Σήμερα, η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την ανεξαρτησία της. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο κόσμος είχε δημιουργηθεί για να ξεχάσει τι πραγματικά συνέβη στην εξέγερση, την οποία περιέγραψαν ως νίκη.

Φυσικά, υπήρχε ένας λόγος για τον οποίο όλα αυτά τα γεγονότα καλύφθηκαν συνειδητά. Γιατί αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν η σφαγή χιλιάδων αμάχων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Αν το έλεγαν μόνο τουρκικές πηγές, θα είχαν κατηγορηθεί για «διαστρέβλωση της ιστορίας» και θα είχαν υποθέσει ότι δεν συνέβη ποτέ. Ωστόσο, τα στοιχεία της σφαγής που έγινε σε δυτικές πηγές, τα ίχνη των οποίων προσπάθησαν να διαγραφούν με την πάροδο του χρόνου, εξακολουθούν να υπάρχουν με φρικιαστικές περιγραφές και μαρτυρίες.

[Çizim: TRT Haber /Nursel Cobuloğlu]

δρόμος στην εξέγερση

Τέλη του 1700 και αρχές του 1800 … Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα. Όταν οι τεχνολογικές εξελίξεις στη Δύση άφησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ένα βήμα πίσω, άρχισαν να εμφανίζονται αδυναμίες στην κυριαρχία επί τεράστιων εδαφών. Ως αποτέλεσμα αυτού, ξέσπασαν πολλοί πόλεμοι καθώς και εσωτερικές εξεγέρσεις. Η Αίγυπτος αποσχίστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με μια εξέγερση που ξέσπασε αυτή την περίοδο. Την ίδια περίοδο ξεσπούν εξεγέρσεις στα Βαλκάνια. Οι Σέρβοι, που εκμεταλλεύτηκαν τον Οθωμανικό-Ρωσικό πόλεμο, επαναστάτησαν. Μια άλλη εξέγερση ήταν η εξέγερση του Tepedelenli Ali Pasha.

Εκμεταλλευόμενοι αυτή τη σύγχυση στα Βαλκάνια, οι Έλληνες ίδρυσαν επίσης μια μυστική οργάνωση που ονομάζεται “Filika Eterya” και έκανε σχέδια για ανεξαρτησία. Όταν οι οθωμανικοί στρατοί νίκησαν τον Αλή Πασά, ο οποίος ήταν μια πολύ σημαντική δύναμη στην περιοχή, δημιουργήθηκε ένα κενό εξουσίας σε μια ευρεία περιοχή που εκτείνεται από τη σημερινή Αλβανία έως την Ελλάδα. Όσοι διέφυγαν από τις εξεγέρσεις που καταστάλθηκαν στο βορρά συρρέουν επίσης στην Πελοπόννησο, την οποία θεωρούσαν σχετικά ασφαλή. Έτσι, μια μεγάλη ευκαιρία πέρασε στα χέρια των υποστηρικτών της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Είχαν τόσο το ανθρώπινο δυναμικό όσο και το περιβάλλον για την εξέγερση περισσότερο από ποτέ. Η εξέγερση επρόκειτο να ξεκινήσει στον Μορέα. Για τους Έλληνες μετά από αυτό, η νίκη ήταν μια σπάνια σφαγή και γενοκτονία για τους Τούρκους και για πολλούς δυτικούς συγγραφείς, ιστορικούς ή δημοσιογράφους που ήταν εκεί τότε.

[Çizim: TRT Haber /Nursel Cobuloğlu]

Η σημασία της Μόρας

Η Πελοπόννησος είναι το νοτιότερο άκρο της σημερινής Ελλάδας… Η Τριπολίτσα είναι μια πόλη με στρατηγική τοποθεσία στην Πελοπόννησο.

Ο Μεχμέτ ο Πορθητής προσάρτησε τον Μορέα στα οθωμανικά εδάφη το 1460. Έκτοτε, δεν υπήρξε σημαντικός πόλεμος, λιμός, λιμός ή περιστατικό στην περιοχή. Για περισσότερα από 360 χρόνια, οι άνθρωποι ζούσαν μαζί ειρηνικά. Τούρκοι, Έλληνες και Εβραίοι δεν ζούσαν καν σε διαφορετικές γειτονιές, πόσο μάλλον σε μια εθνοτική σύγκρουση. Όλοι ήταν γείτονες μεταξύ τους.

Μουσουλμάνοι και Εβραίοι που ζούσαν στη χώρα που αποκαλούσαν πατρίδα, όπου ζούσαν για περισσότερους από 3 αιώνες, δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι θα σκοτώνονταν από τους γείτονές τους. Επομένως, δεν ήταν έτοιμοι για επίθεση, πόσο μάλλον για τη σφαγή.

