Αγαπητέ Άλντο,
Η φράση «Sior Tenente, οι Έλληνες πυροβολούν» παρέμεινε εμβληματική της έκπληξης που είχαν οι Ιταλοί στρατιώτες στην Ελλάδα το 1941, σημειώνοντας την αδάμαστη επιθυμία αντίστασης του ελληνικού λαού. Το ίδιο πρέπει να συνέβη και με Ρώσους στρατιώτες στην Ουκρανία μετά από 81 χρόνια. Σταλμένος από τον Πούτιν σε μια άθλια ενέργεια πεπεισμένος να ανατρέψει την ουκρανική κυβέρνηση σε δύο ή τρεις ημέρες χωρίς να συναντήσει πραγματική αντίσταση και με το χειροκρότημα ενός σημαντικού μέρους των Ουκρανών. Λοιπόν ήταν όπως στην Ελλάδα του 1941, το ακριβώς αντίθετο! Ο ουκρανικός λαός οδήγησε σε μια μαζική αντίσταση που έβαλε και βάζει τον ρωσικό στρατό σε πολύ σκληρό μαστίγιο.
Francesco Squillante Σουμπιάνο

Αγαπητέ Φραγκίσκο,
Έχουμε πει στον εαυτό μας πολλές φορές ότι το παρελθόν δεν επιστρέφει και η ιστορία δεν επιστρέφει ποτέ δύο φορές. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ενδιαφέρουσα η αναλογία που προτείνετε μεταξύ της υποτίμησης της ουκρανικής αντίστασης που διέπραξαν οι Ρώσοι, των οποίων οι στρατιώτες συχνά αυταπατούσαν ότι τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές ή σε κάθε περίπτωση ως τους ισχυρότερους στους οποίους πρέπει να υποκύψουμε, και υποτίμηση της αντίστασης. Ελληνική που κατορθώθηκε από το φασιστικό καθεστώς, από τους στρατηγούς του και κατά συνέπεια από τα στρατεύματα. Η ελληνική εκστρατεία διεξήχθη με τόσο ανεύθυνο τρόπο που συνιστά έγκλημα κατά του ίδιου του ιταλικού λαού: χιλιάδες ζωές χαμένες – νεκροί, τραυματίες, παγωμένες – μετά από μια κυνική και βιαστική απόφαση. Ο πρώτος υπεύθυνος είναι ο Μπενίτο Μουσολίνι: Η Ιταλία δεν είχε κανένα λόγο να επιτεθεί στην Ελλάδα. Στην Αθήνα ήταν στην εξουσία ένας φιλοφασίστας δικτάτορας, ο Ιωάννης Μεταξάς. Η απόσπαση της προσοχής των δυνάμεων από το κύριο μέτωπο, που ήταν το αφρικανικό εναντίον των Βρετανών, ήταν ξεκάθαρα μια αντίφαση. Αλλά ο Χίτλερ έπρεπε να επιστραφεί με το ίδιο νόμισμα: «Θα μάθετε από τις εφημερίδες ότι έχω καταλάβει την Ελλάδα», χάρηκε ο Ντούτσε. Ο γαμπρός του Costanzo Ciano τον είχε διαβεβαιώσει ότι είχε δωροδοκήσει τους προύχοντες της Αθήνας, κάτι που θα τον άφηναν να κάνει. Τα υπόλοιπα έγιναν από τη στρατιωτική κάστα, ξεκινώντας από τον Visconti Prasca (προστατευόμενος από τον Badoglio), ίσως τη μοναδική περίπτωση στην ιστορία ενός διοικητή που εν γνώσει του υποτιμά τον αριθμό των εχθρών που έχει μπροστά του, για να αποφύγει να λάβει ενισχύσεις που αναπόφευκτα θα ήταν με επικεφαλής έναν στρατηγό υψηλότερου βαθμού από αυτόν. Με λίγα λόγια, ήταν μια ηθική και υλική καταστροφή. Με μια σημαντική διευκρίνιση: όταν έφτασαν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί κατέλαβαν ένα μέρος της Ελλάδας, συμπεριφέρθηκαν με ανθρωπιά, και δεν διέπραξαν τις θηριωδίες που βλέπουμε αυτές τις μέρες στα χέρια των Ρώσων.