική ηλικία και το παιχνίδι είναι ένα γεγονός που γράφεται και αντλείται και επεξεργάζεται σε έργα τέχνης εδώ και πολύ καιρό.
Για να κατανοήσουμε τις τρέχουσες εξελίξεις που δείχνουν ότι το «παιχνίδι» κατέχει σημαντική θέση όχι μόνο στα έργα υψηλής τέχνης αλλά και στα προϊόντα λαϊκής τέχνης, είναι απαραίτητο να εξεταστεί το προκαταρκτικό πλαίσιο.
Ο Theodor Adorno, ένας από τους σημαντικούς στοχαστές της Σχολής της Φρανκφούρτης, διαχώρισε την υψηλή τέχνη και τη λαϊκή τέχνη με αιχμηρές γραμμές, αλλά σήμερα βλέπουμε ότι αυτή η διάκριση έχει γίνει επίσης ασαφής και εμφανίζονται μυθιστορήματα, ταινίες και σίριαλ, που δεν μπορούν να αποφασιστούν από την πρώτη στιγμή. είτε είναι υψηλά είτε δημοφιλή.
Το τελευταίο από αυτά είναι η νοτιοκορεάτικη τηλεοπτική σειρά Squid Game. Το Squid Game αφορά τα παιχνίδια των πλουσίων, που βαριούνται τη ζωή, τα οποία καταλήγουν σε θάνατο. Ταυτίζει το παιχνίδι με τη ζωή. Υπάρχει θάνατος στο τέλος της ζωής, με την ιδέα του θανάτου σε αυτό το παιχνίδι… Γι’ αυτό διαπράττουν φόνο.
Μια σειρά από Squid Games στα οποία μια ελίτ παρακολουθεί από μακριά τα θανατηφόρα παιχνίδια των διαγωνιζομένων τους οποίους θεωρεί σαν υπηρέτες.
Ο μεγάλος Άγγλος μυθιστοριογράφος Τζον Φάουλς, στον οποίο αναφέρομαι κατά καιρούς, έχει ένα μυθιστόρημα που ονομάζεται Ο Μάγος. Λέγεται μάλιστα ότι η ταινία The Game, σε σκηνοθεσία David Fincher, εμπνεύστηκε από αυτό το μυθιστόρημα. Στην πραγματικότητα, ο Fowles μήνυσε και τον παραγωγό του The Game για αυτόν τον λόγο. Ο Φόουλς ονόμασε αρχικά το μυθιστόρημα The Wizard’s Game of God, αλλά αργότερα άλλαξε τον τίτλο.
Οι μυθοπλασίες του «κουκλοθεάτρου», για τις οποίες ο Φόουλς έδωσε το πρώτο παράδειγμα, πάντα τραβούσαν την προσοχή. Ταινίες και τηλεοπτικές σειρές για τέτοια παιχνίδια θα συνεχίσουν να προσελκύουν την προσοχή. Το Squid Game είναι μια τέτοια σειρά. Παρακολούθηση, φυσικά. Ωστόσο, μπορούν να ακολουθήσουν και τα τελευταία μέλη της Γενιάς Ζ, εκτός από τη Γενιά Υ, η οποία είναι πρωτίστως στόχος των πολιτιστικών δυνάμεων. Ωστόσο, θα πρέπει να παρακολουθείται με επίγνωση του τι εξυπηρετεί ποιο σκοπό.
Γενιά Υ και Ζ; Δεν ξέρω πόσο καλά γνωρίζουν οι φανταστικές ταινίες και σίριαλ, στις οποίες οι δυνατοί επιβιώνουν και οι αδύναμοι εξαλείφονται, υπηρετούν την ιδέα μιας νέας παγκόσμιας τάξης και παγκόσμιας δικτατορίας μακροπρόθεσμα, αλλά θα έπρεπε. Οι πολιτιστικοί ηγέτες γνωρίζουν ότι αυτές οι γενιές είναι καλοί αγοραστές των Illuminati και των παραγώγων ιστοριών.
Γι’ αυτό και γίνεται αναφορά στο έμβλημα των διάσημων Illuminati στη σκηνή του δείπνου των βραβείων των φιναλίστ. Οι Illuminati είναι μια εσωτερική λατρεία και οργάνωση που ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα, αλλά τώρα είναι μια νεκρή οργάνωση. Σύμφωνα με ορισμένες απόψεις, υπάρχει μια διαδικασία προπαγάνδας που βασίζεται στην αντίληψη ότι αυτή η οργάνωση που έχει εξαφανιστεί υπάρχει τώρα, και έτσι κάποιος θέλει να κάνει το κοινό να πιστέψει ότι ο κόσμος κυβερνάται από μια μυστηριώδη δύναμη.
Αυτή η ιδέα έχει πολλούς αγοραστές. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες που γίνονται με αυτά τα θέματα. Here is Squid Game (Squid Game) είναι ένα από αυτά. Η πρώτη σεζόν της σειράς είναι εννέα επεισόδια.
Είδα και τα εννέα επεισόδια. Μια σειρά γεμάτη αναφορές σε καλτ ταινίες όπως The Matrix, Eyes Wide Shut και Cabin of Dread.

