η θρησκεία τουΑρχαία Ελλάδα είναι μια συναρπαστική λατρεία πολυθεϊστής (δηλαδή με περισσότερες θεότητες) που ενώνει τον μύθο και τα μυστήρια των φυσικών φαινομένων με την πολύπλοκη ανθρώπινη ψυχολογία. ο Θεοί του Ολύμπου πράγματι, αν και πανίσχυρο και αθάνατο, προσλαμβάνουν μορφές και συμπεριφορές τυπικές των κοινών θνητών: ερωτεύονται, θυμώνουν, τους κυριεύει ο φθόνος και μαλώνουν όπως κάθε άνθρωπος.

Οι Έλληνες στην πραγματικότητα νόμιζαν ότι κάθε συναίσθημα, δράση ή φυσικό γεγονός, αποδιδόταν στη θέληση μιας συγκεκριμένης θεότητας που αλληλεπιδρούσε κατά βούληση στις υποθέσεις του επίγειου κόσμου.

Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τους πρωταγωνιστές της εκπληκτικής ελληνικής μυθολογίας – εδώ είναι όλοι οι κύριοι Θεοί του Ολύμπου

Ο ΔΙΑΣ

ο πατέρας των θεών (αν και δεν ήταν όλες οι θεότητες παιδιά του) και κύριος τουΆλυμπος (το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, πατρίδα των Θεών). ο Δίας ήταν γιος του Τιτάνα Κρόνου, που από φόβο μην τον ανατρέψουν οι γιοι του, εκεί κατάπιε τα κατάπιε ολόκληρα μόλις γεννήθηκαν. Όταν όμως γεννήθηκε ο Δίας, η μητέρα Ρέα έκρυψε το νεογέννητο και από τον Κρόνο έδωσε έναν ογκόλιθο τυλιγμένο με τα σπαργανά του μωρού.

Χωρίς να γνωρίζει την εξαπάτηση, ο Τιτάνας κατάπιε την πέτρα, πεπεισμένος ότι είχε διαφυλάξει τον θρόνο του. Ο Δίας τότε μεγάλωσε κρυμμένος σε μια σπηλιά στη Γη, θηλαζόμενος από την κατσίκα Αμαλθείακαι όταν μεγάλωσε, έβαλε τον πατέρα του να πιει ένα φίλτρο που τον έκανε να αναμασήσει κυριολεκτικά όλα τα καταπιημένα παιδιά.

Με τη βοήθεια των απελευθερωμένων αδελφών και των Κύκλωπων, των μονόφθαλμων γίγαντων, Ο Δίας νίκησε τον πατέρα του και τους άλλους Τιτάνες, κλείνοντάς τους στις φυλακές του Τάρταρου, του κάτω κόσμου. Μόλις εγκαταστάθηκε η βασιλεία του, ο Δίας έγινε ο ισχυρός Θεός του κεραυνούικανός να εκτοξεύσει καταστροφικά μπουλόνια σε όποιον προκάλεσε την οργή του.

Σοφός και δυνατός, ο Πατέρας των Θεών είχε ωστόσο α αδυναμία: γυναίκες. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που ερωτεύτηκε κάποια όμορφη θνητή και έκανε ένα παιδί μαζί της, κάνοντας τη σύζυγό του Έρα να ξεσπάσει σε έξαρση.

ΗΤΑΝ

Εκεί βασίλισσα των θεών του Ολύμπου και γυναίκα του Δία. Θεωρήθηκε η προστάτης του γάμου και του τοκετού, και ήταν η κατ’ εξοχήν μητέρα στην οποία έπρεπε να απευθύνει κανείς τις προσευχές του για την καλή συνέχιση του έγγαμου βίου. Λόγω της απιστίας του συζύγου της, δεν απολάμβανε καλό χαρακτήρα, και του φλεγόμενη ζήλια Συχνά προκαλούσε εκδίκηση και βασανιστήρια εναντίον των εραστών του Δία (η πιο γνωστή περίπτωση αφορά τον περίφημο Ηρακλή, νόθο γιο του Δία, τον οποίο εμπόδιζε συνεχώς η βασίλισσα του Ολύμπου).

