CAMPOBASSO – Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1987, όταν περισσότεροι από εκατό χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Trocadéro στο Παρίσι, όπου υπογράφηκε η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1948, για να θυμηθούν τα θύματα της ακραίας φτώχειας, της βίας. και πείνα.

“Προσωπικά – γράφει η Περιφερειακή Σύμβουλος Κοινωνικών Πολιτικών της Περιφέρειας Μολίζε, Filomena Calenda – Θεωρώ τον εαυτό μου επίμονο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πάντα και με κάθε ευκαιρία αποκάλυψα, και θα συνεχίσω να το κάνω, την άρνησή μου στη φτώχεια και συνεπώς την πλήρη υποστήριξη για το σεβασμό κάθε ανθρώπινου δικαιώματος».

Τα στοιχεία του Istat μιλούν από μόνα τους: η φτώχεια στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών, περίπου 5,6 εκατομμύρια στην απόλυτη φτώχεια: το 2021 1,9 εκατομμύρια οικογένειες βρίσκονται σε απόλυτη φτώχεια (7,5% του συνόλου από 7,7% το 2020) και περίπου 5,6 εκατομμύρια άτομα (9,4 % όπως το 2020). Προσέξτε όμως, προειδοποιεί η Istat: το 2021, η υψηλότερη κατανάλωση (+ 1,7%) δεν αντιστάθμισε τον πληθωρισμό (+ 1,9%). Και αφού η απόλυτη φτώχεια μετριέται με την ικανότητα της οικογένειας να αντέχει τα απαραίτητα και ασυμβίβαστα έξοδα διαβίωσης, από φαγητό μέχρι ενοίκιο, από περίθαλψη μέχρι θέρμανση, φέτος με πληθωρισμό πάνω από 6% θα μπορούσαμε να έχουμε ένα εκατομμύριο απόλυτους φτωχούς. περισσότερο. Η Ιταλία συγκαταλέγεται στις χώρες με τον υψηλότερο αριθμό ατόμων σε κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού στην Ευρώπη (1 στους 3) ακολουθούμενη από τη Λιθουανία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.

Ταυτόχρονα, είναι η χώρα όπου υπάρχουν μερικές από τις φτωχότερες περιφέρειες της Ευρώπης: όπου εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να φροντίσουν τον εαυτό τους για οικονομικούς λόγους, όπου η εκπαιδευτική φτώχεια αυξάνεται, όπου οι μαφίες (Σικελία και Καμπανία) κάνουν επιχειρήσεις για 110 δισεκατομμύρια 1 έτος, όπου η διαφθορά και η φοροδιαφυγή συνεχίζουν να αυξάνονται.

«Πίσω από την ψυχρότητα αυτών των δεδομένων – συνεχίζει ο Σύμβουλος – Είναι εμφανής μια άνευ προηγουμένου αύξηση της ανισότητας και της φτώχειας. Πτυχές που αντιπροσωπεύουν τους σοβαρότερους κινδύνους για τη δημοκρατία μας. Είναι σαφές ότι η πολιτική (πρώτα εγώ) σε σχέση με την εικόνα που φωτογραφίζει η Istat πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται κατάλληλες και κατάλληλες στρατηγικές που στοχεύουν στην εξάλειψη της παλιάς νοοτροπίας βοήθειας, αλλά αντίθετα μπορούν να προσφέρουν στον πολίτη ευκαιρίες για ανάπτυξη και προοπτικές ανάπτυξης. Να προστατεύει τα δικαιώματά του αλλά πάνω από όλα να σεβαστεί την απαραβίαστη αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου».

«Είναι απαραίτητο να εργαστούμε μαζί για να δώσουμε στις πόλεις μας και στη χώρα μας ένα πραγματικό πολιτικό όραμα – καταλήγει η Σύμβουλος Φιλομένα Καλέντα – ενσωματωμένο, βασισμένο στη συντριπτική πλειοψηφία των πραγματικοτήτων που αντιμετωπίζουν καθημερινά βάσανα και αδικίες. Πρέπει να εργαστούμε με το να φανταστούμε μια μακροπρόθεσμη προοπτική ικανή να δώσει απαντήσεις, ικανή να αντιμετωπίσει την ανισότητα, την ανισότητα, την ανισότητα και να διασφαλίσει ότι αυτές οι βούληση μετατρέπονται γρήγορα σε συγκεκριμένες πράξεις θεσμικής πολιτικής».