Μια φορά κι έναν καιρό μπήκαμε μέσα Ελλάδα να έχετε δωρεάν και φθηνές διακοπές. Εκεί, σε αντίθεση με την Ιταλία (που είναι στην πραγματικότητα πιο μοναδική περίπτωση από τη χώρα μας, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο και το συζηταμε εδω), οι περισσότερες παραλίες ήταν ανέκαθεν δωρεάν πρόσβαση, με εξαίρεση τα μεγαλύτερα και πιο τουριστικά νησιά. Όμως κάτι αλλάζει και οι Έλληνες δεν είναι εκεί και δίνουν ζωή στους ταραχή πετσετών.

Το επίκεντρο της διαμαρτυρίας είναιΝήσος Πάρος που τα τελευταία χρόνια προσελκύει όλο και περισσότερους επισκέπτες το καλοκαίρι και που έχει δει την άφιξη των πρώτων επενδυτικών κεφαλαίων, υπεύθυνων για το τι Μύκονος έχει γίνει με τα χρόνια – ένα χτισμένο, ακριβό νησί, με πολυτελή ξενοδοχεία και θέρετρα, σε αντίθεση με την ίδια την ουσία του ελληνικού καλοκαιριού, δηλαδή δωρεάν (αν δεν ξέρεις ποιο ελληνικό νησί να διαλέξεις, εδώ μπορείτε να βρείτε μερικές προτάσεις). Και έτσι, ακόμη και στην Πάρο, έχουν αυξηθεί οι ξαπλώστρες στις ακτές της και το κόστος τους (η 120€ την ημέρα για ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες), αφαιρώντας ουσιαστικά χώρο από τους κατοίκους και όλους όσους βιώνουν τη θάλασσα με μια πετσέτα και το πολύ μια ομπρέλα φερμένη από το σπίτι. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό: οι διαδηλωτές το έχουν αποδείξει οι ενοικιαστές οικειοποιούνται περισσότερο χώρο από αυτόν που τους δόθηκε με νόμο.

Η ταραχή της πετσέτας παραμένει μία ήπια επανάσταση: ενήλικες, μικροί και μεγάλοι επιδεικνύουν κρατώντας πανό ή πετσέτες στα χέρια τους κατά της οικειοποίησης της ακτής, η οποία, όπως υποστηρίζουν, είναι αντισυνταγματική σε μια χώρα όπου η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος κατοχυρώνεται από το νόμο ως υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Για πολλούς, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο αδιαφανείς συμφωνίες που επιτρέπουν στις τοπικές αρχές να νοικιάζουν την ακτή σε ξενοδόχους και ιδιοκτήτες μπαρ και εστιατορίων με την προϋπόθεση ότι, θεωρητικά, χρησιμοποιούν μόνο το 50% του εκχωρημένου χώρου, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι συχνά απομένουν μόνο λίγα μέτρα.

Ένα πρόβλημα που εμείς οι Ιταλοί γνωρίζουμε πολύ καλά, αυτό της μείωσης της δωρεάν παραλίας στο ελάχιστο που επιβάλλει ο νόμος υπέρ του ανοίγματος νέων εγκαταστάσεων. Και είναι ακριβώς τις τελευταίες ημέρες η είδηση ​​που ηγήθηκε του κεντροδεξιού περιφερειακού συμβουλίου Κρίστιαν Σολίνας παραδόθηκε στον Υπουργό Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς Τζενάρο Σαντζουλιάνο ένα αίτημα για τροποποίηση των ισχυόντων κανόνων προστασίας των ακτών της Σαρδηνίας. Στόχος είναι να προβλεφθούν το συντομότερο δυνατό νέες κατασκευές και ανακατασκευές κτιρίων που μπορούν να ξεπεράσουν τους περιορισμούς που είναι εγγενείς στην άμυνα των ακτών που περιέχονται στο Περιφερειακό σχέδιο τοπίου εγκρίθηκε το 2006, με στόχο, μεταξύ άλλων, μια σημαντική επέκταση τουριστικών χωριών και πολυτελών ξενοδοχείων (εδώ μιλήσαμε για την περίπτωση του Capo Figari). Για αυτό όμως χρειάζεται η έγκριση του υπουργού, ο οποίος δεν θα εκφράσει την άποψή του πριν από τα τέλη Σεπτεμβρίου.

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες συνεχίζουν να διαμαρτύρονται όχι μόνο για την έλλειψη χώρου, αλλά και για την ανομία. Τις τελευταίες εβδομάδες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν και στη Χαλκιδική, στα βόρεια και στα Επτάνησα, στα δυτικά.