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

Ο Ποσειδώνας ήταν ο θεός της θάλασσας και ο ισχυρότερος αδελφός του Δία. Σύμμαχος του τελευταίου στον αγώνα κατά των Τιτάνων, κατά τη διαίρεση του Σύμπαντος κατέλαβε το βασίλειο των θαλασσών και των υδάτων και έχτισε τους τοίχους από μπρούτζο που περικύκλωσε τη φυλακή των Τιτάνων.

Συχνά απεικονίζεται να κρατά τον μεγάλο τρίαινα με το οποίο θεωρήθηκε ότι κυριαρχούσε στους θαλάσσιους ανέμους και στα νερά όλου του κόσμου. Αν και βασίλεψε στην άβυσσο, οι αρχαίοι πίστευαν ότι ήταν ο Ποσειδώνας ο δημιουργός των αλόγωνπου πηγάζει απευθείας από τα κύματα της θάλασσας.

Στην κλασική μυολογία, θεωρείται οξυγονωμένος εχθρός του Οδυσσέαένοχος ότι τύφλωσε τον Πολύφημο, τον κύκλωπα γιο του θεού της θάλασσας.

ΑΔΗΣ

Σε αντίθεση με τους άλλους θεούς του Ολύμπου, ο Άδης δεν πήγαινε συνήθως στον κόσμο των ανθρώπων, αν και ήταν στη Γη που απήγαγε την όμορφη Περσεφόνηλέει η νύφη του.

ΔΗΜΗΤΡΑ

Θεά της γονιμότητας και της γεωργίαςσυνήθως συνδέεται με οτιδήποτε είχε να κάνει με το υγιής γέννηση και ανάπτυξη. Σύμφωνα με τους Έλληνες, η Δήμητρα ήταν αυτή που ευνοούσε τις καλλιέργειες και την ανθοφορία των οπωροφόρων δέντρων.

Δήμητρα ήταν και η μητέρα της Περσεφόνης, το κορίτσι που απήγαγε ο Άδης. αναζητώντας την κόρη της, η θεά εξαπέλυσε μια φοβερή πείνα στη γη, αναγκάζοντας έτσι τον Δία να παρέμβει και να δώσει εντολή στον Άδη να ελευθερώσει το κορίτσι της. Ωστόσο, ο Άδης ενήργησε πονηρά και πρόσφερε στην Περσεφόνη, που ήταν νηστική από την ημέρα της απαγωγής της, ένα καταραμένο φρούτο που αν φαγωθεί θα την ανάγκαζε να παραμείνει στον Κάτω Κόσμο.

Αντιμέτωπος με την οργή της Δήμητρας για την εξαπάτηση, ο Άδης έπρεπε να συμβιβαστεί: αφού το κορίτσι είχε φάει μόνο έξι σπόρους από τον καρπό, θα είχε περάσει έξι μήνες στη μετά θάνατον ζωή και έξι μήνες στη γη με τη θάλασσα.

Γι’ αυτό, κατά τους αρχαίους, συμβαίνει η εναλλαγή της όμορφης εποχής (όταν η Δήμητρα χαίρεται που έχει μαζί της την κόρη της) π της ψυχρής εποχής (όταν η μάνα λυπάται για την κόρη της που υποβιβάστηκε στον Κάτω Κόσμο).

ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ήταν εκεί θεά της ομορφιάς και της αγάπης, θεωρείται υπεύθυνος για όλα όσα είναι χαριτωμένα και αξιοθαύμαστα στον κόσμο. Προστάτευε εραστές και πράξεις που έγιναν από αγάπη. Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων εκατοντάδες θνητοί και θεϊκά όντα ερωτεύτηκαν τη θάλασσα και αυτήν, μερικές φορές με πραγματικά τραγικές συνέπειες (η Αφροδίτη ήταν η αιτία της απαγωγής της Ελένης από τον Πάρη, γεγονός που πυροδότησε το διάσημο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ).

Παρά την ομορφιά της, η Αφροδίτη έπρεπε να παντρευτεί τον άσχημο Ήφαιστο κανονισμένος γάμοςαλλά η δυσάρεστη εμφάνιση του συζύγου της την ώθησε συχνά να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τον Άρη.

