Ο Μάριο Ντράγκι στο δρόμο για το Κίεβο ανέβηκε στην Ιερουσαλήμ και κατέβηκε από τη Ραμάλα. Το ταξίδι του Πρωθυπουργού στη Μέση Ανατολή είναι το κλασικό παράδειγμα διπλωματικής ισορροπίας: καλές σχέσεις τόσο με τους Παλαιστίνιους όσο και με τους Ισραηλινούς. Στους πρώτους η υπόσχεση ενίσχυσης, στους δεύτερους αυτή των εμπορικών επιχειρήσεων. Αναπτυξιακή συνεργασία από τη μια πλευρά του τείχους και αγορά ενεργειακών πηγών από την άλλη, η απλή και ρεαλιστική ουσία της επίσημης επίσκεψης Ντράγκι. Ενδιάμεσα, οι επιρροές του πολέμου στην Ουκρανία, με τις επιπτώσεις και τις διεθνείς ρυθμίσεις. Η Ιταλία, με την αυστηροποίηση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, χρειάζεται το φυσικό αέριο στρατηγικά, το Ισραήλ χρειάζεται την αναγνώριση της θέσης του «ουδετερότητας» στην ουκρανική σύγκρουση. Κάτι που επιτρέπει ένα ανοιχτό κανάλι διαπραγμάτευσης μεταξύ των μερών. Διπλωματικές κάρτες που επαίνεσε ο Ντράγκι: «Θέλω να ευχαριστήσω την ισραηλινή κυβέρνηση για τη μεσολαβητική της προσπάθεια σε αυτή την κρίση». Λίγες λέξεις που πιστώνουν στην Ιερουσαλήμ ότι μεσολάβησε μεταξύ Πούτιν και Ζελένσκι, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με την κοινή γραμμή (όχι και πολύ) του ΝΑΤΟ.

Τα συμφέροντα της Ιταλίας είναι το σιτάρι (με το άνοιγμα των ουκρανικών λιμανιών) και η εγγύηση των ενεργειακών αναγκών της χώρας μας αύριο: «Θέλουμε να μειώσουμε την εξάρτησή μας από το ρωσικό αέριο και να επιταχύνουμε την ενεργειακή μετάβαση προς τους κλιματικούς στόχους που έχουμε θέσει», είπε ο Ντράγκι. Μεταξύ των μελλοντικών πιθανών προμηθευτών (εναλλακτικά της Μόσχας) υπάρχει ο Λεβιάθαν, όχι ένα θαλάσσιο τέρας της μυθολογίας αλλά ένα κοίτασμα φυσικού αερίου στα μεσογειακά ύδατα του Ισραήλ, όπου η Ευρώπη σκοπεύει να αποκτήσει προμήθειες. Στόχος του φυσικού αερίου στο επίκεντρο της ταυτόχρονης επίσκεψης Ντράγκι και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην Ιερουσαλήμ. Ξεχωριστές αντιπροσωπείες που με διακριτικότητα και σεβασμό δεν επικαλύπτονταν ποτέ (εκτός από το λόμπι του ξενοδοχείου King David) και ακόμη λιγότερο έπρεπε να αγκωνιάσουν για να κάνουν χώρο, επιδεικνύοντας απόλυτη συνέργεια. Το Palazzo Chigi, για ευνόητους λόγους και πλεονεκτήματα, θα προτιμούσε να εισάγει ισραηλινό αέριο μέσω Αιγύπτου, αλλά και Ελλάδα και Τουρκία είναι υποψήφιες να «προσφέρουν» το πέρασμα στην καρδιά της Ευρώπης. Ο κόμπος της τελικής απόφασης περνά από τις Βρυξέλλες και η έγκριση από το Βερολίνο.

