Για τους επιστήμονες είναι «ευχάριστο» γιατί συνδέθηκε, από τους αρχαίους μας προγόνους, με την παρουσία νερού στη σαβάνα.

Όλοι έχουμε αντιληφθεί τη μυρωδιά σε περισσότερες από μία περιπτώσεις τυπικό της βροχής όταν πέφτει, ειδικά μετά από α μακρά περίοδο ξηρασίας, παρά το γεγονός ότι το ίδιο το νερό της βροχής δεν έχει συγκεκριμένη μυρωδιά. Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά μόσχου και φρέσκιας είναι γνωστή ωςpetrichor‘. Ετυμολογικά αυτή η λέξη προέρχεται από την ελληνική «πετρος“, πέτρα, και”ikhor», αιθέριο υγρό. Για τους αρχαίους Έλληνες το ‘ikhor’ ήταν το αίμα των θεών. Ήταν πεπεισμένοι, στην πραγματικότητα, ότι οι φλέβες των θεοτήτων τους κυλούσαν».ikhor«αντί για αίμα. Το 1964 μια ομάδα Αυστραλών ερευνητών κατέγραψε για πρώτη φορά τη χημική διαδικασία που προκαλεί petrichorτο απογύμνωσε από όλες τις μυθολογικές αποχρώσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν ένας συνδυασμός αρωματικές χημικές ενώσεις, συμπεριλαμβανομένων των αιθέριων φυτικών ελαίων και μιας ουσίας που εκκρίνεται από ακτινοβακτήρια, γνωστή ως γεωσμίνη. Το 2010, επιστήμονες στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) το πήγαν ένα βήμα παραπέρα μελετώντας τους μηχανισμούς της διαδικασίας και ανακάλυψαν ότι όταν οι σταγόνες βροχής πέφτουν στο έδαφος, διευκολύνουν την απελευθέρωση γεωσμίνης και άλλων ενώσεων petrichor που υπάρχουν εκεί, οι οποίες τελειώνουν μέχρι να διασκορπιστεί με τη μορφή αερολυμάτων με τη βοήθεια του ανέμου. Αν η βροχή πέσει άφθονη, το άρωμα petrichor θα είναι πιο έντονο και αν, επιπλέον, φυσάει δυνατός άνεμος, μετακινείται και σε απομακρυσμένες περιοχές όπου δεν έχει φτάσει ακόμα η βροχή. Μόλις περάσει η καταιγίδα και στεγνώσει το έδαφος, η μυρωδιά εξαφανίζεται. Το Geosmin (λέξη που σχηματίζεται από «smina», άρωμα και «geo», γη), παράγεται κυρίως από ένα βακτήριο που ανήκει στο γένος των ακτινοβακτηρίων που ονομάζεται Streptomyces coelicolor.

Έχει υπολογιστεί ότι η όσφρησή μας είναι πολύ ευαίσθητη σε αυτό το μόριο και ότι είμαστε σε θέση να το ανιχνεύσουμε σε ένα περιβάλλον όπου μόνο πέντε μέρη ανά δισεκατομμύριο. Είναι ένα άρωμα που, χωρίς αμφιβολία, το βρίσκουμε πολύ ευχάριστο. Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, για να εξηγήσουμε αυτό το γεγονός, πρέπει να πάμε εκατομμύρια χρόνια πίσω, όταν οι πρόγονοί μας ζούσαν στην αφρικανική σαβάνα. Σε αυτό το περιβάλλον, η γεωσμίνη ήταν εξαιρετικά σημαντική για την ανίχνευση της παρουσίας νερού και κατά κάποιο τρόπο το μήνυμα κόλλησε στα κυκλώματα ανταμοιβής. Η γεοσμίνη εμπλέκεται επίσης στην επιβίωση των καμήλων, ζώων που τη χρησιμοποιούν ως α GPS για να βρείτε το νερό. Οι επιστήμονες έχουν τεκμηριώσει μεταναστεύσεις καμηλιών στην άνυδρη έρημο Γκόμπι, πάνω από 80 χιλιόμετρα σε αναζήτηση οάσεων. Με αυτόν τον τρόπο, η βακτηριακή γεωσμίνη θα εμπλέκεται στην επιβίωσή τους. Μόλις οι καμήλες φτάσουν στην όαση, απλώνουν τα σπόρια όπου κι αν κινούνται, προωθώντας τη μετάδοσή τους.