Ο Πούτιν την ώρα της ανακοίνωσης των «ειδικών» επιχειρήσεων στην Ουκρανία έκανε λόγο «απαζοντοποίηση» της ουκρανικής κυβέρνησης. Σίγουρα στον πολιτικό γαλαξία του ουκρανικού εθνικισμού δεν αποκλείεται να υπάρχουν ομάδες με ναζιστικές συμπάθειες. Ωστόσο, η Ρωσία του Πούτιν, ίσως, θα έπρεπε από την άποψη της αποναζοποίησης κοιτάξτε πρώτα στο σπίτι.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε κανείς να αναλογιστεί τη φιγούρα του συμβούλου του Πούτιν Αλεξάντρ Ντούγκιν. Ένα είδος ιδεολόγου της γραμμής ή «όραμα» του Κρεμλίνου. Ο Ντούγκιν είχε το παρατσούκλι «Ο Ρασπούτιν του Πούτιν», και όχι μόνο για την ομοιότητα με τον Ρώσο μυστικιστή, ιδιωτικό σύμβουλο των Ρομανόφ και μια πολύ επιδραστική προσωπικότητα στον Νικόλαο Β’ της Ρωσίας. Ο Ντούγκιν έγραψε το στρατηγικό εγχειρίδιο που διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική του Πούτιν. Μια στρατηγική που παρουσιάστηκε πριν από μερικά χρόνια. Εκτός από σύμβουλος των μελών της Δούμας και του Πούτιν, ο Ντούγκιν ήταν επίσης ιδρυτής και μέλος του Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος, του Εθνικού Μπολσεβίκικου Μετώπου και του Κόμματος Ευρασίας. Εμβληματικό είναι το σύνθημα που επινοήθηκε: “Η Ρωσία είναι τα πάντα, τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα!”. Το σύμβολο του εθνικού μπολσεβικισμού, σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Ντούγκιν, περιέργως, έχει πολλά σημεία αναφοράς με την ιστορία του ναζιστικού συμβολισμού. Και, από την άλλη, ο Aleksandr Dugin, στα γραπτά του δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τα Waffen SS, υποστηρίζοντας την ανάγκη δημιουργίας ενός «ριζικά επαναστατικός και συνεκτικός φασιστικός φασισμός» στην Ρωσία. Ο Ντούγκιν πιστεύει επίσης ότι το Διαδίκτυο πρέπει να απαγορευτεί και έχει υποστηρίξει ότι η χημεία και η φυσική είναι δαιμονικές επιστήμες. Ο νέος «Ρασπούτιν» του Ρώσου προέδρου ίδρυσε και την Ένωση Νέων Ευρασίας, η οποία βανδάλιζε εθνικά μνημεία της Ουκρανίας. Για αυτούς τους λόγους, μάλιστα, τόσο το κίνημα όσο και ο ίδιος ο Ντούγκιν έχουν απαγορευτεί από την Ουκρανία.

Ο όρος «Ευρασία» ακούγεται γνώριμος, γιατί συναντάται στο «1984» του Όργουελ. Ειναι εδω το πράγμα γίνεται πιο ενοχλητικό για την πρόταση που προκαλεί. Η Ευρασία, μάλιστα, σύμφωνα με την οργουελική ιστορία στο μυθιστόρημα του 1984, είναι μία από τις τρεις υπερδυνάμεις ηπειρωτική που γεννήθηκε μετά τον υποθετικό ατομικό πόλεμο της δεκαετίας του ’50 που επινόησε ο Τζορτζ Όργουελ. Η μορφή διακυβέρνησης που υπέθεσε ο μεγάλος Βρετανός συγγραφέας είναι η νεοβολοσκεφισμός, που γεννήθηκε από τις στάχτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Για τον Ντούγκιν, λοιπόν, αυτό το δυστοπικό μυθιστόρημα δεν είναι προειδοποίηση: είναι ένα μοντέλο που πρέπει να επιδιώκεις. Ο Ντούγκιν ως παλιός Σοβιετικός φιλόσοφος είναι αντικαπιταλιστής, αντιφιλελεύθερος, αντιδημοκρατικός, υπέρ της δικτατορίας. Για τον Ντούγκιν είναι μάλλον ο Στάλιν παρά ο Λένιν, ο μεγάλος ιδεολογικός ήρωας. Ακόμη και ο Ντούγκιν, όπως και ο Πούτιν, πιστεύει ότι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν καταστροφή. Ο Ντούγκιν στα γραπτά του προτείνει την επανίδρυση της αυτοκρατορίας της σοβιετικής εποχής με τη βία. Το 2008, όταν ο Πούτιν εισέβαλε στη Γεωργία με τον ίδιο τρόπο όπως η εισβολή στην Ουκρανία, Ο Ντούγκιν τον προέτρεψε να επιτεθεί στην Ουκρανία.