SQUID GAME’İN ANALİZİ, ‘NETFLİX’İN PSİKO-ANALİZİ’

Είναι, λοιπόν, στόχος των παραγωγών ή των εκδοτών να προσπαθήσουν να πείσουν τις νέες γενιές σε μια συγκεκριμένη αντίληψη μέσα από την κύρια ιδέα της ελίτ και του θανατηφόρου παιχνιδιού; Αν ψάχνουμε για λεπτομέρειες όπως οι μυστικές οργανώσεις που κυβερνούν τον κόσμο, οι μυστικοί εκλεκτοί, 13 οικογένειες, θα πρέπει να κοιτάξουμε όχι τον παραγωγό, αλλά τον εκδότη πριν από αυτό. Το Netflix λοιπόν…
Έχω καλύψει αυτό το θέμα λεπτομερώς στο άρθρο με τίτλο Ψυχοανάλυση του Netflix που έγραψα στις 4 Οκτωβρίου 2020. Ένας από τους δύο ιδρυτές του Netflix, είναι ο νεότερος ανιψιός και του Φρόυντ, του πατέρα της ψυχανάλυσης, και του Ράντολφ, ο πατέρας των ψυχολογικών επεμβάσεων. Ο Stephen B. Randolph, ανιψιός του Sigmund Freud, πατέρα της ψυχανάλυσης, πέθανε στις 12 Μαρτίου 2000 στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 74 ετών. Αυστριακός Εβραίος, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Αυτός ο Randolph είναι ο πατέρας του Marc Bernays Randolph, ενός από τους δύο συνιδρυτές του Netflix. Ο άλλος είναι ο Ριντ Χέιστινγκς.
Σε αυτή την περίπτωση, ο Φρόιντ γίνεται το «μεγάλο χάλι» ενός από τους δύο ιδρυτές του Netflix.
Τουλάχιστον τόσο σημαντικό όσο αυτό είναι αυτό: Ο Marc Bernays Randolph, ένας από τους «δημιουργούς» του Netflix, είναι ο νεότερος ανιψιός του Edward Louis Bernays, γνωστός ως ο πατέρας των Δημοσίων Σχέσεων (PR), δηλαδή των δημοσίων σχέσεων. Αυτός ο Bernays είναι ο ανιψιός του Φρόιντ και από τις δύο πλευρές. Είναι κάπως έτσι: Είναι επίσης γιος της «αδελφής του ίδιου του Φρόιντ» Anna Freud Bernays. Από την άλλη πλευρά, η Martha Bernays Freud, σύζυγος του Φρόιντ, είναι επίσης «αδελφή του πατέρα» του… (Για λεπτομέρειες, βλ. https://www.sabah.com.tr/yazarlar/pazar/ferhat-unlu/2020/10/04/netflixin-psiko-analizi-1601811339) Μην μπερδεύεστε, επιτρέψτε μου να επαναλάβω με απλοποίηση: ο Marc Bernays Randolph, ένας από τους δύο συνεργάτες του Netflix, γίνεται ο «δισέγγονος» του Freud, του πατέρα της ψυχανάλυσης. Και πάλι, ο ίδιος συνεργάτης είναι ο μικρότερος ανιψιός του Edward Louis Bernays, ο οποίος έχει κάνει προπαγάνδα και δουλειά δημοσίων σχέσεων για τη CIA για χρόνια. Ο Bernays ήταν ειδικός στην ψυχολογία της πειθούς. Ήταν μάστορας της προπαγάνδας, αλλά δεν ήταν ένας χαρακτήρας που υβρίστηκε τόσο επειδή δεν δούλευε για τους Ναζί ή τίποτα. Ο Bernays όχι μόνο ενέπνευσε την Αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), αλλά έκανε και συναλλαγές μαζί τους. Αυτές περιλαμβάνουν «μεγάλες» δουλειές όπως η προετοιμασία της υποδομής δημοσίων σχέσεων για το πραξικόπημα της Γουατεμάλας που σχεδίασε η CIA το 1954. Η δημοτικότητα του Netflix δεν είναι τυχαία: Είναι και το πρώτο στο είδος του και τώρα ένα από τα σημαντικά πολιτιστικά κέντρα ισχύος του παγκόσμιου κεφαλαίου. Σύμφωνα με τη μαρξιστική βιβλιογραφία, όσοι είναι οικονομικά ισχυροί στρέφονται τελικά σε πολιτικούς στόχους (έτσι δεν είναι η Γαλλική Επανάσταση;), άλλωστε στρέφονται πλέον και σε πολιτιστικούς στόχους. Με άλλα λόγια, θέλει να είναι μια «οικονομική δύναμη» με παγκόσμια έννοια, αλλά και μια «πολιτιστική δύναμη» με παγκόσμια έννοια. Και σύμφωνα με τα τελευταία παραδείγματα, πετυχαίνει ως ένα βαθμό… Και οι πολιτιστικές δυνάμεις έχουν επίσης ένα παγκόσμιο σχέδιο. Πιο συγκεκριμένα, προσπαθούν επίσης να υποστηρίξουν την παγκοσμιοποίηση που όλοι γνωρίζουμε.
Το Squid Game είναι από τις σειρές που θα εξυπηρετήσει έμμεσα αυτό το σχέδιο, έστω και όχι άμεσα. Σύμφωνα με τους παγκοσμιοποιητές, ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι υπερβολικός, θα έπρεπε να μειωθεί. Η πανδημία ήταν μια καλή ευκαιρία για αυτούς από αυτή την άποψη.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν από φτώχεια δεν θα παίξουν το παιχνίδι του θανάτου για χρήματα και εξουσία στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον; Γι’ αυτό λέω να ακολουθήσω τη σειρά Squid Game που θεματοποιεί τη ζωή ως παιχνίδι θανάτου και το πιο σημαντικό, τα κοινωνικά αποτελέσματα τέτοιων σειρών.