Η Ελλάδα έπαψε να υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος.

Οι Έλληνες παραμένουν. Καλούνται να υπομείνουν όχι μόνο καταστροφικές οικονομικές θυσίες, αλλά και την ταπείνωση να βλέπουν τους εαυτούς τους να αντιμετωπίζονται σαν ανήλικοι που απαγορεύεται να διαχειρίζονται τις δικές τους υποθέσεις.

Η γονική εξουσία ανατίθεται pro forma στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, de facto στο Βερολίνο. Σοβαρός πατέρας, δελεασμένος από την ιδέα να αγνοήσει το παιδί του. Τελικά πείστηκε να δραματοποιήσει, προς το παρόν, τη μυθοπλασία της εναπομείνασας ελληνικής κυριαρχίας. Για να αποφευχθεί αυτό, με την κήρυξη του θανάτου του κράτους που τίθεται υπό κηδεμονία, υλοποιείται η κατάρρευση του ευρώ. Δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όχι μια αυθόρμητη επιλογή, η οποία οφείλει πολλά στη μητρική επιμονή του Ομπάμα και του Ολάντ, καθώς και η αντίσταση του Ντράγκι στο τεράστιο ρίσκο της ζωής του ευρώ και των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών παραδειγμάτων για να απαλλαγούμε από τη μικρή αλλά αδιόρθωτη Ελλάδα.

Το κοινοβούλιο της Αθήνας έχει καθήκον να μεταφράζει τους νόμους που γράφουν οι ευρωκράτες σε αποδεκτά νεοελληνικά είτε απευθείας από τους Γερμανούς και Γάλλους εθνικούς γραφειοκράτες, οι οποίοι θα διορθώσουν τυχόν τυπογραφικά λάθη. Η μοίρα των μασκοφόρων προτεκτοράτων.

Για όσους επιθυμούν να επαναλάβουν την παραβολή της μετα-οθωμανικής Ελλάδας, το προσωρινό αποτέλεσμα της πιο σκληρής διαπραγμάτευσης που έγινε ποτέ σε αυτό το εργαστήριο μόνιμης διαπραγμάτευσης που είναι η Ευρωζώνη θα φαινόταν σαν την πολλοστή επανάληψη μιας άπειρης ιστορίας. Η Ελλάδα απέτυχε για πρώτη φορά όταν δεν γεννήθηκε, εν μέσω των πολέμων απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό. Το έτος ήταν το 1826. Παρά το γεγονός ότι είχε εμπιστευθεί πρώτα σε έναν Βαυαρό βασιλιά και μετά σε μια Δανέζικη δυναστεία -το πιο «ενάρετο» πράγμα που μπορεί να φανταστεί κανείς σύμφωνα με τις τρέχουσες βορειοευρωπαϊκές ταξινομήσεις- η νεαρή ελληνική μοναρχία ήταν μέχρι το λαιμό της στα χρέη, χτίζοντας τον εαυτό της εν μέσω αλλεπάλληλων χρεοκοπιών και υπέρογκων χρεών. διασώσεις», αντίποινα και επίτροποι από τις δυνάμεις των πιστωτών, μια τρομερή οικονομική φήμη.

Όταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη στις 2 Ιανουαρίου 2001, οι αισιόδοξοι εκτίμησαν ότι βαφτίζοντάς τη ως μέλος της οικογένειας των εκλεκτών, τελικά ενδυναμωμένη, θα εγκατέλειπε τη συνήθεια να ζει πολύ πέρα ​​από τις δυνατότητές της. Οι πιο πεφωτισμένοι Γερμανοί διπλωμάτες ορκίστηκαν στην παιδαγωγική του ευρώ: το νέο νόμισμα θα μεταμόρφωσε το πνεύμα ενός λαού. Τα τζιτζίκια θα είχαν εξελιχθεί σε μυρμήγκια.

Δεν έγινε. Η συζήτηση για το μοίρασμα της ευθύνης μεταξύ Ελλήνων, Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων θα απασχολήσει την ιστοριογραφία για πολύ καιρό. Οι ελληνικές (μη) ευθύνες είναι προφανείς. Αυτά των άλλων, που καλύφθηκαν προηγουμένως, προέκυψαν σε αυτή την πράξη της ελληνικής τραγωδίας – άλλα, δυστυχώς, θα ακολουθήσουν. Και συνοψίζονται στο waterboarding στο οποίο υπέταξαν τον Τσίπρα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, αυτή (προφανώς) με τους καλούς και αυτός (φανερά) με τους κακούς.

Ο οποίος Τσίπρας για να μην δώσει στους Γερμανούς την ικανοποίηση να τον παραιτηθούν επί τόπου, συμφώνησε να κάνει ακροβατικές στροφές που τον μείωσαν σε μια αξιολύπητη και όχι τραγική φιγούρα. Αναβολή της αναμέτρησης, αλλά με ένα τίμημα που κανένας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν θα είχε δεχτεί. Με τη βεβαιότητα ότι οι θυσίες μόλις αρχίζουν, γιατί η χυδαία λιτότητα των Σκανδιναβών λογιστών, έχοντας κατακλύσει την κυριαρχία του ελληνικού κράτους, τώρα πλήττει την ποιότητα ζωής αν όχι την επιβίωση των Ελλήνων – αφήστε τους ολιγάρχες και τους εφοπλιστές.

Σε αυτό το ματς η γεωπολιτική της Ευρωζώνης ήταν καλύτερα προφίλ. Στο κέντρο, η Γερμανία, κυρίαρχη αλλά όχι ηγεμονική, περικυκλωμένη από μια διφορούμενη βόρεια και κεντρική ευρωπαϊκή πομπή, στην οποία αυτή τη φορά ξεχωρίζουν οι Σλοβάκοι και οι Βαλτικοί λόγω της δορυφορικής τους αποστολής.

Κάποια βήματα παρακάτω, η Γαλλία, την οποία παραδέχονται οι Γερμανοί, με συγκρατημένη μισαλλοδοξία, να φαίνεται νόμιμα συνδεδεμένος μαζί τους. Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο Ολάντ κατάλαβε ότι η επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας να αποφύγουν τη μετατροπή της ευρωκρίσης σε παγκόσμια κρίση θα ανάγκαζε τη Γερμανία να φρενάρει στην τελευταία στροφή. Περιμένοντας, ίσως, να ξεκινήσει ξανά σύντομα για τον τελευταίο γύρο, αυτόν που θα έπρεπε να διώξει την πρώην Ελλάδα από την Ευρωζώνη.

Όσο για την Ιταλία, απέφυγε να εκτεθεί. Πρώτον, γιατί δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε οικονομικά, γνωρίζοντας ότι ταξιδεύαμε σε μια πάντα επικίνδυνη κορυφογραμμή. Δεύτερον, γιατί όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα στην Ευρώπη, δεν επιτρέπεται να συμμετέχουμε.

Ή ίσως δεν έχουμε όρεξη να το κάνουμε. Ωστόσο, σε αυτήν όπως και σε άλλες κρίσεις – θυμάται κανείς την Ουκρανία; – είδαμε το Βίλνιους και την Μπρατισλάβα στην πρώτη γραμμή. Παράδοξα μιας Ευρώπης που έχει τρελαθεί.

Άρθρο που δημοσιεύθηκε αρχικά στις η Δημοκρατία στις 14/7/2015

Για περισσότερες πληροφορίες: “Εάν το Βερολίνο υπαγορεύει τον νόμο στην Ευρωζώνη”