Τον περασμένο Νοέμβριο, στις 9 Νοεμβρίου, έγινε γενική απεργία στην Ελλάδα που δεν έχει δει εδώ και καιρό, μια απάντηση σε χρόνια πανδημίας, λιτότητας και επιθέσεων της δεξιάς κυβέρνησης που υπέγραψε ο Μητσοτάκης. Οι διαμαρτυρίες οδήγησαν σε παράλυση όλους τους τομείς: συγκοινωνίες, σχολεία και διοίκηση, στο μετρό της Αθήνας και λεωφορεία εκτός χρήσης και κανένα πλοίο δεν έφυγε από το λιμάνι του Πειραιά. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι δεν πήγαν στη δουλειά και δόθηκαν μόνο πληροφορίες για την εξέλιξη της απεργίας.

Το μη βιώσιμο υψηλό κόστος ζωής, το κατασταλτικό κλίμα, οι επιπτώσεις του πολέμου σπρώχνουν τις ταραχές: η Ελλάδα βλέπει τις τιμές του ΦΠΑ μεταξύ των υψηλότερων στην Ευρώπη, πολλοί πολίτες δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και έτρεξαν για να ζεσταθούν ξύλα. Σε ορισμένες περιοχές τα δέντρα κόβονται για τη συλλογή καυσόξυλων, οι τιμές της ξυλείας έχουν εκτοξευθεί στα ύψη σε ολόκληρη τη Μολδαβία, μια από τις χώρες προμηθευτές. Προκύπτει ότι, λόγω της έκρηξης του πολέμου στην Ουκρανία, το φυσικό αέριο έχει γίνει μια απρόσιτη πηγή ενέργειας.

Ο δρόμος των κινητοποιήσεων για το κόστος ζωής και κατά του πολέμου συνεχίζεται στις 17 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, διαμαρτυρία που έγινε στο Πολυτεχνείο Αθηνών από τις 14 Νοεμβρίου 1973 στο πλαίσιο της μαζικής φοιτητικής διαδήλωσης για τη λαϊκή απόρριψη της ελληνικής στρατιωτικής χούντας και κατέληξε σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, όταν ένα τανκ διέρρηξε τις πύλες της πανεπιστημιούπολης και 24 πολίτες σφαγιάστηκαν. Η φοιτητική εξέγερση ήταν πράξη αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία και σύμβολο αντίστασης στην τυραννία. Την ημέρα αυτή γίνονται αναμνηστικές εκδηλώσεις με συμμετοχή ανδρών και γυναικών, ορισμένα σχολεία και όλα τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά. Από την εξέγερση προέκυψε ένα κίνημα που κατάφερε να ρίξει τη στρατιωτική χούντα και να επιτύχει την εισαγωγή ενός νόμου που απέτρεπε την είσοδο της αστυνομίας στις πανεπιστημιουπόλεις, καθιστώντας τις έτσι ένα ασφαλές καταφύγιο για πολιτικές διώξεις. Ο νόμος αυτός ουσιαστικά καταργήθηκε το 2019, έτος κατά το οποίο ανέλαβε τα καθήκοντά του ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης και το οποίο ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες.

Αναφέρουμε τμήματα από τα κείμενα κλήσης της πορείας της 9ης και 17ης Νοεμβρίου που μας φαίνονται θεμελιώδη για την κατανόηση του ελληνικού πολιτικού κλίματος και ταυτόχρονα την απόκτηση κλειδιών για την κατανόηση του παρόντος μας και των εδαφών που διασχίζουμε:

«Οι κρίσεις του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων αλλά πηγάζουν από τις δικές του αντιφάσεις που προκαλούνται από την ανίατη σύγκρουση που επιβάλλει η θεμελιώδης αρχή του, η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ εργαλειοποιούν τις κρίσεις έτσι ώστε το σύστημα να μπορεί να διαιωνίσει την ύπαρξή του, να αυξήσει τα κέρδη του, να επεκτείνει τη δύναμή του και να εμβαθύνει την κυριαρχία του στις κοινωνίες και τη φύση.

