Πόσες φορές προφέρουμε συνήθως το όνομα ενός δρόμου, μιας πλατείας, ενός τόπου στην πόλη μας. Ειδικά αν ζούμε σε αυτόν τον δρόμο, αν ίσως είναι η Κατάνια μας, το όνομα που χαρακτηρίζει την τοποθεσία της κατοικίας μας γίνεται πολύ σημαντικό, είναι μέρος της ζωής μας, των συνηθειών μας, του «είναι» μας.
Είναι ονόματα που, ξεπερασμένα από συνήθεια, τώρα σχεδόν χάνουν το νόημά τους, είναι σχεδόν ήχοι που επαναλαμβάνουμε χωρίς να παρατηρούμε ότι συχνά είναι ονόματα και επώνυμα ανθρώπων που έζησαν στην πόλη μας ή αλλού και που επιλέχθηκαν επειδή η μνήμη τους πρέπει να διαπράττεται με την πάροδο του χρόνου.

Είναι άνθρωποι που έζησαν μια ζωή άξια αναφοράς, παραδείγματα πολιτισμού ή πράξεις γενναιοδωρίας που δεν πρέπει να πέσει στη λήθη. Γι’ αυτό σήμερα αισθάνομαι υποχρεωμένος να θυμηθώ κάποιον και εδώ μιλάω για αυτόν. Δεν θα ακολουθήσω αλφαβητική σειρά ή σημαντική, αλλά θα αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθώ από τύχη.

Catania, ο λόγος για το όνομα μέσω Dottor Consoli

Ο γιατρός Sebastiano Consoli γεννήθηκε στο Trecastagni στις 30 Αυγούστου 1875 και πέθανε στο Belpasso το 1956.
Ήταν άνθρωπος με μεγάλη κουλτούρα και, αν και στην πρώτη εντύπωση έχουμε την ιδέα ότι ήταν γιατρός, στην πραγματικότητα τα ενδιαφέροντά του κυμαίνονταν από πολιτική στην αρχαιολογία, από τη συγγραφή στη δραματουργία.
Μάλιστα, έγραψε πολλά έργα που έχουν παιχτεί στο Ελληνικό Θέατρο των Συρακουσών και στο Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο της Ταορμίνα.
Ήταν ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος προς την κοινωνική στόχευση πάνω από όλα διάδοση του πολιτισμού μέσω διαφόρων πρωτοβουλιών.
Στις αρχές του 1900 έδωσε ζωή σε πολυάριθμα ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων των «Εθνογραφικό και αρχαιολογικό μουσείο στη Σικελία» η οποία, από την Κατάνια, επεκτάθηκε στις Συρακούσες, τη Μόντικα, το Νότο και το Σίκλι.
Το 1914, στη Φλωρεντία ίδρυσε – Ο κομμουνισμός, η νέα και αληθινή κοινωνία, να μετατρέψει τις κακίες και τις αρετές των προνομιούχων σε συλλογικό αγαθό-
Την ίδια χρονιά βρίσκει τα ερείπια του ναός του Φοίβου και της Μινέρβας επιδεικνύοντας τις αξιοσημείωτες ικανότητές του στον τομέα της αρχαιολογίας.
Εναςσυγκεκριμένη δραστηριότητα ήταν το στούντιο στο οποίο έκανε αίτηση για να βρει ένα γλώσσα κατανοητή σε όλο τον κόσμο, η «παγκόσμια ιταλική μέθοδος»για το οποίο συνεργάστηκε με το Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Κατάνια, το Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και με τους ειδικούς της εποχής.