Εν τω μεταξύ, στο Ισραήλ, ο ετερόκλητος και σουρεαλιστικός κυβερνητικός συνασπισμός, με επικεφαλής το διπώλιο Bennett-Lapid, λιώνει γρήγορα στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Ανάμεσα σε αποστάσεις, διαιρέσεις, πρωταγωνιστές, η ζωή του πρώτου στελέχους μετά τον Νετανιάχου έχει γίνει αναμφισβήτητα ανώμαλη και οι συνθήκες μονιμότητας εξαντλητικές. Σε αυτό το σημείο, μια καθαρά «τεχνική» κουβέντα, μόνο μια ακόμη εγκατάλειψη από τις τάξεις της πλειοψηφίας, θα πιστοποιούσε τη μοιραία αποσύνδεση του βύσματος. Το θαύμα που είχε κάνει ο Yair Lapid πριν από ακριβώς ένα χρόνο για να εκδιώξει τον Bibi Netanyahu από την εξουσία δεν ήταν αιώνιο, ο αρχικός περιορισμός περιλάμβανε την εκ περιτροπής πρωθυπουργία και ένα πολύ ασαφές πρόγραμμα. Η συγκέντρωση της εθνικιστικής δεξιάς, των συντηρητικών, των φιλελεύθερων, των κεντριστών, της σιωνιστικής αριστεράς (με τη θεμελιώδη εξωτερική υποστήριξη της ισλαμιστικής αραβικής λίστας) στο όνομα του αντι-βιβισμού ήταν μια ιδιοφυή εφεύρεση και ταυτόχρονα μια καθαρά πλασματική πολιτική επιχείρηση.

Οι παρούσες ιδεολογικές ανισότητες, όσο συμπιεσμένες κι αν είναι, δεν άργησαν να εμφανιστούν, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες. Η κεντροαριστερά, προκειμένου να διατηρήσει την πίστη της στο κυβερνητικό σύμφωνο, ψήφισε τροπολογίες που αντιτίθενται στη φιλοσοφία της, όπως τη σύμφωνη γνώμη του πρόσφατου νόμου για την ισραηλινή ρύθμιση των εποίκων και των εργαζομένων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Πρότυπο που «κανονικά» ανανεώνεται κάθε 5 χρόνια. Και στο οποίο, σε μια προσπάθεια να ρίξει την κυβέρνηση, ο Νετανιάχου αντιτάχθηκε. Τορπιλίζοντας την πλειοψηφία και ειρωνικά αντιφάσκοντας τον εαυτό σας σε ένα από τα κομμάτια του αποικιακού συστήματος, τόσο αγαπητό στα δεξιά. Όποιος νόμιζε ότι «το γεράκι» είχε αδειάσει τη φαρέτρα από βέλη για να ρίξει έκανε λάθος. Η αποδυνάμωση του μετώπου κατά του Μπίμπη συνέπεσε με την ενίσχυση της υποψηφιότητάς του και την πιθανή επιστροφή του στο προσκήνιο. Επιλογή που μπορεί να προέλθει είτε από την επίτευξη ειδικής πλειοψηφίας στην τρέχουσα Κνεσέτ είτε από το αποτέλεσμα μιας πιθανής επόμενης ψηφοφορίας. Για μήνες, οι απεσταλμένοι του Νετανιάχου ήταν απασχολημένοι με τη δημιουργία των συνθηκών για την πρώτη λύση, την πιο περίπλοκη.

Ωστόσο, πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ευρεία δημοτικότητα υπέρ των εκλογών, αντίθεση σε ενδεχόμενο ανασχηματισμό και στους Άραβες στη μελλοντική κυβέρνηση. Σπαστικές ώρες. Γίνονται πολιτικές εξελίξεις που δεν αλλοιώνουν τις στενές σχέσεις με την Ιταλία. Αλλά αυτό έχει προκαλέσει κάποια ανησυχία στην Ουάσιγκτον, ενόψει του επόμενου ταξιδιού του Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή, προγραμματισμένο για τις 13-16 Ιουλίου 2022. Το ερώτημα είναι ποιος θα είναι εκεί για να κάνει τις τιμές του προέδρου των ΗΠΑ; Ο φίλος-εχθρός Μπιμπή; Ο νεαρός ηγέτης Μπένετ; Ή ποιος φαίνεται να είναι ο αγαπημένος σας συνομιλητής, ο Λάπιντ;