Ο Γιώργος Κυριακόπουλος, ως δανεικός από τη Σασουόλο μέχρι το καλοκαίρι, γίνεται ο 8ος παίκτης μας που φορά τη φανέλα rossoblù. Καμία άλλη ομάδα στην Ιταλία δεν εμπιστεύεται τους Έλληνες ποδοσφαιριστές όσο η Μπολόνια, η πεμπτουσία της ελληνικής «ενορίας» του Πρωταθλήματος. Το ντεμπούτο έκανε το 2004 ο Θοδωρής Ζαγοράκης και μετά οι Βαγγέλης Μόρας, Παναγιώτης Κονέ, Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, Βασίλης Τοροσίδης, Μάριος Οικονόμου και το καλοκαίρι από την Κάλιαρι ο Χαράλαμπος Λυκογιάννης που έφερε η Μπολόνια για να τον… αντικαταστήσει, τα πράγματα είναι συνήθως. εξαιρετικό, με τον Κυριακόπουλο.

Ένα πρωτάθλημα: ΕΠΙ Ζαγοράκης έφτασε στο “Dall’Ara” ως νέος πρωταθλητής Ευρώπης με τον στόλο Rehagel και η απόδοσή του στην Πορτογαλία σχεδόν ανάγκασε τον ιταλικό Τύπο να τον μετονομάσει σε “Bazzo dei Balcani”. Υπερβολή, γιατί έπαιξε 32 παιχνίδια χωρίς να σκοράρει. εκείνη τη χρονιά Μπολώνια σημειώνει ένα αμυντικό σερί με την Πάρμα, το χάνει, γαλήνιος και σίγουρος για την επιστροφή.

Ακόμη πιο υπερβολικός ήταν ο τίτλος του «Θεού του Ολύμπου» τον οποίο χαιρέτισε ο ιταλικός Τύπος το ’87 για την αγορά του Νίκου Αναστόπουλου, του πρώτου Έλληνα που αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα, από την Αβελίνο.

Δυστυχώς, η απόδοση του θρυλικού «μουστακιού» αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των προσδοκιών: μόνο ένα γκολ, έστω και στο Κύπελλο σε 17 παιχνίδια με τους «πράσινους», πάνω από όλα η πρωτόγνωρη ήττα, έστω και με άδεια εστία που ανάγκασε τους Gialappa’s Band. , τηλεοπτικό, σατιρικό δείχνει τον χρόνο για να της αφιερώσει 15 λεπτά, που οι δημοσιογράφοι έχουν ορίσει ως το χειρότερο «παρακρατικό φαινόμενο» που έχει συμβεί ποτέ στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Επίσης υπερβολικό, αν συγκρίνουμε τη μετακίνηση του Ian Rush από τη Γιουβέντους το ’86-’88: μόλις 7 γκολ σε 29 αγώνες, πολύ, πολύ λίγα για μια καθαρόαιμη “γκολ μηχανή”, που έφτασε από τη Λίβερπουλ με 109 γκολ σε 182 αγώνες και όταν επέστρεψε , πήρε ξανά το προβάδισμα με 90 αγώνες να απομένουν, σε 245 αγώνες.

Από τους Έλληνες με τις κόκκινες και μπλε φανέλες, οι αθλητές θυμούνται και σήμερα τον Παναγιώτη, με χαρά, αλλά και με νοσταλγία. κώνοςγια το γκολ του (με ένα εντυπωσιακό ανάποδο ψαλιδάκι, στο 2-3 στη Νάπολι) ψήφισε το καλύτερο γκολ στην ιστορία της Μπολώνια. ΟΤΙ κώνοςήρθε από την Μπρέσια το ’11 και παρέμεινε Μπολώνια Τρία χρόνια νωρίτερα υποβιβάστηκε και μεταφέρθηκε, χωρίς την ίδια επιτυχία σε Ουντινέζε και Φιορεντίνα.

Καλές οι αναμνήσεις και για τους Τοροσίδη, Μόρα, που παρέμειναν στην ομάδα για 5 χρόνια πριν συνεχίσουν στην Τσεζένα του Μπάρι. Το ίδιο και ο Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος εκτός από ένα γκολ (που ήταν και νικητής) στο ντέρμπι με τη Φιορεντίνα, δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του τη διετία ’12-’14 πριν προσγειωθεί σε Βερόνα και Σαμπντόρια. Το ίδιο και ο Μάριος Οικονόμου, ο οποίος μετά από δύο σεζόν είναι δανεικός σε Σπαλ και Μπάρι.

Στην ιστορία του Πρωταθλήματος, ωστόσο, περιλαμβάνονται παίκτες που εξακολουθούν να θεωρούνται από τις καλύτερες επενδύσεις που έγιναν ποτέ jorge, αποκτήθηκε δύο φορές από την Ίντερ ενώ μεσολάβησε η νοσταλγική σεζόν του ελληνικού ήλιου (…και φραπέ). Ο Βρύζας, για τα εντυπωσιακά γκολ που πέτυχε την 3ετία 2000-’03 με την Περούτζια (δεν θα είχε την ίδια τύχη με τη Φιορεντίνα και μετά το Τορίνο). Οι ντρίμπλες του Καραγκούνη το 2003-’05 που τον άφησε να παίξει γιατί τις περισσότερες φορές γυάλιζε τον πάγκο. Δύναμη και σταθερότητα του Δέλλα, τόσο στην άμυνα της Περούτζια όσο και της Ρώμης. Το κότσι του Μανωλά σε 5 χρόνια στη Ρόμα, αλλά και τα δύο, από το 19 έως το 21 στη Νάπολι.

Αντίθετα, ο Λάμπρος Χούτος πέρασε στον ανώνυμο, ο οποίος από ταλέντο στη Ρόμα βρέθηκε στη συνέχεια σε Ίντερ, Αταλάντα, Ρετζίνα και σε κάποιους… Βάλε Τζιοβένκο. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης (Σιένα, 2010), ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος (Γένοβα, 2008 και Μιλάνο), ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, βρέθηκαν στην Ιταλία το 2004, κάτω από τα δοκάρια της Μεσσήνης, αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκαν σε Μιλάνο, Ρώμη, Άσκολι, Σιένα. Χωρίς γκολ έμεινε ο Σωτήρης Νίνης που στη διετία 2012-’14 στην Πάρμα έπαιξε μόλις 14 παιχνίδια. Ο Ορέστης Καρνέζης που το 1914 έπεισε με τις αποκρούσεις του την Ουντινέζε και τη Νάπολι. Όγδοος είναι ο Σάββας Γκεντζόγλου, ο οποίος δοκίμασε τις δυνάμεις του στη Σαμπντόρια, αλλά στη συνέχεια βρέθηκε στη Λιβόρνο, ξανά σε Σαππόρια, Σπέτσια και Μπάρι.

Τίποτα σε σύγκριση με το πάθος που βίωσε ο Παναγιώτης Ταχτσίδης που έπρεπε να αλλάξει 9 ομάδες (Τσεζένα, Γκροσέτο, Βερόνα, Ρώμη, Κατάνια, Τορίνο, ξανά Βερόνα, Τζένοα, ξανά Τορίνο, Κάλιαρι και Λέτσε), για να δείξει το ταλέντο του…

Ακολούθα τον sportdog.gr στις Ειδήσεις Google και γίνε ο πρώτος που θα τα μάθει όλα Αθλητικά νέα

Προβολή όλων Αθλητικά νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο, σε αθλητικός σκύλος γρ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