Η τηλεφωνική γραμμή είναι διαταραγμένη, αλλά οι ιδέες είναι ξεκάθαρες: «Το Next Gen είναι το τελευταίο τουρνουά της σεζόν. Κανένας τουρισμός ή ποδόσφαιρο στο Σαν Σίρο, με το οποίο είμαι παθιασμένος: έρχομαι στο Μιλάνο για να κερδίσω».
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, 20 ετών, Έλληνας από την Αθήνα με σωματοφύλακα κατσίκα, θα άρεσε στον επίτροπο του Πέτρου Μάρκαρη. Τρεις ενδείξεις (με το ένα χέρι μπακχάντ διαμορφωμένο σύμφωνα με το ακατάλληλο όπλο του είδωλου του Πιτ Σάμπρας, το πρώτο τουρνουά ATP που κέρδισε στα τέλη Οκτωβρίου στη Στοκχόλμη, πολύ υψηλές φιλοδοξίες που υποστηρίζονται από αναγνωρισμένα ταλέντο) είναι απόδειξη: ο γιος του Απόστολου, που τον προπονεί, και της Τζούλια Σαλνίκοβα, Ρωσίδα πρώην αρ. 194 στην κατάταξη («Η μαμά και ο μπαμπάς γνωρίστηκαν στην Αθήνα: ήταν θεατής του αγώνα της»), ο νεότερος από το top-25 του ATP (σήμερα είναι το νούμερο 15), προορίζεται για σπουδαία πράγματα.
Το παράδειγμα της Karen Khachanov είναι διαφωτιστικό: πριν από ένα χρόνο έπαιξε Next Gen, χθες κέρδισε τον αναγεννημένο βασιλιά του τένις Novak Djokovic στον τελικό του κλειστού του Παρισιού. Αυτό που μπορεί να οριστεί ως καμπύλη ανάπτυξης, μέχρι στιγμής, μπράβο. «Θα ήθελα να κάνω το ίδιο…».

Στη θαλπωρή της οικογενειακής φατρίας που τον συνοδεύει στα γήπεδα, ο Στέφανος ενισχύει τη σωματική του διάπλαση και τις βολές του.. «Ήταν μια υπέροχη σεζόν – λέει -, πρώτος σκόρερ: Ανακάλυψα ότι μπορούσα να νικήσω τους μεγάλους και βρήκα τη συνέπεια που μου έλειπε». Έχασε δύο τελικούς από τον Ράφα Ναδάλ (Βαρκελώνη και Τορόντο) κρεμώντας σημαντικά τριχωτά της κεφαλής στη ζώνη του (Thiem, Djokovic, Zverev), είναι ο πρώτος Έλληνας που προσάρτησε τίτλο ATP, έφτασε στον όγδοο τελικό στο Wimbledon, το αγαπημένο του τουρνουά: « Το πρώτο Slam που θα ήθελα να κερδίσω στην καριέρα μου». Γιατί; «Για τη σημασία, την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης, τη διαπλανητική δημοτικότητα: η νίκη στο Wimbledon αλλάζει τη ζωή σου». Περιμένοντας να παραλάβει την ασημένια πιατέλα από τον δούκα του Κεντ, ο Τσιτσιπάς έχει γράψει την Ιταλία στο πεπρωμένο του. Στα 15 του έπαιξε στην Tc Galatina, στα 17 κατέκτησε το Under 18 του Bonfiglio και μετά, γρήγορα, ο πρώτος αμφισβητίας στη Γένοβα. «Στην πραγματικότητα, εκτός από την Ελλάδα, υποστηρίζω την εθνική Ιταλίας ποδοσφαίρου και η Τζένοα, μαζί με την Αεκ και τον Ολυμπιακό, είναι η αγαπημένη μου ομάδα: Δεν ξέρω γιατί, ίσως λόγω των χρωμάτων της φανέλας που αγαπώ από τότε. Ήμουν παιδί ο ποδοσφαιριστής χθες Ροναλντίνιο, σήμερα ο Λέο Μέσι».