Η Bella Hadid, εγκλωβισμένη σαν πάνθηρας, απολαμβάνει τις αλλαγές ρούχων – όλες αυστηρά Balenciaga – και οι αισθησιακές θέσεις ψευδο προπόνησης οδήγησαν τον Ιστό σε έκπληξη, δημιουργώντας εκατομμύρια προβολές για το νέο σινγκλ Offset.

Τίποτα καινούργιο, ωστόσο, επειδή ο κόσμος της ψυχαγωγίας – μεταξύ θεάτρου, κινηματογράφου και άλλων μορφών ψυχαγωγίας – έχει από καιρό αντιληφθεί τις δυνατότητες του σώματος, αν και η χρήση του τελευταίου πάντα δημιουργούσε ψευδείς πεποιθήσεις σχετικά με την αξιοπρέπεια του ατόμου ή της που αποφασίζει να εμπορευματοποιήσει τη δική της σάρκα. Μια ανακάλυψη, ωστόσο, εξοργισμένη στη σημερινή μαζική κοινωνία που κυριαρχείται από κάμερες, επιπολαιότητα και παράλογους, αλλά περιοριστικούς κανόνεςπου το σύστημα της μόδας έχει καταχραστεί από την αρχή μέσω της φιγούρας των μοντέλων – που είναι και κάτι σταθερό για αναφορά και ένα υλικό που μπορεί να διαμορφωθεί σύμφωνα με τις προτιμήσεις του καθενός, καταφέρνοντας εν μέρει να αμφισβητήσει τι είναι αναμφίβολα «τέλειο» στα μάτια από τα περισσότερα.

Οι δεκαετίες του ’80 και του ’90, στην πραγματικότητα, κυριεύτηκαν από μια πεινασμένη περιέργεια και μια εκφυλισμένη εμμονή – που συνοψίζεται στον όρο “stardom” – για χαριτωμένες υπερφυσικές οντότητες που ονομάζονται supermodels: λίγοι εκλεκτοί ικανοί να συλλάβουν το καλύτερο από την υπερβολική έκθεσή τους και, επίσης, στο ασυνείδητο διαδίδουν ιδανικά που έχουν πλέον τις ρίζες τους στη δυτική αντίληψη της ομορφιάς, εκμεταλλευόμενοι ακούραστα τις καμπύλες τους, τη γοητεία της μόδας και τα μουσικά βίντεο των μεγαλύτερων καλλιτεχνών, χάρη στα οποία έχουν σκαλίσει αιώνια ομοιώματα του εαυτού τους.

Η επιτομή, την ίδια στιγμή που ξεκίνησε, του πολύπλοκου δεσμού μεταξύ μοντέλων και βίντεο κλιπ ήταν η «Ελευθερία! ’90» του Τζορτζ Μάικλ, που κατάφερε να συγκεντρώσει τις πιο ειδωλολατρικές γυναίκες της εποχής, συγκεκριμένα η Naomi Campbell, η Linda Evangelista, η Christy Turlington, η Tatjana Patitz και η Cindy Crawford, μαζί με τα μοντέλα John Pearson, Mario Sorrenti, Scott Benoit, Todo Segalla και Peter Formby. Αυτό το κομμάτι, ωστόσο, δεν περιορίστηκε στο να είναι ένας ύμνος της δεκαετίας του ’90, αλλά μπόρεσε – χάρη σε μια επαναστατική αναπαράσταση αυτών των χαρακτήρων – να δημιουργήσει ένα εύλογο ερώτημα: τα μοντέλα είναι ικανά να αποξενωθούν από το σώμα τους και από αυτό το κακό. τελειότητα? Η απάντηση είναι όχι, αλλά μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δική τους φωνή – χρησιμοποιώντας τα λόγια των άλλων – για να αποφύγουν τη φυλακή που τους περικλείει, που αποτελείται ακριβώς από αυτά τα φαινομενικά προνόμια.

