Η Ιταλία είναι η προτελευταία χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τον αριθμό των αδειών παραμονής για εργασία που εκδίδονται σε πολίτες εκτός ΕΕ, σε σύγκριση με τον πληθυσμό: 1,7 άδειες για κάθε 10.000 κατοίκους, έναντι μέσου όρου της ΕΕ σχεδόν 13. Πίσω από την Ιταλία είναι μόνο η Ελλάδα .
Η κατάσταση στην Ιταλία
Από τον συνολικό αριθμό των αδειών διαμονής, 106.000 το 2020, η Ιταλία χορήγησε λιγότερο από το 10% για λόγους εργασίας, στην πέμπτη από την τελευταία θέση, έναντι 30% του μέσου όρου της ΕΕ. Σχεδόν το 60% των αδειών που εκδόθηκαν στην Ιταλία το 2020 αφορούν οικογενειακή επανένωση. Τα στοιχεία της Eurostat, τα οποία επεξεργάστηκε εκ νέου το Ίδρυμα Moressa, δείχνουν ότι 10.000 άδειες για λόγους εργασίας που εκδόθηκαν το 2020 είναι, σε απόλυτους αριθμούς, λιγότερες από εκείνες της Ρουμανίας και της Σλοβακίας, των οποίων ο πληθυσμός είναι πολύ χαμηλότερος από αυτόν της Ιταλίας. “Αρκετά έκπληξη – σημειώνει το Ίδρυμα – είναι τα δεδομένα από τις χώρες της ομάδας του Βίσεγκραντ, οι οποίες ήταν πάντα εχθρικές για την υποδοχή των μεταναστών”: Η Πολωνία είναι η απόλυτη πρώτη στην ΕΕ για άδειες εργασίας (161.000) ενώ η Ουγγαρία Victor’s Orban έχει χορηγήσει 32 χιλιάδες, τριπλάσιο της Ιταλίας αλλά με συνολικό πληθυσμό το ένα έκτο. Η Τσεχία βρίσκεται στις 29.000 και η Σλοβακία στις 12.000. Μια ξεχωριστή συζήτηση ισχύει για τη Γερμανία, πρώτα για τις συνολικές άδειες που χορηγήθηκαν το 2020 (312 χιλιάδες), αλλά ευνοούν τις οικογενειακές επανενώσεις.
Πραγματικότητα vs αφήγηση ενός οικονομικού ζητήματος
Πρόκειται για στοιχεία που περιγράφουν μια πραγματικότητα σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη αφήγηση των τελευταίων ετών, μια έκφραση του πραγματικού βραχυκυκλώματος στο οποίο έχει βυθιστεί η χώρα, με την υποκριτική διάκριση μεταξύ οικονομικών μεταναστών και αιτούντων άσυλο, μεταξύ «αληθινών προσφύγων και ψεύτικων ” το οποίο, ακόμη και μπροστά στο δράμα των Ουκρανών που τράπηκαν σε φυγή από τον πόλεμο του Πούτιν, ο Ματέο Σαλβίνι εξακολουθούσε να αισθάνεται την ανάγκη να το θυμηθεί, για να περάσει στη συνέχεια σε κατάσταση σύγχυσης όταν ο δήμαρχος Przesmylμια πολωνική πόλη που υποδέχεται πρόσφυγες, τον έχει αντιμετωπίσει με τις αντιφάσεις της.
Είναι μια φωτογραφία που μπορεί να επεκταθεί στις δύο προηγούμενες δεκαετίες. «Υπάρχει ουσιαστική ομοφωνία κρίσεων για το γεγονός ότι, όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν πολύ λίγοι αλλοδαποί εργαζόμενοι που έχουν αποβιβαστεί στην Ιταλία μέσω ενός επίσημα καθορισμένου καναλιού για την είσοδο οικονομικών μεταναστών», γράφουν οι ερευνητές του ISMU στην τελευταία έκθεση για μεταναστευτικών πολιτικών που παρουσιάστηκαν στις 11 Φεβρουαρίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι από το περασμένο καλοκαίρι, με την επιτάχυνση της οικονομικής ανάκαμψης, πολλοί παραγωγικοί κλάδοι αντιμετώπισαν σοβαρές ελλείψεις προσωπικού, από τον τουρισμό μέχρι τις οδικές εμπορευματικές μεταφορές, από τις κατασκευές στη γεωργία, από την εστίαση μέχρι την οικογενειακή βοήθεια. Είναι μια κακή ευθυγράμμιση που προκύπτει από τη δεκαετία που χάθηκε στη στείρα σύγκρουση μεταξύ της αθωότητας και της ρητορικής των τειχών, ελλείψει συγκεκριμένης διαχείρισης των μεταναστευτικών πολιτικών και καταλήγοντας να υποστηρίζει λίγο πολύ συνειδητά αυτούς που έχουν μετατρέψει τη μετανάστευση από οικονομική και κοινωνικό ζήτημα πρώτα από όλα σε όπλο για να ταρακουνήσει για να τροφοδοτήσει τους φόβους και να συγκεντρώσει ψήφους.
“Λάτρης του Διαδικτύου. Θαυμαστής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επιχειρηματίας. Εξοργιστικά ταπεινός επικοινωνιολόγος. Μανιώδης σπασίκλας στα ταξίδια.”