Σφαγή Τριπόλεως

Η εξέγερση ξεκίνησε στον Μορέα στις 22 Φεβρουαρίου 1821. Η στρατιωτική δύναμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή δεν ήταν αρκετή για να καταστείλει την εξέγερση. Καθώς οι ελληνοκυπριακές συμμορίες κέρδισαν επιτυχία, το κύμα της εξέγερσης μεγάλωσε. Η Τριπολίτσα ήταν η πόλη στην καρδιά της περιοχής. Υπήρχαν ελληνικές συμμορίες από 4 πλευρές. Οι επιδρομές και οι θάνατοι συνεχίστηκαν για μήνες. Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο θάνατος μπήκε στην πύλη της πόλης.

[Çizim: TRT Haber /Nursel Cobuloğlu]

Ο Αμερικανός συγγραφέας McCarthy περιγράφει τι συνέβη στη συνέχεια ως εξής:

«Για τρεις ημέρες οι φτωχοί Τούρκοι άποικοι παραδόθηκαν στον πόθο και τη σκληρότητα μιας ορδής αγρίων. Δεν αρνήθηκε ούτε το φύλο ούτε την ηλικία. Ακόμα και γυναίκες και παιδιά βασανίστηκαν πριν σκοτωθούν. Η σφαγή ήταν σε τέτοια κλίμακα που ακόμη και ο Κολοκοτρώνης, ο μισθοφόρος των συμμοριών, λέει ότι όταν μπήκα στην πόλη, ξεκινώντας από την άνω πύλη του φρουρίου, το πόδι του αλόγου μου δεν άγγιξε ποτέ το έδαφος. Ο δρόμος της παρέλασης νίκης που προχωρούσε ήταν στρωμένος με ένα φύλλο πτωμάτων ».

Δεν έμεινε κανείς στην πόλη εκτός από τους Έλληνες. Οι Τούρκοι πέθαναν και μερικοί από τους Εβραίους κατάφεραν να ξεφύγουν από την πόλη. Ωστόσο, αντιμετώπισαν επίσης το ίδιο τέλος όταν καταλήφθηκε το τελευταίο οθωμανικό φρούριο στο οποίο κατέφυγαν.

[Çizim: TRT Haber /Nursel Cobuloğlu]

Ο καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης Καθηγητής Δρ. Ali Fuat Örenç συλλέγει πληροφορίες και έγγραφα παρακολουθώντας αυτό το ζήτημα εδώ και χρόνια.

Ο Örenç περιγράφει τη διαδικασία της εξέγερσης ως εξής στο βιβλίο του “Οι Τούρκοι της Πελοποννήσου”:

«Οι χριστιανικές ομάδες Kleft που ζούσαν στις ορεινές περιοχές της Πίνδου και του Ολύμπου της Πελοποννήσου και είχαν περιορισμένη γνωριμία με την κεντρική αρχή είχαν πολύ σημαντική επιρροή στην εξέγερση. Οι Έλληνες αντάρτες άρχισαν να λεηλατούν όλα τα μουσουλμανικά χωριά χωρίς διακρίσεις και να σφαγιάζουν τους Τούρκους. Κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα ότι δεν θα έμεναν Τούρκοι στην Πελοπόννησο και στον κόσμο, και τραγούδησαν τραγούδια που ανακοίνωναν την έναρξη ενός πολέμου εξόντωσης. Όταν ακούστηκαν τα νέα της πρώτης σφαγής στη Μόρα, ο μουσουλμανικός λαός κατέφυγε στα κάστρα στην Τριπολίτσα. Οι Μουσουλμάνοι Vostice, από την άλλη πλευρά, εξαπατήθηκαν από τους Έλληνες εδώ και τους έφεραν στην προβλήτα για να μεταφερθούν στην πόλη των Salona με βάρκες. Ωστόσο, οι Έλληνες αντάρτες δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους και σκότωσαν περίπου 400 Τούρκους ».

Υπολογίζεται ότι υπήρχαν πάνω από 90.000 μουσουλμάνοι στην Πελοπόννησο όταν ξεκίνησε η εξέγερση. Όταν κηρύχθηκε η ανεξαρτησία, δεν υπήρχε ίχνος αυτού του πληθυσμού.

Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν. Οι υπόλοιποι εγκατέλειψαν τα τριακόσια χρόνια παλαιάς γης, των σπιτιών και των τάφων των προγόνων τους και διέφυγαν από τη σφαγή των ελληνικών συμμοριών.

“Οι πραγματικοί βάρβαροι Έλληνες”

Ο Ντέιβιντ Χάουαρθ, ο οποίος έχει ένα έργο για την ελληνική εξέγερση και τις συνέπειές της, περιλαμβάνει τις ιστορίες ενός Ευρωπαίου αξιωματικού που παρακολούθησε τα γεγονότα στο βιβλίο του. Howarth «Περίπου 20 Ευρωπαίοι έγιναν μάρτυρες της βαρβαρότητας των Ελλήνων. Ένας από αυτούς ήταν ο συνταγματάρχης Thomas Gordon της Σκωτίας. Τα γεγονότα που είδε στην Τρίπολη ήταν τόσο τρομακτικά που ήθελε αυτά τα επαίσχυντα γεγονότα να γίνουν γνωστά για πάντα ». Λέει και παραθέτει τα λόγια του Συνταγματάρχη ως εξής:

