Τι βλακείες λένε για προτάσεις. «Δεν σχολιάζουν!» – φανταστείτε. Τότε συμβαίνει πραγματικά να φαίνονται αχτύπητοι, να φεύγουν, στην αρχή, άφωνοι. Χτυπημένο μεταξύ κεφαλιού και λαιμού, για να ζαλιστεί. Perhapsσως, μας λένε, πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι καταλαβαίνουμε. Tryingσως η προσπάθεια κατανόησης είναι μια υποχώρηση στο παράλογο, του δίνει πίσω έναν ορθολογισμό. Είχαμε μείνει έκπληκτοι από την οργή μιας δημόσιας δίωξης για την οποία είχε ισχυριστεί Μίμο Λουκάνο μια ποινή 7 ετών και 11 μηνών – 8 χρόνια, εν ολίγοις, γλυκαμένη όπως οι τιμές στην αγορά: 7 ευρώ και 99 λεπτά. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος διάβασε, πρώτα τα επιμέρους ποσοστά, στη συνέχεια το σύνολο: 13 έτη και 2 μήνες.

Λίγο μετά που ήταν ήδη στο YouTube, κοίταζα τον άνθρωπο που διάβαζε, ο οποίος ξέρει ότι η φυσιογνωμία, το κούρεμα των μαλλιών, έδωσε κάποια ιδέα. Κοίταξα τη γυναίκα δικαστή και εκείνος ο άντρας, οι άλλοι δύο από την κριτική επιτροπή, ήλπιζα να εντοπίσω κάποια συναισθήματα στο περιθώριο: είχαν μείνει τέσσερις ημέρες στην αίθουσα του συμβουλίου, πρέπει να είχαν τουλάχιστον διαφωνίες, ίσως πικρές, άλλωστε δεν είχαν μόνο μια γνώμη πίσω τους που συγκινήθηκε και ενοχλήθηκε, αλλά οι δικαστικές δηλώσεις έλαβαν και ανακλήθηκαν τα πιο ποικίλα και αντικρουόμενα, σοβαρά μέτρα.

Αλλά οι δικαστές στο περιθώριο σιωπούν καθώς διαβάζουν την πρόταση και έχουν μάσκες, έτσι τουλάχιστον μια πικρία, μια απογοήτευση δεν εμφανίστηκε στα πρόσωπά τους – ήταν η ζωή ενός άντρα και των άλλων 26 ατόμων που κρίθηκαν μαζί του. Μου ήρθε μια αποφασιστική σκέψη: είναι μια πρόταση αυτοκτονίαςΤο Ο νόμος έχει στην πραγματικότητα επινοήσει στρατηγικά σχέδια ικανά να ανατρέψουν τον παραλογισμό του. Δυνατόν? Όχι, δυστυχώς όχι: πρέπει να είναι ακόμα χειρότερο από αυτό.

Εγώ (και εσείς που δεν έχετε αυστηρά προσωπικούς όρους σύγκρισης) δεν αγωνίζομαι καθόλου για να καταλάβω, να ακούσω, τι ένιωσε ο Mimmo Lucano ενώ διάβαζαν την πρόταση, κατηγορία μετά από φόρτιση (οκτώ ήταν πάνω του, πρωταθλητής άρσης βαρών: συνωμοσία, κατάχρηση εξουσίας, απάτη, εκβιασμός, υπεξαίρεση, νοθεία προσφορών, ιδεολογικό ψεύδος και βοήθεια και υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης). Καταλαβαίνω το Mimmo, το νιώθω, είμαι δίπλα του, για αυτό που αξίζει: αξίζει λίγο. Δεν αναρωτιέμαι για αυτόν, το έχω κάνει ήδη από τότε που ανέβηκε αυτή η καταιγίδα και τον έριξε από το κύρος που είχε κερδίσει με τον άνω οικισμό του χωριού του και είχε ροκανίσει από φθόνο και μίσος. οι πολλοί άνθρωποι πολύ ανθρώπινοι με γκρίζα απογεύματα, προσβεβλημένοι από τις βαθμολογίες που έκαναν τον Mimmo ήρωα από σάρκα και οστά, και τον Riace, την κατάθεση των χάλκινων ηρώων, το βασίλειό του. Αν προτείνω παρ ‘όλα αυτά να προσπαθήσω να καταλάβω, είναι για τον δικαστή που πρέπει να αμφισβητήσω τον εαυτό μου, αυτόν που διάβασε την πρόταση, αυτόν που ήταν προσεκτικός διπλασιάσει το υπέρογκο αίτημα του εισαγγελέα, αλλά όχι ακριβώς, το οποίο θα ήταν ακαθάριστο, 15 χρόνια και 10 μήνες, όχι: 13 χρόνια και 2 μήνες, η μικρή ασυμμετρία αποτελεί προϋπόθεση χάριτος.