ΑΡΗΣ

Ο θεός του πολέμου και εραστής της Αφροδίτης. Ο Άρης ήταν ο άρχοντας της βίας και της αιματοχυσίας, ενσάρκωση των πιο βάναυσων πτυχών της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Απεικονίστηκε με εξοπλισμό μάχης, με τραβηγμένο δόρυ ή σπαθί, έτοιμο να εκτοξευθεί εναντίον του εχθρού.

Στους μυθολογικούς θρύλους, ο Άρης ήταν συχνά αντίπαλος της σοφής Αθηνάς και μια τέτοια σύγκριση φάνηκε και από το γεγονός ότι η πρώτη ήταν σεβαστός α Σπάρτηη πολεμική πόλη-κράτος, ενώ η τελευταία ήταν ο προστάτης της Αθήνας, της αντίπαλης πόλης, αφοσιωμένης περισσότερο στη φιλοσοφία παρά στο σπαθί.

ΑΘΗΝΑ

Θεά της γνώσης και της σοφίας αντιπροσώπευε όλα όσα φτιάχτηκαν με ευρηματικότητα και χρήση σκέψης, από τη φιλοσοφία μέχρι την ύφανση (μια χειρωνακτική διαδικασία που απαιτεί μεγάλη δεξιοτεχνία και υπομονή). Η Αθηνά παριστάνεται επίσης με κράνος και λόγχη μάχης, καθώς ενσάρκωνε το «όπλο» του μυαλού (που μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε πόλεμο ή για να ξεφύγει από περίπλοκες καταστάσεις).

Στους μύθους η Αθηνά είναι αυτή που βοηθήστε τους νεαρούς ήρωες στην επίτευξη των στόχων τους (Ηρακλής, Ιάσονας και Οδυσσέας, για να αναφέρουμε τους πιο γνωστούς) και που εμπνέει ένδοξες πράξεις.

Η Αθηνά είναι κόρη του Δία, αλλά δεν γεννήθηκε. Όπως ο πατέρας του ο Κρόνος, ο Δίας φοβόταν ότι θα τον αντικαταστήσει ένας γιος της θεάς Μέτη ικανό να πάρει οποιαδήποτε μορφή. Με απάτη τότε, ο Δίας έκανε τη Μήτη να μεταμορφωθεί σε μια σταγόνα νερό και ήπιε με μια μόνο γουλιά. Αφού ήπιε, όμως, ο πατέρας των θεών άρχισε να υποφέρει από έναν τρομερό πονοκέφαλο, σε σημείο που ζήτησε από τον Ήφαιστο να άνοιξε το κρανίο του με ένα τσεκούρι.

Η φρικτή πράξη δεν είχε συνέπειες, γιατί ο Δίας ήταν αθάνατος, αλλά από το σχισμένο κεφάλι ήρθε η Αθηνά (που μάλιστα γεννημένος από το κεφάλι έγινε η θεά της σοφίας!).

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ήταν ο σιδηρουργός των θεών του Ολύμπου και προστάτης της επιδεξιότητας και της σκληρής δουλειάς. Ήφαιστος είναι ο πιο «άνθρωπος» από τις θεότητες, αφού είναι ατελής και έχει προβληματική ιστορία.

Στην πραγματικότητα, γεννήθηκε από κακία της Ήρας, η οποία ζήλευε τις πολλές ερωμένες του Δία, αλλά λόγω τηςπαραμορφωμένη εμφάνιση , πετάχτηκε από τον Όλυμπο μετά τη γέννηση. Κουτσός και χοντροκομμένος έγινε ο Ήφαιστος μάστορας στην τέχνη της κατασκευής όπλων και αντικειμένωνκαταφέρνοντας να δημιουργήσει τους ισχυρούς κεραυνούς με τους οποίους ο Δίας κατατρόπωσε τους εχθρούς του.

