Ο ιταλικά κρασιά Είναι ένα από τα σύμβολα της Bel Paese, που καταναλώνονται και εκτιμώνται ακόμη και εκτός των εθνικών συνόρων. Μάλιστα, είναι από εκείνα τα προϊόντα που ίσως αντιπροσωπεύουν καλύτερα την Ιταλία στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι πολύ απλός, η χερσόνησος καυχιέται στο έδαφός της πολλές περιοχές όπου υπάρχουν αμπέλια που γεννούν σταφύλια υψηλής ποιότητας, από Βορρά προς Νότο. Όχι μόνο αυτό, στην Ιταλία υπάρχουν συχνά όλες οι ατμοσφαιρικές συνθήκες που είναι απαραίτητες για να είναι δυνατή η κατασκευή κρασιά μεγάλης αξίας. Αυτά είναι αγαπημένα και εκτιμημένα, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό, χάρη επίσης στο γεγονός ότι το μάρκετινγκ τους έχει γίνει ακόμη πιο εύκολο τον τελευταίο καιρό χάρη στη διάδοση ιστοτόπων που ειδικεύονται σε διαδικτυακή πώληση ιταλικού κρασιού.

Γέννηση και ανάπτυξη της οινοπαραγωγής στην Ιταλία

Σύμφωνα με πρόσφατες ανακατασκευές, φαίνεται ότι το αμπελουργία στην Ιταλία μπορεί να ξεκίνησε από τους Ετρούσκους τον όγδοο αιώνα π.Χ., αν όχι πριν, αλλά η καλλιέργεια των αμπελιών ήταν μια τέχνη ήδη ευρέως γνωστή και εξασκούμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα, η οποία εξήχθη στην Ιταλία κατά την επέκταση στη Μεγάλη Ελλάδα. Μάλιστα, ορισμένα αμπέλια έχουν ακόμη ονόματα που θυμίζουν αυτή την περίοδο, όπως Greco και Aglianico (όρος που σημαίνει «Ελληνικός»). Στη συνέχεια, οι Ρωμαίοι βελτίωσαν τις τεχνικές παραγωγής κρασιού και ξεκίνησαν επίσης πώληση κρασιού επίσης στις χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όμως, ήταν οι μοναχοί που αφιερώθηκαν στην καλλιέργεια της αμπέλου και στην παραγωγή κρασιών, μέχρι την άφιξη των φλωρεντινών και βενετικών οικογενειών τον XIII και XIV αιώνα, όπως π.χ. ο Αντινορίς και ο Φρεσκομπάλδηςστο οποίο ειδικεύτηκαν πώληση ιταλικού κρασιού και σε εισαγωγές εξωτερικού. Τον 19ο αιώνα, η Ιταλία επέστρεψε στο κέντρο της ευρωπαϊκής παραγωγής κρασιού, ειδικά στις περιοχές της Τοσκάνης και του Πιεμόντε, όπου οι τεχνικές εξευγενίστηκαν που επέτρεψαν τη γέννηση προϊόντων που εκτιμώνται ακόμη σήμερα, όπως π.χ. Baroloο Κιάντι και το Μπρουνέλο. Τον εικοστό αιώνα λόγω των δύο πολέμων και των παρασίτων, τα αμπέλια καταστράφηκαν και οι φυτείες εγκαταλείφθηκαν μέχρι τη μεταπολεμική περίοδο. Την περίοδο αυτή ξεκίνησαν μαζικές παραγωγές σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του αμπελοοινικού τομέα. Στη δεκαετία του ’60, όμως, άρχισε να δίνεται και πάλι προσοχή στην ποιότητα, αναπτύσσοντας περαιτέρω τα ντόπια αμπέλια και αρχίζοντας να καλλιεργούν διεθνή αμπέλια ακόμη και σε ιταλικό έδαφος, χάρη σε καινοτόμες τεχνικές.

Η ταξινόμηση των ιταλικών κρασιών

Ο ιταλικά κρασιά ταξινομούνται βάσει ορισμένων κανόνων, που έχουν θεσπιστεί από πειθαρχικό ιατρό», ο οποίος υποδεικνύει συγκεκριμένα ποια αμπέλια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ένα δεδομένο κρασί και τις σχετικές αναλογίες στη σύνθεση. Συγκεκριμένα, είναι δυνατό να γίνει διάκριση μεταξύ:

• Επιτραπέζια κρασιά: δεν έχουν γεωγραφική ένδειξη, επομένως μπορούν να παραχθούν και με σταφύλια από διάφορες περιοχές. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν με ακρίβεια τα αμπέλια που χρησιμοποιήθηκαν και ο τρύγος, αλλά αυτό δεν αποτελεί ένδειξη κακής ποιότητας. Αυτά τα κρασιά πωλούνται σε τούβλα, μπουκάλια ή χύμα, αποθηκευμένα σε ειδικούς νταμιτζάνες.
• Επέκταση IGT: Τα κρασιά IGT (Τυπική Γεωγραφική Ένδειξη) παράγονται με σταφύλια που τρυγήθηκαν στο γεωγραφική περιοχή που αναφέρεται στην ετικέτα, για τουλάχιστον 85%. Τα αμπέλια που χρησιμοποιούνται γενικά δεν αναφέρονται. Εκτός από τα επιτραπέζια κρασιά, τα IGT πωλούνται επίσης χύμα και σε νταμιτζάνες.
• DOC: Τα κρασιά DOC (Ονομασία Ελεγχόμενης Προέλευσης) παρασκευάζονται με χρήση των αμπελώνων του α καλά καθορισμένη περιοχή. Στην περίπτωση αυτή αναφέρονται τα αμπέλια που χρησιμοποιήθηκαν, το ραφινάρισμα, καθώς και η περιεκτικότητα σε αλκοόλ και πριν μπορέσουν να διατεθούν στην αγορά, γίνεται χημική-φυσική ανάλυση και οργανοληπτική εξέταση από τα Εμπορικά Επιμελητήρια.
• DOCG: Τα κρασιά DOCG (ελεγχόμενη και εγγυημένη ονομασία προέλευσης) έχουν ανώτερη ποιότητα από τα άλλα προϊόντα που μόλις αναφέρθηκαν, για αυτό υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους πριν από την κυκλοφορία, καθώς και μια γευσιγνωσία. Επιπλέον, αυτή η αναγνώριση απονέμεται μόνο αφού λάβει την ονομασία DOC για 5 συναπτά έτη