Via Vincenzo Giuffrida

Ο Vincenzo Giuffrida γεννήθηκε το Κατάνια στις 22 Ιουνίου 1878 από μια αστική οικογένεια αρκετά γνωστή στην πόλη.
Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος όπως και κάποιοι από τους προγόνους του και το 1899 αποφοίτησε από τη νομική ακολουθώντας, μετά την αποφοίτησή του, σπουδές στα οικονομικά.
Το 1902 προσλήφθηκε στο – Επιτροπές Μετανάστευσης – όπου γνώρισε τον FS Nitti που αργότερα έγινε μέλος της Συμβούλιο Μετανάστευσης.
Αυτή η συνεργασία οδήγησε στη δημιουργία τουINA Assitalia, κρατικό ασφαλιστικό ίδρυμα όπου η Giuffrida έγινε το γενικός διευθυντής.
Με τα χρόνια, η τεράστια κουλτούρα του και οι κατάλληλες σπουδές του επέτρεψαν να εδραιωθεί στον οικονομικό και πολιτικό τομέα, συμβάλλοντας στους αξιοσημείωτους μετασχηματισμούς που βίωνε η ​​ιταλική οικονομία εκείνη την περίοδο.
Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπεύθυνος για τον προσδιορισμό των αναγκών της χώρας σε σιτηρά και κατ’ επέκταση την αγορά του, θέση που πραγματοποίησε επεκτείνοντας και ενισχύοντας τις σχέσεις με τις ξένες χώρες.
Από το 1919 εξελέγη πολλές φορές βουλευτής στην Κατάνια.
Πέθανε στη Ρώμη στις 8 Μαρτίου 1940.

Πλατεία Stesicoro

Stesicoro, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Τίσια, ήταν τέλεια ποιητής της αρχαίας Ελλάδας και Δεδομένου ότι δεν έχουν απομείνει γραπτά για τη ζωή του, μεγάλο μέρος της εμπειρίας του ξεθωριάζει μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας.
Γεννημένος κοντά στο Παλέρμο (νομίζουμε την Imera) έζησε μεταξύ Σικελίας και Ελλάδας παράγοντας έργα με τη μορφή χορωδιακών τραγουδιών εξ ου και το όνομα Stesicoro.
Όταν ο τύραννος Falaride κατέλαβε την αποικία της Imera, ο Stesicoro αναζήτησε προστασία στην Κατάνια και παρέμεινε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής του μαζί με τους μαθητές που τον είχαν ακολουθήσει.
Οι στίχοι του είχαν συχνά ως πρωταγωνιστές χαρακτήρες από τη μυθολογία ή την ιστορία της Τροίας και γι’ αυτό, σύμφωνα με έναν μύθοΟ Stesicoro μια μέρα βρέθηκε να απαγγέλλει μια από τις παραγωγές του σε μερικούς Αθηναίους.
Σε αυτό το παραμύθι ο ποιητής μίλησε για τη βασίλισσα Ελένη της Τροίας ένας καναπές μοιχευτικός είχε ως εραστή Παρίσι.

Το βράδυ ο Stesicoro είδε τη θυμωμένη βασίλισσα να τον βρίζει και την επόμενη μέρα, μόλις ξύπνησε, συνειδητοποίησε ότι είχε τυφλωθεί.
Για να διορθώσει το λάθος που είχε κάνει στη βασίλισσα, έγραψε δύο Palinodie δηλαδή δύο έργα όπου αποσύρει όσα είχε γράψει πριν και εξηγεί τον λόγο.
Σε αυτές τις νέες παραγωγές, ειδικά στη δεύτερη, η φιγούρα της Έλενας αποκαθίσταται πλήρως.
Πάντα, σύμφωνα με το μύθο, σε αυτό το σημείο ο Stesicoro ανακτούσε την όρασή του.
Πέρα από τον θρύλο, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι η αντιμετώπιση της βασίλισσας Έλενας ως μοιχίδας είχε εξοργίσει όλους εκείνους που την έκαναν μύθο για τον οποίο ο Stesicoro είχε τραβήξει την οργή των Σπαρτιατών επάνω του.
Η τύφλωσή του, που εμφανίστηκε και αργότερα εξαφανίστηκε, θεωρείται σήμερα ως α τέχνασμα να ξεφύγει από κάποια εκδίκηση, μια φαεινή ιδέα που του επέτρεψε να ζήσει ειρηνικά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.