«Αφήνουμε τον Γκαριμπάλντι με ένα μικρό μήνυμα Ειρήνης γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι ακόμη και στην υπόθεση ότι θα ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη και γιατί πάνω από όλα ένα θέατρο δεν μπορεί ποτέ να μείνει αδιάφορο».

Αυτό διαβάζουμε στο σημείωμα που δημοσίευσε η ομάδα εργασίας που έδωσε ζωή στο πολιτιστικό έργο SistemaGaribaldi, το οποίο εκτιμάται σε όλη την Απουλία και πέρα ​​από τα περιφερειακά σύνορα. Ένα αντίο με μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στην ανατολικοευρωπαϊκή πλευρά.

«Το Educare προέρχεται από το λατινικό ex ducere – συνεχίζει το αποχαιρετιστήριο σημείωμα – και διαφέρει από το να διδάσκει γιατί δεν στοχεύει να δώσει εντολές ή να εμφυσήσει έτοιμες ιδέες, αλλά σημαίνει να αναδείξουμε το καλύτερο που ζει μέσα μας και αυτό, από το γέννηση, κάνει και πρέπει να κάνει το Θέατρο. Σε σχέση με τα άτομα και κυρίως με την κοινότητα που εκπροσωπεί. Επομένως, η διαδήλωση για την ειρήνη, όπως έκανε ο Αριστοφάνης, είναι καθήκον του Θεάτρου· καθήκον του Θεάτρου είναι να συνεργάζεται στενά με τους Σχολείο και γίνε Σχολείο (πραγματικά και πάλι για τους Έλληνες το Θέατρο είναι Σχολή ενηλίκων) Ούτε χώρος διασκέδασης, ούτε δημιουργία ψωμιού και τσίρκων για να μας χωνεύουν όλα αδιάφορα, ούτε εργαλείο στην υπηρεσία αυτών. που κυβερνούν, αλλά κρίσιμος χώρος, ευκαιρία για συζήτηση, ανταλλαγή, γνώση.Και φυσικά και πάρτι.

Προσπαθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς το τεκμήριο ότι γνωρίζουμε και επομένως διδάσκουμε, αλλά όπως είναι χαρακτηριστικό της προφορικής μας παράδοσης, το κάναμε για να μάθουμε. Στα Biscegliese δεν υπάρχει διαφορά: t’agghia ‘mbarò και tagghia pèrde, λέει η παροιμία. Πάντα μαθαίνουμε και αυτό το σχολείο ήταν πολύτιμο για εμάς. Λυπούμαστε που αφήνουμε τον Garibaldi, επιπλέον σε αυτές τις συνθήκες, αλλά, όσο αγενής με τον τρόπο του, είναι συνηθισμένο στην ιστορία μας να απορρίπτονται επειδή θεωρούνται άβολα, ανεπαρκή για τις ανάγκες της συναίνεσης. Όχι, δεν είναι αντίο, ακόμα και σε αυτό το θέατρο έχει έναν κανόνα: ξέρει μόνο αντίο».