Έτσι, παντού, εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών. Το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μετά τη ρωσική στρατιωτική εισβολή είναι το πιο πρόσφατο γεγονός που υπογραμμίζει τη βαθιά σήψη του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος που δεν έχει τίποτα άλλο να υποσχεθεί σε όσους βρίσκονται κάτω από αυτόν εκτός από πόλεμο, πρόσφυγες, αρρώστιες, φτώχεια, εξαθλίωση, έλεγχο και υποβολή. Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την κυριαρχία των πλουτοπαραγωγικών πηγών, για τη διαχείρισή τους και τη διεύρυνση της «σφαίρας επιρροής» κάθε μπλοκ εξουσίας, σε συνδυασμό με τη διαρκή επιθυμία κρατών και αφεντικών να μεγιστοποιήσουν τον έλεγχο και τα κέρδη τους, αφενός καθόρισε την εγκαθίδρυση μιας εφιαλτικής πραγματικότητας για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις όλου του κόσμου. Πρωτίστως για τους λαούς που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου και για τους πρόσφυγες και αμέσως μετά για όλους τους άλλους που αποδέχονται τόσο τις συνέπειες της λεηλασίας κάθε πεδίου εφοδιασμού και πρωτογενών αγαθών που στοχεύουν στην επιβίωση, όσο και την περαιτέρω ενίσχυση του ελέγχου, της επιτήρησης, της καταστολής. και συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Εν μέσω μιας βαθιάς συνολικής συστημικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, εργασία, υγεία, εκπαίδευση, στέγαση, μεταφορές. […]. Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το κατεστραμμένο τοπίο που διαμορφώθηκε από τον δολοφονικό χειρισμό της πανδημίας από το κράτος – με τραγική συνέπεια τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως και περισσότερων από 33.000 στον ελλαδικό χώρο μέχρι σήμερα, όπου το ελληνικό κράτος απάντησε με άγρια ​​καταστολή της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης και με την περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ, με την πλήρη εγκατάλειψή του, με συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων και ιδιωτικοποιήσεις και με την έλλειψη απασχόλησης του απαραίτητου προσωπικού – οδηγούν τώρα ολόκληρη την κοινωνική βάση σε βίαιη εξαθλίωση και τους ασθενέστερους τάξη που δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν τις πιο βασικές τους ανάγκες για την επιβίωσή τους. Οι λογαριασμοί των νοικοκυριών και το κόστος παραγωγής έχουν αυξηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα όπως ποτέ άλλοτε. Η τιμή του ρεύματος, του φυσικού αερίου και των καυσίμων έχει εκτοξευθεί στα ύψη, παίρνοντας σίγουρα όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μαζί τους. […] Το στεγαστικό ζήτημα με τη συνεχή αύξηση των ενοικίων έχει καταδικάσει μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης σε αποτυχία και ταυτόχρονα ένας νέος κώδικας απειλεί χιλιάδες οικογένειες με έξωση από τα σπίτια τους. Η λεγόμενη «πραγματική οικονομία» φλερτάρει και πάλι με την ολοκληρωτική κατάρρευση. Σήμερα, η κρατική και καπιταλιστική επίθεση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία περνάει από την έγκριση νόμων με στόχο τη μείωση των διαδηλώσεων, την κατάργηση της 8ωρης βάρδιας και την επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία, την απελευθέρωση των απολύσεων και το απόλυτο καταστροφή του αγαθού της δημόσιας υγείας […]

Απέναντι στην υποτίμηση της ζωής μας, στην εξαθλίωση και την καταπίεση, ενάντια στους πολέμους και τον εθνικισμό, ενάντια στα κράτη και τα αφεντικά που καταπιέζουν τη ζωή μας για να εντείνουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Είμαστε όλοι μαζί στο δρόμο και στους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Πολεμήστε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους καταπιεστές μας, ενισχύστε και διατηρήστε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που αποτελούν στόχο καταστολής και οργανώστε νέες. Χωρίς να αυταπατούμε για το ρόλο των ιδρυμάτων, χωρίς να προσφέρουμε καμία συναίνεση στη διαχείριση της ζωής μας, χωρίς να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω από όσα έχουμε πετύχει και διακυβεύεται συνεχώς, και να κάνουμε τους χώρους όπου εργαζόμαστε, σπουδάζουμε και ζούμε της αντίστασης και του αγώνα. Μπροστά στον πόλεμο, που είναι η μόνη διέξοδος για το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα, αντιμέτωποι με το σχέδιο εξόντωσης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, με τον εθνικισμό, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, η μόνη ελπίδα είναι η διεθνής αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση ο πάτος. […]

49 χρόνια μετά, η ιστορία της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο δεν τελειώνει το 1973, γιατί το περιεχόμενο και τα έργα της δεν ανήκουν στο παρελθόν [..]. Αντίθετα, ανήκει στο μέλλον καθώς έχει ξεκινήσει μια μακρά σειρά κινητοποιήσεων, ταραχών και συγκρούσεων από τα πιο ριζοσπαστικά στρώματα της κοινωνίας και κυρίως από τους νέους. Το πνεύμα του Νοέμβρη θα αποδειχτεί ανεξάντλητο, παραμένοντας πάντα ζωντανό παρά τη μακρά λειτουργία της διαστρέβλωσης και της πειρατείας από αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν την εξέγερση για να χτίσουν έναν μυθικό και αιματοβαμμένο βωμό της δημοκρατίας ως ιδεολογικό θεμέλιο της μεταεπαναστατικής εξουσίας. Το Πολυτεχνείο δεν θα είναι ο αδιαμφισβήτητος αγιασμένος μύθος της εξουσίας και της δημοκρατίας όπως θα ήθελαν οι λακέδες του, αλλά ένα σημείο αναφοράς για μια εξέγερση που άλλοτε ξεσπά και άλλοτε ελλοχεύει και που ακόμα και σήμερα δεν έχει κατασταλεί. Επομένως, οι φετινές κινητοποιήσεις μνήμης και αντίστασης είναι μια πολιτική ευκαιρία για να τιμήσουμε την ιστορική μνήμη της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου στους δρόμους και να καταδείξουμε ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα ότι δεν ήταν μόνο μια δημοκρατική εξέγερση ενάντια στη δικτατορία. Ήταν μια εξέγερση, η οποία συνεχίζει να παραμένει ανοιχτή πληγή για τους οικονομικούς και πολιτικούς αφέντες και σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται σήμερα ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι μια ακόμη ευκαιρία να βγούμε στους δρόμους ενώ ο Politecnio και τα έργα του συνεχίζουν να μας εμπνέουν, μπροστά στην προσπάθεια της καταστολής να δημιουργήσει κλίμα τρόμου με αστυνομία, αύρες, χημικά, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, επαναπροτείνουμε αξιοπρέπεια, αντίσταση και αλληλεγγύη.

https://athens.indymedia.org/feature/10526/

https://athens.indymedia.org/post/1621737/