Του Νίκου Κατσαρού

Αν και είμαστε δύο μήνες μακριά από τα Χριστούγεννα, χθες είδα τα πρώτα στολίδια. Συνήθως, η διακόσμηση από νωρίς συμβαίνει στα καταστήματα για εμπορικούς λόγους, ωστόσο αυτό που είδα διακοσμημένο δεν ήταν ένα κατάστημα, αλλά ένα σπίτι. Ένα σπίτι, που ανυπομονεί να νιώσει αυτό το χριστουγεννιάτικο πράγμα, στριμωγμένο ανάμεσα σε άλλα σπίτια. Τα σπίτια οριοθετούνται έντονα από τις αυστηρές κάθετες και οριζόντιες γραμμές τους και βυθίζονται στα βιομηχανικά μουντά τους χρώματα.

Εντάξει, θα μου πείτε μια υπερβολή. Για στολισμό από εδώ και πέρα. Θα σας πω αισιοδοξία (;). Αν το καλοσκεφτείτε, μιλάμε για άτομα που κάνουν μακροπρόθεσμα σχέδια από όσα μας επιτρέπουν οι μέρες που περνάμε.

Έχουμε πανδημία. Το έχουμε ακόμα. Δεν έχει φύγει. Μην κοιτάτε πού γυρίζουμε από τον άλλο προσποιούμενοι ότι δεν τη γνωρίζουμε. Σε μια κάπως δραματοποιημένη εκδοχή αυτού που ζούμε, θεωρείται κάπως υπερβολικά αισιόδοξο να πιστεύουμε ότι θα χάσουμε τα Χριστούγεννα και φέτος. Or τουλάχιστον όπως το ξέρουμε. Νέο κλείδωμα, νέο ξέσπασμα κρουσμάτων, νέα πληρότητα ΜΕΘ, διψήφιος αριθμός θυμάτων. Δεν θέλει πολλά.

Έτσι, με μια ανάγνωση, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να θεωρηθούν από γραφικοί έως υπερβολικά αισιόδοξοι. Υπάρχει όμως άλλη ανάγνωση επειδή δεν μου αρέσει; Φυσικά. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι σας αρέσει και η άλλη ανάγνωση.

Και αυτή η ανάγνωση προκύπτει αν καταλάβουμε ότι για μερικούς ανθρώπους οι διακοπές έχουν μια ειδική σημειολογία. Ότι είναι σανίδα σε έναν μουντό σκοτεινό ωκεανό της καθημερινής ζωής.

Φανταστείτε, λοιπόν, ότι το έτος είναι ένα νήμα, το οποίο ξεκινά την πρώτη Ιανουαρίου και τελειώνει στις 31 Δεκεμβρίου. Και φανταστείτε, επίσης, ότι οι περιστασιακές γιορτές και οι ευκαιρίες απόδρασης είναι τα φωτεινά σημεία στην κατά τα άλλα καταθλιπτική γκρίζα γραμμή του χρόνου. Πάσχα, Απόκριες, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, αυτές οι Απόκριες που μόλις μπήκαν στη ζωή μας και όλα τα άλλα που όλοι θεωρούν «γιορτή».

Αν λοιπόν καταφέρει να επιμηκύνει αυτό το σώμα χαράς και συναισθηματικής διέγερσης, αν καταφέρει να το μετατρέψει από ένα σώμα σε ευρείες γραμμές, τότε απλώς εξαπατάται χρησιμοποιώντας ένα αθώο κόλπο. Παραπλανιέται ότι ζει μια ευτυχισμένη, πολύχρωμη ζωή.

Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο κάποιος που στολίζει νωρίτερα να μην έχει αίσθηση του χρόνου. Ούτε ότι ζει σε έναν παράλληλο μικρόκοσμο χωρίς προβλήματα. Μπορεί να είναι απλώς ένας άνθρωπος του οποίου τα προβλήματα, η καθημερινότητα, η μοναξιά (ίσως), είναι συνθήκες που δεν έχει τους πόρους να αντιμετωπίσει.

Maybeσως πρόκειται για έναν άνθρωπο που πιάστηκε από σανίδα σε σανίδα με την πάροδο του χρόνου για να μείνει ζωντανός όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ως εκ τούτου, σας εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ από τώρα έως τον Μάρτιο και αν επιθυμείτε αγαπητέ μου, τεντώστε ακόμη περισσότερο τη χρωματιστή σας κουκκίδα. Και αν θέλετε, τραβάμε μαζί σας.

Οι απόψεις που εκφράζονται είναι του συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα τις απόψεις του Καναλιού 6.