Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η βία εντός και εκτός γηπέδου άνοιξε το κεφάλι της με βροντερό τρόπο με τις δύο κορυφαίες χώρες να αποφασίζουν να λάβουν πολύ σκληρά μέτρα για να ανακόψουν το φαινόμενο. Η Τουρκική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία μάλιστα ανακοίνωσε την επ’ αόριστον διακοπή του πρωταθλήματος μετά τον πρόεδρο της Anlaragucu Φαρούκ Κότζα επιτέθηκε στον διαιτητή γρονθοκοπώντας τον και στη συνέχεια κλωτσήθηκε από άλλους δύο άνδρες. Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, αποφάσισε ότι μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου όλοι οι αγώνες του πρωταθλήματος θα διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών μετά τον τραυματισμό αστυνομικού σε αγώνα βόλεϊ λόγω συγκρούσεων που προκάλεσαν ορισμένοι ultras που συνδέονται με αθηναϊκές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Σκληρά μέτρα τα οποία όμως δεν αντικατοπτρίζονται στην Ιταλία παρά το γεγονός ότι στον τελευταίο γύρο, στη Serie C, έγινε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που έγινε στην Τουρκία: ο μάνατζερ της Κροτόνε Ραφαέλε Βρέναόπως διαβάζεται στο δελτίο Τύπου του αθλητικού δικαστή, στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα με τη Γιούβε Στάμπια επιτέθηκε μάλιστα στον κόουτς τερματοφυλάκων της αντίπαλης ομάδας, Amedeo Petrazzuolo, χτυπώντας τον στο πρόσωπο. Μια κατάσταση που κινδύνευσε να εκφυλιστεί με την επιστροφή στα αποδυτήρια με τον Καλαβρινό προπονητή Λαμπέρτο ​​Ζαούλι που έσπρωξε τον ίδιο τον Petrazzuolo και ο τελευταίος που χτύπησε ένα αντίπαλο μέλος, Antonio Zizzo, πριν από την παρέμβαση των αγωνοδίκων και των πρακτόρων της Digos. Ένα επεισόδιο που οδήγησε σε αναστολές και αποκλεισμούς των άμεσα εμπλεκομένων, αλλά που δεν προκάλεσε καμία έντονη αντίδραση ούτε από τη Lega Pro ούτε από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία -όπως είναι φυσιολογικό- σε αντίθεση με αυτό που συνέβη στις προαναφερθείσες χώρες.

Μια βία που συχνά χαρακτηρίζεται με ένα απόθεμα και κενή φράση όπως “αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο”, ενώ στην πραγματικότητα είναι πλήρως ποδόσφαιρο. Επειδή η βία στα γήπεδα ποδοσφαίρου (και γενικότερα στη ζωή), από την κορυφή μέχρι τη βάση, υπάρχει και μπορεί να θεωρηθεί ενδημική, η υποβάθμισή της σε εξαίρεση δεν είναι καλό για το ποδοσφαιρικό κίνημα και ίσως προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Μια κανονικοποιημένη βία που ούτε η σκληρή γροθιά ούτε οι αποφάσεις ενός αθλητικού δικαστή μπορούν να ανακόψουν ή να επιβραδύνουν, δεδομένου ότι είναι τώρα τόσο βαθιά ριζωμένη που μόνο μια πολιτιστική επανάσταση – την οποία κανείς δεν θέλει πραγματικά – θα μπορούσε να εξαλείψει σε σίγουρα όχι σύντομο χρονικό διάστημα. μάλλον αρκετά μακρύ. Εν τω μεταξύ, μπορείτε να αποφασίσετε να κάνετε όπως στην Τουρκία ή την Ελλάδα, ακριβώς το αντίθετο ή κάτι ενδιάμεσο, αλλά χωρίς να επιτεθείτε στο πρόβλημα στη ρίζα – ή τουλάχιστον να προσπαθήσετε – κάθε λύση θέλει τον χρόνο της.