Το όνομά του είναι Fulvio Accurso και είμαι ποντίκι Google, το δικό μου που δεν προδίδει. Είναι 58 ετών, γεννήθηκε στο Ρέτζιο της Καλαβρίας, ήταν εισαγγελέας στο Ρέτζιο, δικαστής και στη συνέχεια πρόεδρος του ποινικού τμήματος στη Λόκρη, τότε εκτελεστικός πρόεδρος του δικαστηρίου μέχρι τον Φεβρουάριο του 2021. Έτσι, μετά από διακοπές σχεδόν έτος (το προηγούμενο είχε προωθηθεί στο Catanzaro) η CSM ψηφίζει ομόφωνα τον διάδοχο: δικαστή Gabriella Reillo, από το δικαστήριο του Catanzaro. Οι τοπικές φωνές καταγγέλλουν αγανακτισμένα ότι ούτε μία ψήφος δεν πήγε στον δικαστή Accurso, έναν φυσικό υποψήφιο για τη θέση που ήδη κατέχει στην πραγματικότητα. Ο υποψήφιος Reillo (μια άλλη τοπική φωνή) “παραιτήθηκε από τη θέση, επιδεικνύοντας τεράστια ευαισθησία για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο επέστρεψε τα βήματά του κλείνοντας αυτήν την ατυχής κατάσταση με τον μόνο δυνατό τρόπο: τον σωστό” Το Τον Μάιο ο Accurso, με την αντιγραφή της Cartabia, είναι αποτελεσματικός πρόεδρος του δικαστηρίου, στο οποίο ηγείται της δίκης του Lucano Domenico, πρώην δημάρχου του Riace εδώ και αρκετό καιρό. Τα εθνικά χρονικά, κατά διαστήματα, όπως πάντα, αναφέρουν μια ψευδή κίνηση του εισαγγελέα, Michele Permunian, ο οποίος καταγγέλλει την υποψηφιότητα του Lucano στις περιφερειακές εκλογές, επιβεβαιώνοντας το σχέδιό του να εκμεταλλευτεί την υποτιθέμενη υπεξαίρεση για τη δική του εκλογική φιλοδοξία (Mimmo Lucano, έξω από τα σύντομα σύνορα του Riace, πάντα αρνιόταν τις ορεκτικές υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένης αυτής για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Εδώ δεν υπάρχει πολιτική, υπάρχει δίκη, ο Ακούρσο το έκοψε και έδωσε καλή ελπίδα.

