Ήταν ένα πραγματικά μακάβριο τελετουργικό που συνίστατο στη θυσία μερικών ψάθινων μαριονέτες που πετάχτηκαν στο ποτάμι. Η πομπή του Αλγερίου ήταν μια πραγματικά ιερή στιγμή για τους Ρωμαίους, που επέτρεψε στις ψυχές να επιστρέψουν στην αγνότητα.

Ένα μακάβριο τελετουργικό

Μάρτιος είναι ήταν πάντα ένας σημαντικός μήνας για τους αρχαίους Ρωμαίους, που σήμανε το τέλος αλλά πάνω από όλα την αρχή πολλών πραγμάτων. Μόλις τον Μάρτιο, για παράδειγμα, είχε ξεκινήσει η νέα χρονιά. Μάλιστα, οι Ρωμαίοι έκαναν μια παράξενη ιεροτελεστία για να μπορέσουν να την εγκαινιάσουν, που ονομαζόταν «Μαμουράλια». Μετά τον Μάρτιο άρχισε η άνοιξη, φέρνοντας μαζί της τη ζεστασιά του ήλιου και διώχνοντας το κρύο του χειμώνα. Ήταν λοιπόν ένας μήνας κατά τον οποίο τελούνταν πολλά πανηγύρια και τελετουργίες, που αποτελούνταν κυρίως από χορούς και συμπόσια.

Ήταν επομένως από γαλήνιες τελετές, που γιόρταζαν την ΖΩΗ με εξαίρεση τις 16 Μαρτίου και 17 Μαρτίου, που αντίθετα ήταν δύο ημέρες αφιερωμένες στον θάνατο. Μάλιστα, εκείνες τις μέρες τελούνταν ένα αρχαίο και μακάβριο τελετουργικό που ονομαζόταν «η πομπή των Αργείων» που αφορούσε οι ιερείς και οι δικαστές της Ρώμης. Μαζί με τους Vestals διέσχισαν κάθε συνοικία της πρωτεύουσας, επισκεπτόμενοι 27 μικρά παρεκκλήσια. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι σε κάθε παρεκκλήσι άφηναν μια ψάθινη μαριονέτα ότι είχε όψη ανθρώπου και ότι είχε κεφάλι, χέρια και πόδια.

Αλήθεια ή θρύλος;

Η πομπή των Αργείων δεν θα ήταν τόσο μακάβρια αν τελείωνε έτσι, με 27 μαριονέτες να μπαίνουν σε μικρά παρεκκλήσια. Δυστυχώς όμως το αρχαίο τελετουργικό συνεχίστηκε τις πρώτες μέρες του Μαΐου με την απελευθέρωση των μαριονέτας από τα ξωκλήσια. Αυτές τις μέρες οι ιερείς πήραν τις ψάθινες μαριονέτες από τα ιερά τους και τις μετέφεραν σε μια γέφυρα. Μετά του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και τέλος τους πέταξαν στον ποταμό Τίβερη. Εποχή ένα πραγματικά ανησυχητικό και μυστηριώδες τελετουργικό του οποίου η προέλευση έχει χαθεί σήμερα.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι ξεκάθαρο ποιους αντιπροσωπεύουν οι 27 πνιγμένες μαριονέτες, ως αποτέλεσμα στο πέρασμα των αιώνων έχουν προκύψει διάφοροι θρύλοι για αυτούς τους μυστηριώδεις χαρακτήρες. Ο Οβίδιος, για παράδειγμα, πιστεύει ότι είναι σύντροφοι του Ηρακλή που είχαν μετακομίσει από την Ελλάδα στο Λάτσιο. Είχαν περάσει όλη τους τη ζωή στην Ιταλία και μόλις πέθαναν, ήθελαν να επανενωθούν με την Ελλάδα τους. Στη συνέχεια ζήτησαν από τους απογόνους τους να πεταχτούν στο ποτάμι μόλις πέθαιναν. Οι κληρονόμοι, ωστόσο, βρήκαν το τελετουργικό πολύ μακάβριο ακόμα και εκείνες τις μέρες, οπότε είχαν επιλέξει να θυσιάσουν μαριονέτες στη θέση τους.

Ένας άλλος θρύλος λέει αντί για κάποιοι πρίγκιπες που είχαν μετακομίσει σε ένα χωριό στο Καπιτώλιο. Αυτοί ήταν πολύ πιστοί στους θεούς και ιδιαίτερα στον Δία που τους ζητούσε ανθρωποθυσίες. Μάλιστα, για να τον ευχαριστήσουν, οι πρίγκιπες πέταξαν το μεγαλύτερο μέλος κάθε οικογένειας στο ποτάμι, αλλά πρώτα του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια, για να μην μπορέσουν να ξεφύγουν.

Αργότερα όμως οι ανθρωποθυσίες είχαν αντικατασταθεί από θυσίες μαριονέτας που είχαν την ίδια μοίρα με εκείνους τους φτωχούς γέρους που πετάχτηκαν στο ποτάμι με τη θέληση ενός θεού.

Μια ιεροτελεστία καθαρισμού

Αν και ήταν μια πραγματικά ανησυχητική τελετή για τους Ρωμαίους η πομπή των Αργείων ήταν ένα σημαντικό αλλά κυρίως εξαγνιστικό γεγονός. Ήταν πράγματι μια ιεροτελεστία πολύ παρόμοια με τη Λεμουρία, που επέτρεψε στις ψυχές των νεκρών να βρουν γαλήνη. Η τελευταία ήταν μια τελετή που γινόταν κάθε χρόνο τον Μάιο. Φαίνεται τότε ότι ο Ρωμύλος ήταν ο εφευρέτης που προσπάθησε να ηρεμήσει το πνεύμα του νεκρού αδελφού του.