ΕΝΑ θέατρο δίπλα στη θάλασσα. Πέρα εμπόδια και προκαταλήψεις. Γιατί όλοι είμαστε ηθοποιοί και νιώθουμε την ανάγκη να εκφραστούμε. Περπάτημα σε μια αόρατη κλωστή τόσο δυνατή όσο το ατσάλι. Μετά τα πάντα αυτό συμβαίνει στον Τάραντα, όπου το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής χάλυβα στην Ευρώπη λειτουργεί εδώ και περισσότερα από εξήντα χρόνια, φαίνεται σαν ένα ακόμη πραξικόπημα. Αλλά εδώ, ευτυχώς, υπάρχει πάντα η θάλασσα. Μια σελίδα με λέξεις που κινούνται συνεχώς: σύμβολο εκείνων που αποφάσισαν να μην τα παρατήσουν», λέει η Μαρία Έλενα Λεόνε, σκηνοθέτης θεάτρου, που συνεχίζει να περπατά πάνω σε αυτό το ανθεκτικό νήμα, μάλλον αόρατο σε όσους δεν θέλουν να καταλάβουν την αλήθεια.

«Ο δάσκαλός μου, ο Renzo Casali, ήταν αυτός που μου δίδαξε τη μέθοδο Stanislavsky, ή την αξιοπιστία, τόσο στη σκηνή όσο και στη ζωή», προσθέτει ο Leone, επιστρέφοντας από τον Τάραντα και του οποίου το όνειρο για το «Il teatro del sea» δεν γεννήθηκε στο πρωτεύουσα της Magna Graecia, αλλά χίλια χιλιόμετρα μακριά, α Sesto San Giovanni, στα περίχωρα του Μιλάνου. «Στο Μιλάνο παρακολούθησα τη σχολή θεάτρου του «Comuna Baires» και γνώρισα τον Casali, αρχίζοντας να πιστεύω όλο και περισσότερο στο κοινωνικό θέατρο», θυμάται η Μαρία Έλενα, η οποία, έχοντας επιστρέψει στον Τάραντα, στην πόλη της, μετά από είκοσι χρόνια γύρω από την Ιταλία (και όχι μόνο) σκέφτηκε αμέσως: «Είναι το σωστό μέρος για να το κάνεις θέατρο σε κέντρο ψυχικής υγείας: οι χρήστες δεν μπορούν να πουν ψέματα, είναι οι ίδιοι που σου προσφέρουν μια αυθόρμητη, ανησυχητική και απελπισμένη ειλικρίνεια».

Το επάγγελμα

Και αν είμαστε όλοι ηθοποιοί, δεν έχει νόημα να επιλέξουμε τον πιο άξιο: «Χρειαζόμουν μερικές μέρες για να με γνωρίσω καλύτερα: η αρχική τους περιέργεια έγινε αμέσως επάγγελμα». Και το 2015, Η ιδέα του Leone για το θέατρομαζί με τους πολίτες-παράγοντες του «Κέντρο ημέρας Maria D’Enghien Seriana 2000» – που ιδρύθηκε στο τμήμα ψυχικής υγείας της εταιρείας ASL στον Τάραντα, σε σκηνοθεσία της Δρ. Maria Nacci – βρισκόταν ήδη στη Μόντενα για περιοδεία, για το φεστιβάλ, «MÃt, εβδομάδα ψυχικής υγείας». “Μετά την ανέβασμα στη σκηνή «Το πρόσωπο», ένα ατελείωτο ταξίδι αναζητώντας κάτι αυθεντικό για να χαθείς, γεννήθηκε η ιδέα μιας μόνιμης παρέας, με μέρες αφιερωμένες στις πρόβες υποκριτικής, καθώς και στο εργαστήρι γραφής, του οποίου έργα έχουν εκδοθεί από την Negretto editore, στη σειρά που σκηνοθετεί η Cinzia Migani», θυμάται ο σκηνοθέτης, του οποίου η δραστηριότητα δεν σταμάτησε ποτέ, τόσο στην πόλη όσο και στην επαρχία, ανακαλύπτοντας ξανά έναν Τάραντα χωρίς σύνορα, προσγειώνοντας, για παράδειγμα, στο Grottaglie («Ανά οκτώ χρόνια, δίδασκα ενεργώντας μαζί με τη Giovanna Lupo»), ή στις πιο περιφερειακές και εγκαταλειμμένες συνοικίες της Πόλης των Δύο Θαλασσών. Πραγματοποίηση εργαστηρίων τόσο στον Παύλο ΣΤ’ όσο και στην Παλιά Πόλη. Μιλώντας για τον Τάραντα, είναι εύκολο ο λόγος να γλιστρήσει από τους τρελούς στον πρώην Ίλβα, από ψυχική υγεία στην περιβαλλοντική υγεία.

«Η δουλειά «Déjeuner sur l’herbeή η αντίσταση των ελαιόδεντρων», που ανέβηκε για πρώτη φορά εδώ στην πόλη, το 2019, στο Teatro Fusco, είναι η μεταφορά των ανθρώπων του Τάραντα που, κρατώντας τους νεκρούς τους στο στήθος, αντιστέκονται στην αδηφαγία της βιομηχανίας, κολλώντας σε μια εναλλακτική προς τη θάλασσα», εξηγεί η Μαρία Έλενα βάζοντάς μας αμέσως μέσα προφυλάξτε από εύκολες εκπτώσεις: «Αυτό που έμαθα τα τελευταία χρόνια είναι η σημασία του ρόλου της κοινότητας: να ανακτάται και μέσα από το θέατρο της ψυχικής υγείας. Η ψυχική ταλαιπωρία δεν είναι πρόβλημα: το σημαντικό είναι ότι η ψυχική δυσφορία και η κουλτούρα αρχίζουν να συνομιλούν». Ίσως με θέα στη θάλασσα.