Επιτρέψτε μου όμως να προχωρήσω στην αυτοσχέδια λεία των ειδήσεων για τον πρώτο συντάκτη της πρότασης που χθες ζάλισε τους Ιταλούς (και τους ξένους) που δεν ήταν θυμωμένοι. Τον Δεκέμβριο του 2017 οι μαθητές του Liceo “Mazzini” της Locri συναντήθηκαν στο αμφιθέατρό τους “Dr. Fulvio Accurso, ο οποίος μας ενθουσίασε, μας μίλησε για το έργο” Τα χρώματα της νομιμότητας “. Ο Accurso τους προειδοποιεί να μην θεωρούν τους κρατουμένους ως” εμείς και εσείς “, κορίτσια και αγόρια θα επισκεφθούν τη φυλακή και θα εκδώσουν ένα περιοδικό,” Beyond the bars “. Το παρασκήνιο, αναφέρει γνωστός του Accurso, επαγγελματία προπονητή, είναι ότι” είναι άνθρωπος του δικαίου, αλλά και καλλιτέχνης. Του αρέσει να ζωγραφίζει και να περιβάλλει τον εαυτό του με μουσική, χρώματα και ομορφιά. Την ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα συνειδητοποίησε ότι ήταν απαράδεκτο για αυτόν να εργάζεται σε ερειπωμένες και κατεστραμμένες εγκαταστάσεις, όπως οι δομές που έχουμε συνηθίσει. Μέσα σε λίγα ώρες Ο Φούλβιο άρχισε να κάνει τις ιδέες του να ανθίζουν, προτείνοντας μια αποκατάσταση «μηδενικού κόστους» για το κράτος. Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον πρόεδρο του δικαστηρίου και τον διευθυντή των φυλακών Λοκρί, τον δικηγορικό σύλλογο, τη δημοτική διοίκηση, μια ασφαλιστική εταιρεία και όλο το προσωπικό του δικαστηρίου ενώθηκε με το sa με θέρμη. Μια λαμπρή ιδέα, μια συλλογή μεταξύ δικαστών, μια συμβολή των δικηγόρων για υλικά, η ασφάλιση που κάλυψε τους κινδύνους, η επευφημία του προσωπικού του δικαστηρίου και η εργασία τεσσάρων νεαρών κρατουμένων, όλα στο τέλος της ποινής τους και σε εθελοντική βάση , έδωσε ζωή στο έργο «Τα χρώματα της νομιμότητας». Μετά από αυτό το έργο, το δικαστήριο Locri συμπεριλήφθηκε ως “το πρώτο δικαστήριο στην Ιταλία μεταξύ των βέλτιστων πρακτικών του CSM” για επιχειρήσεις αυτού του είδους “. Από την πλευρά του, ο δικαστής Accurso κατέθεσε: «Ρώτησα τους τέσσερις άντρες: είστε ευχαριστημένοι;». “Είμαστε ευχαριστημένοι γιατρέ!” (και το CSM, λοιπόν, θα είχε ψηφίσει ομόφωνα τον άλλο υποψήφιο: πόσο άδικη είναι η ζωή!).

Βάζω τον δικαστή Fulvio Accurso σε καλό φως; Το κοιτάζω. Ούτε επαναλαμβάνω το άσμα της ζωής που είναι φωτεινό και σκοτεινό. Αν μη τι άλλο, στην περίπτωσή μας, θα έδειχνε ασπρόμαυρο. Πολύ μαύρη είναι η σελίδα που το κολέγιο της Locri μόλις υπέγραψε στο δέρμα του καλού δημάρχου (και των συνυποδίκων, που παραμελήθηκαν πολύ από τις ειδήσεις: ο σύντροφος του Lucano, Lemlem Tesfahun, 4 ετών και 10 μηνών · Cosimina Ierinò, γραμματέας της ένωσης Città Futura, 8 ετών και 10 μηνών · Annamaria Maiolo, πρόεδρος του Oltre Lampedusa, 6 ετών, όπως ο Salvatore Romeo και ο Jerry Tornese, και ούτω καθεξής).