Και αυτή η τάση να αποκαλύπτει κάτι που συνήθως δεν έβλεπε το ευρύ κοινό, παίζοντας πάντα με το σώμα, αλλά προτείνοντας μια πιο ανθρώπινη εκδοχή των μυθολογικών μορφών της διετίας ’80 – ’90, παντρεύτηκε χωρίς καθυστέρηση ο Μάικλ Τζάκσον στο “In η ντουλάπα” , χάρη στο οποίο η Naomi καταφέρνει να ξεφύγει από το εφήμερο σύστημα μόδας μόλις τοποθετηθεί στο ίδιο επίπεδο με τον Michael αρθρώνοντας κάποιες αρμονικές λέξεις, επηρεάζοντας στη συνέχεια άλλα βίντεο όπως το “I just don’t know what to do with yourself” των White Stripes, στο οποίο συμμετέχει η τραγουδίστρια Kate Moss. Από εκείνη τη στιγμή, τα μοντέλα δεν είναι πια άψυχες κατασκευές, αλλά και αληθινοί άνθρωποι με κάτι να πουν.

Η Kate Moss και η Naomi Campbell στο πάρτι Elite Model Agency στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο του 1993.

Αυτά τα μικρά στοιχεία έχουν συγκλίνει στην αρχή της χειραφέτησης της καριέρας του μοντέλου και της γυναίκας, σκιαγραφώντας ένα νέο γυναικείο ιδανικό ικανό να γδύνεται ή να φλερτάρει με τις κάμερες και, ταυτόχρονα, να ακούγεται και να εξετάζεται με πολλούς άλλους τρόπους, ίσως και από το ντύσιμο. Γιατί αυτή είναι η πολυπόθητη ελευθερία σήμερα, ακόμα κι αν η αβεβαιότητα του να μπορείς να πραγματοποιήσεις το όνειρο -ενίοτε ουτοπία- δεν μειώνει την πρόθεση να καταπολεμηθεί η αναβίωση ενός παρωχημένου και σύγχρονου παρελθόντος. Παρόλο που η κοινωνία έχει εξελιχθεί και το “Erotica” της Madonna ή το “Notorious” του Duran Duran έχουν χάσει την ικανότητα να δημιουργούν απογοήτευση και σεμνότητα, κριτική, μερικές φορές κάποιος προσποιείται ότι είναι αγανακτισμένος μπροστά σε ένα στήθος που φαίνεται ή ένα διαφανές ύφασμαπροσπαθώντας να κρύψει από τα μάτια των άλλων τον τρόμο αυτής της γοητείας που δημιουργεί αιώνια το σώμα, τώρα δυνατό και ικανό να επιβάλει τόσο τον άνδρα όσο και τη γυναίκα σε μια πραγματικότητα της οποίας τα θεμέλια είναι τα φαινόμενα, τα οποία ενσωματώνουν πραγματικές αξίες.

Η σχέση μεταξύ μοντέλων και βίντεο κλιπ, ωστόσο, είναι πιο περίπλοκη από ό,τι πιστεύεται, επειδή, μερικές φορές, τα μοντέλα ήταν άψυχα εκπρόσωποι και τοποθετήθηκαν σε ένα πλάνο αποκλειστικά για να τραβήξουν τα βλέμματα, και οι απόψεις πολλών, υποτιμώντας τη γυναικεία φιγούρα και συμβάλλοντας στα ψέματα πίσω από τα supermodels, επιλέγοντας με αδράνεια να υποστηρίξουν την αντικειμενοποίηση του σώματος. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κατάφεραν να γίνουν υποκείμενα όπως ο νεαρός Ιμάν στο “Remember the time”, ικανή να βάλει τον θεατή σε κρίση και να απηχήσει τη στιλνοβιστική παράδοσηπρόδρομος μιας έλξης που κινείται από ευγενείς προθέσεις προς τη γυναίκα, που θεωρείται ανώτερη και αγγελική, όχι απλώς αντικείμενο αγάπης.

