TRENT. “Μην μας στείλετε στη Σαρδηνία! Ας μείνουμε εδώ. Εδώ θέλουμε να ζήσουμε. Πριν έρθουμε στην Ιταλία κάναμε κάποια έρευνα στο Διαδίκτυο. Γνωρίζουμε ότι το Trento και το Trentino βρίσκονται στην κορυφή της κατάταξης για την ποιότητα του Υπάρχουν υπηρεσίες και ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που λειτουργεί. Ο Awadil είναι 45 ετών, έχει μια σύζυγο και έναν γιο 12 ετών με σοβαρή αναπηρία. Οι δυο τους βρίσκονται ακόμα στο Πακιστάν. Περιμένουν νέα του. Μένει μαζί με άλλους ξένους, κάτω από γέφυρες, κοντά στο πάρκο Muse και στο Albere, κατά μήκος του Adige. Μερικές φορές φιλοξενείται από άλλους Πακιστανούς. Μιλάει αγγλικά και για το λόγο αυτό, ανάμεσα στους πρόσφυγες που βρίσκονται στο Τρέντο, είναι από αυτούς που μπορούν να περάσουν καλύτερα. «Αλλά είναι δύσκολο. Κάποια δουλειά μπορεί να γίνει. Κοιμάσαι όπου μπορείς. Για 10 ευρώ μπορείτε να περάσετε μια νύχτα στη ζεστασιά άλλων ανθρώπων στη χώρα μου. Συχνά δεν υπάρχουν κρεβάτια. Κοιμάσαι στο πάτωμα. Αλλά δεν υπάρχουν πάντα τα χρήματα και ακόμη και τώρα, κάτω από την πεζογέφυρα και στον χώρο του μουσείου επιστημών, υπάρχουν φίλοι που κοιμούνται σε κουτιά. Έτυχε να πάω σε φίλους στο Μιλάνο ή στην Μπρέσια». Δουλειές που γίνονται εδώ κι εκεί, όλα μαύρα φυσικά. «Στο Τρεντίνο μάζεψα σταφύλια και μήλα: 50 ευρώ για μια μέρα δουλειά».

Μέρες στο όριο για τον ίδιο και για πολλούς άλλους. «Είμαστε πολλοί». Είναι 334, σύμφωνα με στοιχεία του αρχηγείου της αστυνομίας. Δεν υπάρχει θέση για αυτούς στις εγκαταστάσεις υποδοχής που έχουν στηθεί στο Τρεντίνο. Το υπουργείο Εσωτερικών αποφάσισε περίπου πενήντα από αυτούς να μεταφερθούν σε κέντρα υποδοχής που έχουν δημιουργηθεί στη Σαρδηνία.

«Μας θέλουν μακριά από τα πάντα»

«Αλλά πολλοί από εμάς δεν θέλουμε να πάμε στο νησί γιατί μας στέλνουν στα βουνά, μακριά από όλα. Εδώ θέλουμε να είμαστε. Ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που είναι άρρωστοι από άποψη υγείας, που χρειάζονται βοήθεια. Ελέγξαμε στο Google: δεν υπάρχει τίποτα σε αυτά τα κέντρα».

Ο Αουαντίλ είναι το έβδομο από τα επτά παιδιά. Οι γονείς του ήταν αγρότες. Στο Πακιστάν είχε δημιουργήσει μια εταιρεία συλλογής και πώλησης σκραπ. Ήρθε σε επαφή με έναν ανυπόληπτο προμηθευτή πριν από τέσσερα χρόνια επειδή ήθελε να μεταφέρει πυρομαχικά για στρατιωτικά όπλα στο Αφγανιστάν. Με απείλησε. Ήθελε λεφτά: ένα εκατομμύριο ευρώ γιατί, όπως είπε, είχα κάνει τις συναλλαγές του μαζί του να πηγαίνουν ανάντη. Κατέφυγα στο Ιράν και μετά στην Τουρκία. Όσο ήμουν εκεί, απείλησε ακόμη και την οικογένειά μου με όπλα. Τώρα η γυναίκα μου και ο γιος μου, που γεννήθηκαν με εγκεφαλικά προβλήματα (δεν περπατάει ούτε μιλάει) ζουν με τον αδερφό και την κουνιάδα μου». Στην Ελλάδα έζησε και ο Αουαντίλ. Δούλεψε όπου μπορούσε, όπως μπορούσε. «Ήθελα να έρθω στην Ιταλία, στο Τρέντο. Θέλω να δώσω στη γυναίκα και στον γιο μου ένα μέλλον. Μετά το Ιράν, την Τουρκία, την Ελλάδα, πήγα στην Αλβανία. Με άλλους διέσχισα τη Σερβία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, μέχρι που έφτασα εδώ».

