(από Patrizio Nisirio) (ANSAmed) – ΡΩΜΗ, 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – Μια τραγωδία που σημάδεψε την ιστορία της Ελλάδας και ολόκληρης της ανατολικής Μεσογείου, αλλά σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένη στον υπόλοιπο κόσμο: είναι αυτή της Σμύρνης, της κάποτε κοσμοπολίτικης πόλης κέντρο αριστείας, που το 1922 γίνεται το επίκεντρο της τουρκικής απάντησης σε μια προσπάθεια προσάρτησης της Μικράς Ασίας από τα ελληνικά στρατεύματα. Με σφαγές και απελάσεις καθώς και γιγαντιαία ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Για να μας θυμίσουμε, εκατό ακριβώς χρόνια μετά από εκείνη την τραγωδία, υπάρχει η «Σμύρνη», μια ταινία -δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη στην Ιταλία- που αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη κινηματογραφική παραγωγή που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Συγγραφέας του σεναρίου και πρωταγωνίστρια είναι η Μιμή Ντενίση, ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα του ελληνικού κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του θεάτρου, καθώς και συγγραφέας και μεταφράστρια.

«Είμαι ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας που έχω σπουδάσει ιστορία πολύ – λέει στο ANSAmed – Και δέκα χρόνια νωρίτερα είχα γράψει δύο θεατρικά έργα αφιερωμένα στη Σμύρνη. Ήθελα να κάνω μια ταινία από αυτήν, αλλά το θέμα ήταν πάντα καυτό. όταν τότε υπήρχε η δυνατότητα να το κάνω, με την παραγωγή του Tanweer, προσπάθησα να είμαι αντικειμενικός, λέγοντας ότι και η Ελλάδα είχε τα λάθη της, όπως και η Ευρώπη, που πόνταρε στην ευρηματικότητα της ελληνικής κυβέρνησης και μετά έδειξε αδιαφορία. γιατί δεν κατάλαβα την αντίδραση της Τουρκίας όταν η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2021. Ο Guardian, τότε, εξωτερικός παρατηρητής, έγραψε τα ίδια πράγματα που έβαλα εγώ στην ταινία. Είναι μια πολύπλευρη ιστορία».

Η πόλη της Σμύρνης το 1922 ξαναχτίστηκε στο Φάληρο, στην αθηναϊκή ακτή, και η Ντενίση υπογραμμίζει πώς δόθηκε απόλυτος ρεαλισμός σε όλη την ταινία, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.

«Βρετανοί ηθοποιοί παίζουν τους Βρετανούς, Έλληνες ηθοποιοί τους Έλληνες, Τούρκοι τους Τούρκους – εξηγεί – Και οι σκηνές της φωτιάς και της μάχης έπρεπε να είναι δυνατές, γι’ αυτό χρησιμοποιήσαμε χίλιους επιπλέον».

Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή στο παρόν, όταν ο απόγονος ενός Έλληνα πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία υποδέχεται Σύρους πρόσφυγες σε ένα ελληνικό νησί του Αιγαίου και η Ντενίση θυμάται ότι πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα από την τραγωδία της Σμύρνης για το παρόν: Δεν πρέπει να ξεχνάμε το παρελθόν, μπορεί να συμβεί στον καθένα, ανά πάσα στιγμή, να γίνει πρόσφυγας».

“Με την ταινία επιστρέψαμε στο να μιλήσουμε για τη Σμύρνη, για το τι συνέβη τότε, και αυτό ήταν ένα από τα αποτελέσματα που φιλοδοξούσα, ανοίγοντας μια συζήτηση. Και από κινηματογραφική άποψη, το μήνυμα πρέπει να είναι ότι πρέπει να φύγουμε Επιστροφή στη διεθνή συνεργασία. Σήμερα γίνονται μόνο εθνικές ταινίες, και είναι λάθος, όταν εμείς οι Ευρωπαίοι κάναμε μαζί σπουδαίες ταινίες. Η Ευρώπη, που έχει τόσα πολλά να προσφέρει από άποψη ιστορίας και πολιτισμού, πρέπει να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ. Ένας δρόμος προς τα εμπρός στον κινηματογράφο και όχι μόνο». (ANSAmed).