Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να αυξήσει το i επιστροφές μεταναστών που δεν έχουν δικαίωμα να παραμείνουν στην επικράτεια των κρατών μελών τηςμε ένα νέο”στρατηγική λειτουργίας” που υποβλήθηκε από Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων Ylva Johansson με Mari Juritsch, η συντονίστρια των ευρωπαϊκών πολιτικών επιστροφής.

Το ένα τέταρτο του συνόλου

Μπροστά στο πάνω 342.000 αποφάσεις επιστροφής που εκδόθηκαν το 2021 από κράτη της ΕΕ, περίπου 80.000 άτομα που εμπλέκονται επέστρεψαν πράγματι στη χώρα καταγωγής τους: λιγότερο από το ένα τέταρτο του συνόλου, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat. Και το τάση μοιάζει με παρόμοιο το 2022: το τρίτο τρίμηνο, για παράδειγμα, λιγότεροι από 32.000 αποτελεσματικοί επαναπατρισμοί από σχεδόν 110.000 αποφάσεις της απομάκρυνσης.

Η Επιτροπή ανησυχεί για το χαμηλό ποσοστό και επειδή το 2022 καταγράφηκαν πιο έντονες μεταναστευτικές ροές από ό,τι το προηγούμενο έτος. 924.000 αιτήσεις ασύλου έχουν ληφθεί από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης50% περισσότερο από το 2021.

Οι χώρες με τα περισσότερα αιτήματα σε απόλυτους αριθμούς είναι Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία και Αυστρίαενώ σε σχέση με τον πληθυσμό προηγούνται της κατάταξης Κύπρος και Αυστρία, ακολουθούμενη από Ελλάδα, Λουξεμβούργο, Σλοβενία ​​και Βέλγιο. Η Ιταλία δεν εμφανίζεται στις πρώτες θέσεις σε καμία από τις δύο βαθμολογίες.

Έχουν επίσης αυξηθεί σημαντικά παράτυπες εισόδους στα σύνορα: περίπου 330.00064% περισσότερο από ένα χρόνο νωρίτερα και ο υψηλότερος αριθμός από το 2016, σύμφωνα με τη Frontex.

Αλλά το Ο αριθμός των ετήσιων αιτημάτων είναι σχεδόν τριπλάσιος από αυτόν των παράτυπων εγγραφών. Αυτό σημαίνει, όπως εξήγησε ο Επίτροπος Johansson, ότι πολλοί αλλοδαποί πολίτες φτάνουν νόμιμα στην Ένωση και μετά σταματούν περισσότερο από το επιτρεπόμενο ή ξεφεύγουν από τις αρχικές εγγραφές.

Οι στόχοι της Επιτροπής

Δεδομένου ότι το σύστημα ασύλου βρίσκεται «υπό μεγάλη πίεση» και ότι οι περισσότερες παράτυπες εισόδους γίνονται από άτομα που δεν δικαιούνται διεθνή προστασία, η Επιτροπή θέλει να εντυπωσιάσει επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού.

Συνέχισε να διαβάζεις

Ωστόσο, αυτή είναι ευθύνη των κρατών μελών, τα οποία συχνά αποτυγχάνουν να εφαρμόσουν τις απαραίτητες διαδικασίες για την υλοποίησή του. Σημαντικό μερίδιο εντολών για εγκατάλειψη της εθνικής επικράτειας δεν ακολουθείται από το αίτημα επανεισδοχής για το εν λόγω θέματο οποίο πρέπει να προσκομιστεί στο κράτος προέλευσης.

«Είναι απαραίτητο **αμέσως μετά την αρνητική απόφαση για την άδεια διαμονής, τα κράτη μέλη να υποβάλουν το αίτημα επανεισδοχής στη χώρα προέλευσης»,** είπε ο Γιόχανσον.

“Μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να φέρουμε αυτούς τους ανθρώπους πίσω. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να συνεργαστούμε: τα κράτη μέλη δεν μπορούν να το λύσουν μόνα τους, αλλά ούτε και η Επιτροπή μόνη της.”

Άρα η στρατηγική περιλαμβάνει μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ της Επιτροπής και των εθνικών κυβερνήσεων, καθώς και μεγαλύτερη συνεργασία με τις χώρες προέλευσης, πάντα με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Προς τον στόχο Θα αγωνιστεί και η Frontexο ευρωπαϊκός οργανισμός που είναι αρμόδιος για τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων, ο οποίος θα έχει μια μονάδα αφιερωμένη στις επιστροφές.

Μεταξύ των τομέων εργασίας που εντόπισε η συντονίστρια Mari Juritsch υπάρχουν ψηφιοποίηση των διαδικασιών επιστροφής Και το σύστημα των υποβοηθούμενων οικειοθελών επιστροφώνπου «συνοδεύει» τον μετανάστη στη χώρα καταγωγής.

Το προγραμματικό έγγραφο που συνέταξε η Επιτροπή θα συζητηθεί στο επόμενη άτυπη συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών των 27προγραμματιστεί στη Στοκχόλμη στις 26 Ιανουαρίου.

Λιγότερος επαναπατρισμός, περισσότερη αναπτυξιακή συνεργασία

Σύμφωνα με ορισμένους, ωστόσο, το φαινόμενο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με διαφορετικές πολιτικές. ΠωςCatherine Woollard, διευθύντρια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τους Εξόριστους.

«Το ένα θα ήταν να αυξηθούν τα κανάλια για το η νόμιμη μετανάστευση, η οποία πράγματι μειώνεται τα τελευταία 20 χρόνια. Μιλάμε για ανθρώπους που θα ήθελαν να έρθουν στην Ευρώπη για να βρουν δουλειά και, ταυτόχρονα, η Ευρώπη χρειάζεται εργάτες».

Στη στρατηγική της Επιτροπής, η οποία σκοπεύει να εντείνει τη συνεργασία με τις χώρες προέλευσης, το δίκτυο των μη κυβερνητικών οργανώσεων προτιμά μια μεγαλύτερη χρήση των πόρων στην αναπτυξιακή συνεργασία.

“Το πραγματικό εμπόδιο βρίσκεται στη χώρα προέλευσης – εξηγεί η Catherine Woollard – λόγω της δυσαρέσκειας για τις προσπάθειες και τις πιέσεις της Ευρώπης για επαναπατρισμό ανθρώπων”.

Που κατά τη γνώμη του δεν αποτελεί προτεραιότητα για πολλές από αυτές τις χώρεςειδικά όταν οι οικονομίες τους επωφελούνται από εμβάσματα από μετανάστες: ροές χρημάτων, αλλά και γνώσεις και δεξιότητες που προέρχονται από πολίτες τους που έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό.