Συνέβη πάλι. Αυτό που πριν από τέσσερα χρόνια έμοιαζε παράλογο και ανεπανάληπτο, συνέβη ξανά. Η Ιταλία δεν θα συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Από Ρωσία 2018 μας κράτησαν εκεί έξω Ισπανία πριν και το Σουηδία τότε, αυτή τη φορά το Ελβετός και το Μακεδόνια. Σοβαρός. Πολύ σοβαρό.
Ο θρίαμβος που επιτεύχθηκε στο Euro 2020 δεν θα ξεχαστεί ποτέ, αλλά ο ενθουσιασμός έχει ήδη τελειώσει και έχει αντικατασταθεί από μια τεράστια αμηχανία. Γιατί αυτή η αποβολή δεν ήταν φάρσα, ήταν αποτυχία. Μια αποτυχία που ξεκίνησε τις μαγικές ευρωπαϊκές νύχτες, όταν φαινόταν τα όρια της Ιταλίας, αλλά όλα καλύφθηκαν από τον απρόσμενο θρίαμβο. Αλλά μετά τη βραδιά του Γουέμπλεϊ, η αρχή του τέλους. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που φαινόταν ότι είχε ήδη κατακτηθεί, χάθηκε στα χέρια μας, αστοχώντας το ένα ματς μετά το άλλο.
Και αν μιλάμε για match-points, είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε jorginho. Είχε δύο match-points διαθέσιμους και δεν θα συγχωρήσει ποτέ τον εαυτό του. Όπως μάλλον ο Μπεράρντι θα σκέφτεται για πολύ καιρό το αποτυχημένο γκολ κόντρα στη Μακεδονία. Όμως το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο. Το πρόβλημα είναι γενεαλογικό, δομικό, ψυχικό. Η Ιταλία δεν βγάζει πλέον παίκτες στο ύψος της μπλε φανέλας ή, τουλάχιστον, παράγει πολύ λίγα. Και αυτά που καταφέρνει να τα παράγει, παλεύει να τα εκτοξεύσει εγκαίρως.
Επιλέχτηκε από το Goal
Και έτσι παλεύουμε για χρόνια για τις ίδιες λύσεις, συχνά ανεπαρκείς. Χρειαζόμαστε ένα σοκ, πρέπει να πάρουμε περισσότερα ρίσκα, πρέπει να ρίξουμε μερικούς τύπους με λιγότερη βεβαιότητα και περισσότερες δυνατότητες από το να επιμείνουμε σε ανεπαρκείς «βεβαιότητες». Περισσότερος χώρος για άτομα όπως ο Zaniolo και η Scamacca, εν ολίγοις. Χώρος για όσους θα μπορούσαν, ναι, να αντιπροσωπεύουν ένα άγνωστο, αλλά και να είναι καθοριστικοί. Και αρκετά με αξιόπιστους εμπόρους, γιατί δεν είναι αυτός ο τρόπος.
Η εθνική Ιταλίας χρειάζεται ανανέωση. Το Euro 2020 ήταν μια υπέροχη όαση στην έρημο, μια αυτοσχέδια χαρά αλλά τίποτα περισσότερο. Κατόρθωμα, αθλητικό θαύμα, αλλά κάτι που πέτυχε και η Ελλάδα το 2004, για να καταλάβεις. Και αυτό δεν αρκεί για να μπορούμε να πιστεύουμε ότι το κίνημα είναι υγιές. Χρειάζεται ένα κούνημα και σερβίρεται γρήγορα. Στο μεταξύ, όμως, για πρώτη φορά στα χρονικά θα ζήσουμε ως θεατές το δεύτερο συνεχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ντροπή που δεν θα περάσει ποτέ.
“Ερασιτέχνης ταραχοποιός. Μουσική πρωτοπόρος. Απόλυτος μπυραρολικός. Φανατικός της τηλεόρασης. Φανατικός του κακού φαγητού.”