Ο μετασοβιετικός φιλόσοφος και σύμβουλος της ελίτ του Πούτιν δεν είναι μόνο ο ιδεολόγος του νεομπολσεβικισμού, παραδόξως, είναι και ήρωας και έμπνευση για τη γουέστερν ακροδεξιά. I suprematisti bianchi ei αρχηγός dell’alt-right α Charlottesville τον ειδωλοποιούν. Το 2008, συναντήθηκε και μίλησε με τον σύμβουλο του Τραμπ και ακροδεξιό ακτιβιστή Στηβ Μπάνον. Πολλοί πιστεύουν ότι οι λόγοι για τους οποίους ο Τραμπ ήταν τρυφερός με τον Πούτιν συνδέονται ακριβώς με εκείνη τη συνάντηση Μπάνον και Ντούγκιν. Ο Aleksandr Dugin έχει γράψει πάνω από 30 βιβλία, αλλά μακράν το πιο σημαντικό είναι Βασικές αρχές της γεωπολιτικής του 1997. Το έργο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως εγχειρίδιο στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου του Ρωσικού Στρατού. Όπως επίσης συνιστάται σε ρωσικά σχολεία. Βασικές αρχές της γεωπολιτικής θέτουν πολύ συγκεκριμένους στόχους όπως η αρχιτεκτονική του “Μεγάλη Ρωσία”. Για παράδειγμα, υποστήριξε την πολιτική αποκοπή του Ηνωμένου Βασιλείου από την υπόλοιπη Ευρώπη. Κάτι που στη συνέχεια επιτεύχθηκε μέσω του brexit.

Υποστήριξε την αποσταθεροποίηση της Δύσης χρησιμοποιώντας παραπληροφόρηση και ανατροπή. Μια στρατηγική που χρησιμοποιείται ευρέως από τον Πούτιν τα τελευταία χρόνια. Και πάλι στο κείμενο του Ντούγκιν προβλέπεται εκμεταλλευόμενος την εξάρτηση της Δύσης από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο προκειμένου να ασκήσει πίεση. Μια στρατηγική που αυτές τις ώρες αποδείχθηκε αποτελεσματική, λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες της Δύσης να εφαρμόσει ριζικές κυρώσεις ακριβώς ως αποτέλεσμα της ενεργειακής εξάρτησης. Στο Βασικές αρχές της γεωπολιτικής Υποστηρίζεται ότι η Ουκρανία πρέπει να προσαρτηθεί και να διαγραφεί κάθε ίχνος εθνικής ταυτότητας. Ο Ντούγκιν, μεταξύ άλλων, υποστήριξε ότι μεγάλο μέρος της Ευρώπης θα πρέπει να επιστρέψει υπό ρωσική επιρροή όχι μόνο στην Ουκρανία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία, αλλά και τη Φινλανδία, τη Ρουμανία, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Σερβία, τη «Σερβική Βοσνία» και την Ελλάδα.

Η στρατηγική αυτών των ωρών, λοιπόν, είναι εμπνευσμένη από ένα απόσπασμα που αποδίδεται λανθασμένα στον Γκέμπελς, το οποίο έχει λίγο πολύ ως εξής: «Κατηγορήστε την άλλη πλευρά για αυτό που φταίτε». Μια κοινή τακτική στην ακροδεξιά, που χρησιμοποιείται ξανά και ξανά από τον Τραμπ και εξηγεί επίσης όλες τις κατηγορίες του Πούτιν σχετικά με την Ουκρανία: νεοναζισμός, απειλές κατά της ασφάλειας, ανατροπή, υποτιθέμενος επεκτατισμός. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας, λοιπόν, τον Aleksandr Dugin, κατανοούμε καλύτερα τις ενέργειες και τα κίνητρα του Πούτιν.. Αυτό καθιστά σαφές ότι εάν η στρατηγική του Πούτιν για την Ουκρανία δεν ματαιωθεί, ο πρώην πράκτορας της KGB δεν θα σταματήσει με την Ουκρανία, όπως και ο Χίτλερ με την Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία ή την Πολωνία. Υπό το πρίσμα όλων αυτών, γίνεται επίσης κατανοητό γιατί κομμάτια της αριστεράς, τα ίδια εμπνευσμένα από τη σκέψη του Giulietto Chiesa, ακόμη και το ίδιο το εθνικό Anpi, τείνουν σαν να δικαιολογούσε τις ενέργειες του Πούτιν σε ένα αντιΝΑΤΟϊκό κλειδί και ταυτόχρονα, παραδόξως, η ρωσική δράση υποστηρίζεται από την ακραία και κυρίαρχη δεξιά της χώρας, από το σπίτι της λίρας μέχρι το Fn, μέχρι ένα κομμάτι της Βόρειας Λίγκας και της βάσης του Μελονίου. Η σύγκλιση αυτής της εικονικής αγκαλιάς ανάμεσα σε δύο άκρα έχει τη δική του ιδεολογική «βίβλο», το δικό του «μανιφέστο» ή από την αντίθετη άποψη, το Mein Kampf του: «Βασικές αρχές της γεωπολιτικής» του Aleksandr Dugin.