Η ποινή θα ήταν επώδυνη, εκτός αν περιοριζόταν στη συμβολική αναγνώριση ότι, για να γίνει καλά και να αναπληρώσει την αδυναμία υποδοχής του κοινού, ο Lucano και οι άνθρωποι του είχαν παραβιάσει τους κανονισμούς και τα δεσμά: όπως στην περίπτωση των συνεταιρισμών αποβλήτων και τα υπέροχα γαϊδούρια τους. Θα ακουγόταν μίσος, γιατί ήταν άσκοπα σκληρό και υποδειγματικό, αν είχε αποδεχτεί το αίτημα του εισαγγελέα. Αλλά η σχεδόν διπλασιασμένη πρόταση δεν είναι μόνο η απόρριψη της κοινής λογικής σε σύγκριση με το γράμμα του νόμου, ούτε η άγρια ​​αυστηρότητα που απορρίπτει την ανθρωπότητα και την κοινή λογική ως εισβολέα: είναι ένα κόλπο. Για να πετύχει ο υπολογισμός, έπρεπε να αρνηθεί στον κατηγορούμενο, χωρίς λογοκρισία, τις ίδιες γενικές ελαφρυντικές συνθήκες και να αρνηθεί την προφανή συνέχιση του εγκλήματος. Επειδή? Αυτός, ο δικαστής, θα πρέπει να το εξηγήσει και φαντάζομαι ότι θα θέλει να κρατήσει τις δικαιολογίες για τον εαυτό του, άλλωστε είναι η μεγάλη γιορτή της ζωής του. Οι λόγοι όμως δεν θα είναι αρκετοί. Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο σε μια παρόμοια σκηνοθεσία δικαιοσύνης, σε μια παρόμοια εκδίκηση για τη δημόσια παρακμή της. Ξέρετε τι είναι η ποινή αυτοκτονίας. Πρόκειται για μια σκόπιμα παράλογη πρόταση, και με παράλογο κίνητρο, για να εγγυηθεί την ακύρωση στους επόμενους βαθμούς. Μια επαίσχυντη απάτη, που διαπράττεται συνήθως για αντίποινα από επαγγελματίες δικαστές και κυρίως από τους λαϊκούς δικαστές της συνέλευσης που επέβαλαν απαλλαγή ανεπιθύμητη από τον πρόεδρο. Εδώ, όπου όλα ανατρέπονται, η πρόταση αμφισβητεί το παράλογο προς όφελος της οργής. Η φήμη του μικρού δημάρχου, η εθνική δημοτικότητα, οι διεθνείς βαθμολογίες που τον έβαλαν στη δεύτερη θέση μεταξύ των δημάρχων του πλανήτη, το σαράντα από τους εκατό ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή, η υποψηφιότητα για το Νόμπελ: μια καριέρα που πρέπει να συντριβεί με διπλή αλαζονεία. Πίστευε ότι “κυριαρχούσε” στον Riace (άρα την κατηγορία) κάνοντάς τον εξωεδαφικό, φτιάχνοντας τον δικό του νόμο, προμηθεύοντας γάμους για ξένες γυναίκες και καθαρίζοντας τη χώρα με γαϊδούρια, χαζεύοντας το κράτος. Και το κράτος του έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι έχει δίκιο. ένας ανακριτής (χωρίς κέρδος, μόνο επιπολαιότητα και κακή πρακτική), μία φορά από δύο σε νομό (αρχές που όταν δεν ήξεραν πού να στρέψουν το κεφάλι τους έστειλαν μετανάστες για να τους δοθούν ευχαριστίες και έπαινοι), μια φορά το Ανώτατο Δικαστήριο (το οποίο επέστρεψε στο Riace), αλλά αυτό είναι μια επικίνδυνη κατάσταση. Το κράτος είμαι εγώ, 13 ετών και 2 μηνών, δεκατριών ετών και δύο μηνών. Και αυτός είναι ο Mimmo Lucano, μικρός, χτυπημένος, έκπληκτος. Δεν έχει βάλει στην τσέπη ούτε ένα χρήμα για τον εαυτό του σε όλη αυτή την υπόθεση, έπρεπε να το παραδεχτούν. Αλλά κέρδισε για τη φήμη του, για τη ματαιοδοξία του … Σήμερα, λέει ότι νιώθει τελειωμένος για τον εαυτό του. Μετά το Mimmo, είναι η μελαγχολική στιγμή να αμφισβητήσουμε τη φήμη, τη ματαιοδοξία ενός δικαστή, ενός σώματος κριτών. Και ο διάσημος νταής των εισαγγελέων είχε επίσης το μάθημά του: μεταγλωττισμένος επίσης.

Ο Ρίας έφυγε. Ο διάδοχος του Lucano δεν ήταν επιλέξιμος, υπήρχε ελάχιστος χρόνος για να ακυρώσει έναν τίτλο στον Peppino Impastato. «Xenia», κάλεσαν την επιχείρηση ηθικής κάθαρσης του Riace στην εισαγγελία. Μια θλιβερή ανάμνηση της Magna Grecia, της Λοκρής Επιζεφίρη. Αποσαφήνιση: υπάρχει μια μάρκα ποτών και κροτίδων, ένα πλοίο, ένα αυτοκίνητο, μερικά αγγλοσαξονικά χωριά, μια ταινία, ένα θερμοπλαστικό, ένα σωστό όνομα, ένας αστεροειδής, μια συλλογή επιγραμμάτων από τον Martial, ένα από τον Montale. «Xenia» ήταν τα φαγητά που τοποθετήθηκαν στα δωμάτια μετά την πρώτη ημέρα της δεξίωσης, έτσι ώστε να νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Πουλερικά, αυγά, λαχανικά, φρούτα και άλλα προϊόντα από την ύπαιθρο. Και πίνακες ζωγραφικής, που στόλιζαν τις ντομουκόλες ή τα ντουλάπια των καλεσμένων. Είναι ο Βιτρούβιος, φαίνεται η περιγραφή του Ρίατς όπως ήταν. Πώς δεν θα είναι πια. Fiat iustitia et pereat mundus. Δικαιοσύνη, ο κόσμος πάει στην κόλαση.