Επίσης για τον αθλητή από το Φάνο, που αγόρασε η Μουσείο JP Getty το 1977 για σχεδόν 4 εκατομμύρια δολάρια, προβλέφθηκε η υπόθεση μιας συμφωνίας, ακόμη κι αν αυτή η βασική ιδέα μπορούσε να αποδυναμώσει την κατηγορία της εκτελεστότητας της ακυρωτικής ποινής και την εκκρεμή απόφαση ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αν δεν ήταν δυνατό πριν, το 2007, επί υπουργίας Φραγκίσκος Ρουτέλικαταλήξουμε σε συμφωνία, πόσο μάλλον σε οριστικό δεδικασμένο.
Έπρεπε να είχε ήδη επιστρέψει στην Ιταλία από τότε Μουσείο Ντάλας τον βολταϊκό κρατήρα της Απουλίας από τον Ζωγράφο του Κάτω Κόσμου (περίπου 104.500 $). Είναι ένα βάζο μεγάλης αξίας, που πούλησε στις 15 Μαΐου 1995 ο διακινητής Edoardo Almagia στο μουσείο του Τέξας και δανεικός από το 2012, για τέσσερα χρόνια (2016) με δυνατότητα ανανέωσης (2020)! Ελπίζουμε να σας δούμε σύντομα στο Μουσείο Σωζόμενης Τέχνης ή όπου η Διεύθυνση του Μουσείου κρίνει σκόπιμο να το στείλει (ίσως στη Ματέρα; Όπως ανακοινώθηκε, για πολλά έργα τον περασμένο Ιούνιο).
Πιθανή συμφωνία
Επιστρέφοντας στο ελληνικό ζήτημα, το Βρετανικό Μουσείο δεν είπε «ναι» σε μια άνευ όρων επιστροφή, προσθέτοντας ότι τα Μάρμαρα αντιπροσωπεύουν έναν πυλώνα της μόνιμης συλλογής. Το ιταλικό παράδειγμα και εδώ θα μπορούσε να βοηθήσει το Βρετανικό Μουσείο, δείχνοντας πώς μπορούν να δανειστούν αδιάφορα οι υποστηρικτικοί πυλώνες των μόνιμων και δημόσιων συλλογών. Τον Ιούνιο του 2022, το MiC έδωσε το πράσινο φως στο δάνειο Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου του «Muta» του Raffaelloτο μοναδικό έργο του παρόντος στο Ουρμπίνο (γενέτειρά του), σήμερα στο Εθνική Πινακοθήκη των Πορευμάτων όπου θα επιστρέψει τη δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου. Για να πάρετε μια ιδέα για την αξία του έργου, σκεφτείτε ότι μετά την κλοπή το 1975, οι κλέφτες ζήτησαν λύτρα 800 εκατομμυρίων λιρών (που ισοδυναμούν με 4,2 εκατομμύρια ευρώ σήμερα) για να επιστρέψουν τρία κομμάτια: το «Muta», το «Μαστίγωμα» του Piero della Francesca και η «Madonna di Senigallia», επίσης του Πιέρο.
Εάν υπάρξει συμφωνία μεταξύ του Βρετανικού Μουσείου και της Ελλάδας, αναμφίβολα θα προβλέπει τη μεταφορά των Μαρμάρων και άλλων έργων τα οποία με τη σειρά τους θα δανείζονται ή θα δανείζονται. Τα δάνεια μεταξύ μουσείων είναι καλό αν δεν θέτουν σε κίνδυνο τη διατήρηση των αντικειμένων, όπως ισχυρίζεται και υποστηρίζει σε αυτές τις σελίδες ο αρχαιολόγος, πρώην Έφορος του Mibact. Daniela Rizzo. Φυσικά, σε κάνει να χαμογελάς ότι τα έργα στην Ιταλία κυκλοφορούν περισσότερο φυσικά παρά ψηφιακά (σε αυτό το σημείο, διαβάστε τα εστιασμένα πόδια του MIC στην Ανοικτή Πρόσβαση). Σε έναν όλο και πιο οξυδερκή και χωρίς αποκλεισμούς κόσμο, τα καθολικά μουσεία, όπως το Βρετανικό Μουσείο, που βρίσκονται στην επικράτεια κάποτε αποικιακών δυνάμεων, θα πρέπει να έχουν μετρημένες ώρες. Το ευρέως διαδεδομένο ιταλικό μουσείο είναι το ιδανικό πρότυπο για χώρες πλούσιες σε πολιτιστική κληρονομιά, τόσο που θα έλεγε κανείς στους διευθυντές εκείνων των μουσείων με τον μεγάλο ποιητή: «che giova ne le fata dar di cozzo;»
Ενημερώσεις 25 Αυγούστου 2022:
“Εμπειρογνώμονας στα ταξίδια. Ειδικός στα ζόμπι. Θέλετε να αγαπάτε τον ιστό. Δημιουργός. Διαδικτυακός. Φανατικός της τηλεόρασης. Πεθαίνοντας του μπέικον.”