Η Madonna περιτριγυρισμένη από χορευτές κατά τη διάρκεια της περιοδείας MDNA στο Λονδίνο το 2012.

Είναι όμως άλλο θέμα για τον άνθρωπο, που ζει το μάρμαρο και την εναρμονισμένη σωματική του διάπλαση με κάποια ευκολία από την Αρχαία Ελλάδα, να μπορεί να αγωνίζεται χωρίς πέπλα σε αθλητικούς αγώνες και να ασκεί κάποια δύναμη μέσω δικέφαλων και κοιλιακών, δυστυχώς κάνει τον Απόλλωνα. ένας επηρεαστής προ των γραμμάτων και ο Πολύκλειτος αιτία εκτεταμένης ταλαιπωρίας. Ανάμεσα στο «Slow» της Kylie Minogue, στο «Bag it up» της Geri Halliwell και Το «Girl Gone Wild» της Madonna, που αντιλήφθηκε αμέσως τις δυνατότητες του ημίγυμνου άνδρα μπροστά στις κάμερες, το ελληνικό ιδανικό εξαπλώνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα μέσα από ζωντανά σώματα, προτείνοντας ένα κλασικό αντρικό ιδανικό – παράδειγμα ο Nick Kamen, μοντέλο και τραγουδιστής για μια βραδιά – που δεν αποκλείει την πιθανότητα να είσαι άλλος και κυρίως να σε σέβονται. . Στην πραγματικότητα, η προέλευση της διαφοράς μεταξύ της αντίληψης του σώματος του άνδρα και της γυναίκας έχει αρχαία προέλευση που κυμαίνονται από την ανάγκη της Αθηναϊκής Αυτοκρατορίας να μην αντιπροσωπεύει την εντελώς άδυτη σωματικότητα του δεύτερου, μέχρι την τυπική φορεσιά του δέκατου ένατου αιώνας. , καθαγιάζοντας την καταδίκη της ελεύθερης χρήσης του γυναικείου γυμνού.

Η Emily Ratajkowski στα παρασκήνια της επίδειξης μόδας των Tory Burch Άνοιξη / Καλοκαίρι 2023.

Σήμερα, ωστόσο, σε αυτή την αναταραχή των σωμάτων – από την προαναφερθείσα Hadid στον «Κώδικα» του Offset μέχρι την Emily Ratajkowski στο «Love Somebody» των Maroon 5 – είναι δυνατόν να δούμε μεγαλύτερη ανεξαρτησία και επίγνωση. και είναι εξαιρετικά λάθος να μιλάμε για σεξουαλικότητα των σωμάτων επειδή οι νέοι άνθρωποι, ακριβώς μέσα από τα μοντέλα του παρελθόντος και τα πρόσφατα βίντεο κλιπ εμπνευσμένα από το παρελθόν, μαθαίνουν σταδιακά να αντιλαμβάνονται το καλύτερο της σωματότητάς μας, απορρίπτοντας τόσο το να βλέπεις σεξ παντού όσο και φοβούμενος τον καθρέφτη όταν μελετάς χωρίς ρούχα.

Παρόλο που αυτοί οι φαινομενικά αφελείς φυσικοί έχουν δημιουργήσει αβάσιμους φόβους, παρόλο που τα μουσικά βίντεο δεν είναι πλέον πολιτιστικό φαινόμενο και απευθύνονται σε κάτι άλλο ως παράδειγμα, αυτοί οι θεοί από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 έχουν αλλάξει όχι μόνο τη σχέση που είχαν οι ίδιοι με το θέαμα της σωματικής τους διάπλασης, αλλά ταυτόχρονα και η διαλεκτική μεταξύ μιας ψευδώς νηφάλιας κοινωνίας και μιας νέας δύναμης που ανακάλυψαν και τα δύο φύλα, το σώμα, ικανό να φτάσει σε οποιονδήποτε μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και, κυρίως, μέσω βίντεο κλιπ.

Στυλ © ΚΡΑΤΗΣΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