«Σε δύο ημέρες δεν έμεινε ούτε ένα ζωντανό πράγμα στην πόλη όπου ζούσαν δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι. Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν έχοντας κόψει τα κεφάλια, τα χέρια και τα πόδια τους. Κατά την επανάσταση του 1821, ο αριθμός των αλλοδαπών που ζούσαν στην Ελλάδα ήταν πολύ λίγος για να υπολογιστεί. Γι ‘αυτό οι ευρωπαϊκές χώρες δεν γνώριζαν τι συνέβαινε στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι οι εκθέσεις που στάλθηκαν εκτός Ελλάδας ετοιμάστηκαν από τους φωτισμένους ρομαντικούς που ζούσαν στην Αθήνα και δεν συμμετείχαν στον πόλεμο, γράφτηκαν σύμφωνα με τα ιδανικά των Ελλήνων. Ενώ αυτοί οι Ευρωπαίοι καταδίκασαν τους Τούρκους, δεν γνώριζαν ότι ήταν οι Έλληνες που βάρβαραν και ξεκίνησαν τη σφαγή.

Ο διάσημος Άγγλος συγγραφέας William St. Clair είναι ένα από τα ονόματα που περιέγραψαν τα γεγονότα με όλη τους τη γύμνια:

«Άφησαν πολύ λίγους Τούρκους στην Ελλάδα. Την άνοιξη του 1821 καταστράφηκαν ξαφνικά και εντελώς χωρίς να το γνωρίζει ο κόσμος. Πάνω από 20.000 Τούρκοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν από τους Έλληνες γείτονές τους κατά τη διάρκεια πολλών εβδομάδων σφαγής. Σκοτώθηκαν σκόπιμα και χωρίς τύψεις. Τουρκικές οικογένειες που ζούσαν σε αγροκτήματα ή σε απομονωμένες κοινότητες σύντομα σκοτώθηκαν και τα καμένα σπίτια τους γκρεμίστηκαν στα πτώματα. Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα, όσοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στην πλησιέστερη πόλη φεύγοντας από τα σπίτια τους σκοτώθηκαν στους δρόμους από το πλήθος των ανταρτών. Έλληνες αντάρτες, οπλισμένοι με ραβδιά, δρεπάνια και τουφέκια, τριγύριζαν τριγύρω σκοτώνοντας, λεηλατώντας και πυρπολώντας σε όλο τον Μορέα ».

Αυτές οι εκφράσεις προέρχονται από συγγραφείς των οποίων τα έργα έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα. Υπάρχουν επίσης εκείνα που έχουν εξαλειφθεί εντελώς. Έργα ξένων πηγών για τις δολοφονίες και τις σφαγές που έγιναν κατά των Τούρκων στον Μορέα άρχισαν να καταστρέφονται μία προς μία από τις βιβλιοθήκες της Αμερικής, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας τα επόμενα χρόνια. Γι ‘αυτό οι μαρτυρίες που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα είναι λίγες, αλλά ακόμη και αυτές είναι αρκετά σαφείς ώστε να μην αφήνουν περιθώρια αντιρρήσεων.

Ο ελληνικός εθνικός ύμνος είναι μέρος του ποιήματος που υμνεί τη σφαγή των Τούρκων

Ο Διονύσιος Σολωμός, ο συγγραφέας του σημερινού εθνικού ύμνου της Ελλάδας, περιγράφει την εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο ποίημά του που γράφτηκε το 1823.

Το ποίημα προσπαθεί να νομιμοποιήσει τη σφαγή των Τούρκων για την ελευθερία. Στο ποίημά του, που αποτελεί τη βάση του σημερινού ελληνικού ύμνου, ο Σολωμός ορίζει τους Τούρκους ως άδικο έθνος και υποστηρίζει ότι πρέπει να σκοτωθούν.

Στο ποίημα των 158 στροφών, η σφαγή των Τούρκων στην Τριπολίτσα, το κέντρο του σαντζακίου της Πελοποννήσου, περιγράφεται ως εξής:

«… εδώ είναι ο τοίχος μπροστά σου

Η άθλια Τριπολιτσά

Τώρα ο κεραυνός του φόβου

Θέλεις να του το ρίξεις

Κοιτάξτε απελπισμένα χέρια

Πώς θερίζουν τη ζωή τους

πέφτοντας στο έδαφος

χέρια, πόδια, κεφάλια

τα σκυλιά μειώνονταν

«Περισσότερα» φώναζαν,

«Περισσότερα» και τα χείλη των χριστιανών

Φώναζαν “φωτιά, φωτιά”

το αίμα ήταν σαν ένα ρεύμα

Και ρέει στην κοιλάδα

Και αντί για αθώα δροσιά από γρασίδι

πίνοντας αίμα

βαθύς ωκεανός

Έτσι θέλω να βρυχηθείς

Και πνίγηκε στο κύμα

Κάθε τουρκικός σπόρος

Γιατί η μάχη επιβραδύνθηκε για μια στιγμή;

Γιατί λίγο αίμα; … “