Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες ήρωες είναι νέοι και όμορφοι, μέσα και έξω, όπως λέει και το ελληνικό μότο καλός και άγαθος («όμορφος και γενναίος»). Οι Έλληνες στρατιώτες, εξιδανικευμένοι από την αρχαία ιστοριογραφία, ήταν δυνατοί και θαρραλέοι, γιατί στόχος τους ήταν να προστατεύσουν τους πόλιςη ελληνική πόλη-κράτος, που αντιπροσώπευε το ιδανικό της δημοκρατίας και της ισότητας των πολιτών.

Μάλλον γι’ αυτόν τον λόγο οι αρχαίοι ιστορικοί, από Ο Ηρόδοτος (484-425 π.Χ.) έως Διόδωρος Σικελικός (90-27 π.Χ.), ελαχιστοποίησαν στα χρονικά τους τη μαζική παρουσία μισθοφόρων στρατιωτών, στο πρώτη μάχη της Χιμέρας (480 π.Χ.), ελληνική αποικία στη Σικελία, στην οποία Συρακούσιοι και Αγριγεντινοί ενώθηκαν για να νικήσουν την Καρχηδόνα.

Ελληνική υπερηφάνεια. Όποιος πολέμησε στην αμοιβή του εχθρού θεωρούνταν στην αρχαία Ελλάδα αντίθεση του ήρωα που παρέδιδαν τα ομηρικά ποιήματα, όπως τοΙλιάδα και τοΟδύσσεια, του οποίου οι πρωταγωνιστές, ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύουν το αρχέτυπο του ηρωισμού. Ο Αχιλλέας ήταν ο γενναίος και ανίκητος Αχαιός πολεμιστής που πολέμησε μέχρι να χτυπηθεί στο μόνο ευάλωτο σημείο, τη φτέρνα. ενώ ο πανούργος Οδυσσέας (ο Οδυσσέας για τους Έλληνες) χρησιμοποιούσε αντισυμβατικά όπλα, συμπεριλαμβανομένης της εξαπάτησης: ήταν αυτός που σκέφτηκε τη νικητήρια ιδέα του Δούρειου ίππου.

Οι μισθοφόροι, από την άλλη, είχαν αρνητική χροιά στην ελληνική κοινωνία, θεωρούνταν άπληστοι, διεφθαρμένοι και άπιστοι και για το λόγο αυτό παραλείπονταν εσκεμμένα από τα πολεμικά χρονικά. Αλλά οι τύραννοι που κυβέρνησαν τις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας στην Ελληνική εποχή είχαν ακραία ανάγκη να στρατολογήσουν στρατιώτες της τύχης τόσο για τους σκοπούς της εδαφικής τους επέκτασης όσο και επειδή χρειάζονταν την προστασία σωματοφυλάκων, καθώς πολλοί από αυτούς δεν ήταν δημοφιλείς και αντιτίθεντο στους πολίτες. Τόσο που η στρατολόγηση μισθοφόρων συνέβαλε στη διάδοση του νομίσματος.

Στρατιώτες από μακριά. Έχει δημοσιευθεί έρευνα για την επιβεβαίωση αυτής της διατριβής Εθνική Ακαδημία Επιστημών. Η μελέτη δείχνει ότι τα περισσότερα από τα στρατεύματα που αναπτύχθηκαν για να υπερασπιστούν την Χίμαιρα, τη μάχη που σήμανε την πρώτη ελληνική νίκη κατά της Καρχηδόνας, δεν αποτελούνταν από στρατιώτες από την Ελλάδα. Αυτή είναι μια εκπληκτική αποκάλυψη γιατί η αρχαία ιστοριογραφία ανέκαθεν περνούσε τη νίκη κατά των Καρχηδονίων ως θεμελιώδη θρίαμβο για την ελληνική ταυτότητα, ελαχιστοποιώντας τον ρόλο που έπαιζαν οι μισθοφόροι.

Όπως εξηγεί Ντέιβιντ Ράιχκαθηγητής Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και πρωτοπόρος της ανάλυσης DNA σε αρχαίους πληθυσμούς: «Από τότε που ανακαλύφθηκε νεκρόπολη στην Χίμαιρα το 2009, ο αρχαιολογικός χώρος έχει δώσει περίπου 10.000 ταφές στις οποίες οι μελέτες μας.

Πρόσφατα πήραμε 54 σκελετούς από ομαδικούς τάφους, όπου συνήθως θάβονταν οι μισθοφόροι στρατιώτες, για να αναλύσουμε το DNA τους. Έτσι ανακαλύψαμε ότι τα περισσότερα πτώματα προέρχονταν από απομακρυσμένα μέρη, γνωστά σήμερα ως Ουκρανία, Λετονία και Βουλγαρία.

Διασταυρούμενες μελέτες. Επίσης αναζητήσεις που έγινε στο παρελθόν από την Katherine Reinberger, βιοαρχαιολόγο στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, μαζί με την ανθρωπολόγο Laurie Reitsema επιβεβαίωσαν την ίδια υπόθεση. Οι μελετητές συνέκριναν τα πτώματα που ανήκαν σε στρατιώτες δύο διαφορετικών μαχών, που έλαβαν χώρα στην Χίμαιρα, μία το 480 π.Χ. όταν οι ελληνικές δυνάμεις νίκησαν τον Καρχηδόνιο στρατηγό Hamilcar Mago και μία εβδομήντα χρόνια αργότερα, το 409 π.Χ., όταν ο ανιψιός του Hamilcare. επέστρεψε για να πάρει την εκδίκησή του και η Χίμαιρα καταστράφηκε.

Η ομάδα του Reinberg πραγματοποίησε μια χημική ανάλυση των ισοτόπων ασβεστίου και στροντίου που είχαν στερεωθεί στο σμάλτο των δοντιών 62 στρατιωτών (51 πρωταγωνιστές της πρώτης μάχης του 480 π.Χ. και 11 που σχετίζονται με τη σύγκρουση του 409 π.Χ.) και συγκρίνοντάς τους με 25 κατοίκους της Ιμέρας. ότι το ένα τρίτο των στρατιωτών στην πρώτη μάχη ήταν ντόπιοι, έναντι των τριών τετάρτων στη δεύτερη μάχη. Αυτό θα επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά ότι η ελληνική νίκη ωφελήθηκε από μια καλή ενίσχυση που ήρθε από μακριά.

Τελευταία ένδειξη: ομαδικοί τάφοι. Επίσης, σύμφωνα με τον Ρεϊτσέμα, οι νεκροί που βρέθηκαν στους ανώνυμους ομαδικούς τάφους θα ήταν μισθοφόροι, γιατί όντας αλλοδαποί, κανείς δεν θα είχε προβλέψει την ταφή τους. Τα πτώματα που αναλύθηκαν ανήκαν όλα σε ενήλικες άνδρες που πέθαναν εν ώρα δράσης, όπως αποδεικνύεται από ίχνη βίαιου τραύματος, όπως αιχμές λόγχες κολλημένες στο σώμα. Ωστόσο, δεν βρέθηκαν όπλα και πανοπλίες, πιθανώς ανακτήθηκαν από τους επιζώντες στα πεδία των μαχών.