Αριθμοί υποδοχής

Το επαναλαμβάνει συνέχεια: «Μη μας στείλετε στη Σαρδηνία! Πολλοί από εμάς είπαμε ναι στο αστυνομικό τμήμα. Πολλοί άλλοι προτιμούν να μείνουν εδώ και να περιμένουν». Περιμένετε τι; «Μια δουλειά, ίσως. Βοήθεια…» Η Κυβερνητική Επιτροπεία επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μεγάλη προσφυγική ροή στη βαλκανική οδό. Η Τεργέστη αντιμετωπίζει ήδη δυσκολίες και πριν λίγες μέρες μετέφερε 200 στη Σαρδηνία. Οι επίσημοι αριθμοί της κυβέρνησης είναι οι εξής: στο Τρεντίνο υπάρχουν 2160 αιτούντες άσυλο (το 2018 ήταν 1700). Από αυτούς τους 2160, οι 1500 είναι Ουκρανοί (600 βρίσκονται σε ειδικά κέντρα, οι άλλοι σε ιδιωτικές κατοικίες ή σε συλλόγους και ενορίες). Υπάρχουν 1.300 άτομα που περιλαμβάνονται στο σύστημα βοήθειας του Trentino: 600 βρίσκονται σε έκτακτη υποδοχή (Πακιστανοί, Νιγηριανοί, άνθρωποι από την Υποσαχάρια Αφρική). Αυτές οι 600 είναι οι θέσεις που καθορίζονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης που ορίζεται με την Κυβερνητική Επιτροπεία.

Πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε

Αυτές είναι οι φιγούρες, μετά υπάρχει η πραγματικότητα που ζει στο δέρμα, που αποτελείται από κούραση, ιδρώτα, φόβο, κρύο, μια αίσθηση ανασφάλειας, δυσπιστία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια επαρκή λύση, γιατί η πίεση στα σύνορα είναι πολύ ισχυρή και η ροή ουσιαστικά ασταμάτητη. Δεν είναι μόνο τα σκάφη. Αν οι Ουκρανοί έγιναν δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες – δεδομένης της de facto εμπλοκής της Ιταλίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας (με την ανάθεση εξοπλισμών στον στρατό με επικεφαλής τον πρόεδρο Zelenskyj) – τα πράγματα πάνε διαφορετικά για όλους τους άλλους. Αν δεν είναι η βία των βομβών, είναι ο πόνος και η πείνα της οικογένειάς σου που σε οδηγεί σε μια ξένη χώρα. “Είμαι 45 ετών. Καλώς ή κακώς, έχω ζήσει ένα κομμάτι της ζωής μου, αλλά για την οικογένειά μου είμαι πρόθυμος να κάνω τα πάντα, οτιδήποτε. Γι’ αυτό πολλοί από εμάς δεν φοβόμαστε. Κάτω από γέφυρες, μέσα σε κουτιά, κοιμούνται εκεί ακόμα και τώρα, ακόμα και στο κρύο».

Όταν δεν έχεις άλλα χρήματα

Ο Αουαντίλ λέει ότι δεν υπάρχει εκβιασμός. «Φίλε μου, θέλω να πω όλη την αλήθεια. Πριν από δύο εβδομάδες, μαζί με πολλούς άλλους, επικοινώνησε μαζί μου το αστυνομικό τμήμα του Τρέντο: πρώτα ένα μήνυμα κειμένου και μετά μια κλήση. Ανησύχησα. Εξήγησα ότι έχω άδεια παραμονής. Μετά μου εξήγησαν για την πιθανή μεταγραφή στη Σαρδηνία. Πριν από τέσσερις μέρες μου είπαν να παρουσιαστώ στο γραφείο της Cinformi. Δεν είπα ότι δεν θέλω να πάω. Είπα ότι προτιμώ να μείνω στο Τρέντο. Είσαι καλά εδώ. Νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει χώρος και για εμάς. Δεν μπορούν να με αναγκάσουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκβιασμός, γιατί αν δεν έχω άλλα χρήματα, δεν έχω άλλη επιλογή» Λοιπόν; «Λέω λοιπόν ότι πολλοί μετανάστες που βρίσκονται στις δομές του Τρέντο για χρόνια και έχουν δουλειά θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη θέση». Ζήτημα κανόνων και πάλης μεταξύ των φτωχών. «Μέχρι στιγμής, για αυτό το ταξίδι στην Ιταλία έχω ξοδέψει περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ». Αξιζε τον κόπο? «Θα αξίζει τον κόπο όταν έρθει η οικογένειά μου».