Παρόλο που ελάχιστα θεωρούνταν από τα ετεροθαλή αδέρφια του, ο Ήφαιστος ανάγκασε την Ήρα να τον αναγνωρίσει ως θεότητα από κάθε άποψη: ο σιδηρουργός είχε στην πραγματικότητα χτίσει ένα θρόνο από τον οποίο ήταν αδύνατο να σηκωθείς , φυλακίζοντας έτσι για πάντα την Ήρα. Αναγκάστηκε από τους άλλους θεούς να ελευθερώσει τη μητέρα του, Ο Ήφαιστος πήρε σε αντάλλαγμα, εκτός από την αναγνώριση και το χέρι της Αφροδίτης.

Ήφαιστος γι’ αυτό αναπλήρωσε την έλλειψη κοσμικών χαρισμάτων με δουλειά και ευρηματικότητακαταφέρνοντας επίσης να παντρευτεί τη θεά της ομορφιάς, στην οποία παρέμενε πάντα πιστός παρά τις προδοσίες της με τον Άρη.

ΑΠΟΛΛΩΝ

Ήταν ο όμορφος θεός των τεχνών και της μουσικής, ένας πολύ επιδέξιος τοξότης και δωρητής προαισθήσεων και οραμάτων για το μέλλον. Ο Απόλλωνας γεννήθηκε από τη σχέση του Δία και του Latona ο οποίος, για να μην προκαλέσει τον θυμό της Ήρας, απομακρύνθηκε και καταδιώχθηκε από ένα γιγάντιο φίδι ονόματι Πύθων . Αυτό το φίδι φύλαγε το Μαντείο των Δελφών , η θεότητα ικανή να προβλέψει το μέλλον. Όταν η Λητώ γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, Ο Απόλλωνας σκότωσε το φίδι και έτσι οικειοποιήθηκε το Μαντείο (εξ ου και ο Θεός της προνοητικότητας).

Σύμφωνα με τους αρχαίους ο Απόλλωνας ενέπνευσε καλλιτέχνες και τραγουδιστές μέσω του Μούσεςοι προστάτιδες των Τεχνών, και ήταν ο αμαξάς του άρματος του Ήλιου που έφερνε καθημερινά φως στον επίγειο κόσμο. Τα καταπληκτικά μπουλόνια της μπορούσαν να θεραπεύσει ή να εξαπολύσει τρομερές επιδημίες .

ΑΡΤΕΜΙΣ

Αδελφή του Απόλλωνα ε θεά του κυνηγιού και των άγριων ζώων . Σύμφωνα με τις ιστορίες, εμφανιζόταν στα δάση, άλλοτε με ανθρώπινη μορφή και άλλοτε μεταμορφώθηκε σε κομψό ελάφι και προστάτευε όσους ζούσαν στην ύπαιθρο και σε επαφή με τη φύση.

Ήταν η θεότητα που λατρευόταν στην Έφεσο της Τουρκίας, στο ναό που συγκαταλέγεται μεταξύ των Επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Πιο γνωστός με το ρωμαϊκό του όνομα «Βάκχος», ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού και της απελευθέρωσης των αισθήσεων. Το μεθύσι και η φρενίτιδα του σώματος δεν ελέγχονταν πλέον από το μυαλό, ήταν τα αποτελέσματα που αναζητούσαν οι οπαδοί αυτού του μυστηριώδους θεού που αντιπροσώπευε το πιο αρχέγονο και άγριο μέρος της ανθρώπινης ψυχής.

ΕΡΩΣ

Ήταν το θεός της αγάπηςγιος της Αφροδίτης και ενσάρκωση τουΑγάπη με την πρώτη ματιά, συντριπτική και άμεση. Ο όμορφος φτερωτός θεός φορούσε α φαρέτρα γεμάτη βέλη που μόλις χτύπησαν τον στόχο, ενστάλαξε στην καρδιά του ατόμου ένα άσβεστο πάθος προς ένα άλλο πλάσμα. Ούτε οι θεοί του Ολύμπου ούτε τα φυσικά στοιχεία είναι απρόσβλητα από τις δυνάμεις του Έρωτα!

ΠΗΓΗ: Μυθολογικό λεξικό για νέους του Φραντσέσκο Μπόσι