Ας ελπίσουμε ότι το πρόσφατο άρθρο του Dario Fertilio, ήδη έγκυρου πολιτικού γνωστού της «Corriere della Sera», έχει διαβαστεί από πολλούς αναγνώστες της «La Verità», της μοναδικής εφημερίδας που σημειώνει αύξηση σε αριθμό αντιτύπων που πωλούνται στην εκδόσεις γενικής κρίσης. Κρίση που ευνοούν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, πολλοί από τους οποίους έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά τους ως θεματοφύλακες των συμφερόντων των αναγνωστών/πολιτών παρέχοντάς τους χρήσιμες πληροφορίες για την κατανόηση της καθημερινής πραγματικότητας, ξεκινώντας από τις επιλογές αυτών που τους κυβερνούν.

Κρίση που τροφοδοτείται επίσης από τους ιδιοκτήτες εφημερίδων και γενικά των μέσων ενημέρωσης λόγω της αδίστακτης χρήσης της και αποδίδεται σε έναν και μόνο στόχο: να πιέσουν τα διάφορα στελέχη για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των εταιρειών τους.

Έτσι τα ΜΜΕ, που θα έπρεπε να διαδίδουν τις φήμες, τα στιγμιότυπα από κάτω (διαβάστε άνθρωποι) και πάνω (οι ελίτ εγκαταστάθηκαν στην εξουσία), έχουν μετατραπεί σε μεγάφωνα των οικονομικών-οικονομικών ηγετών -που ελέγχουν τους πολιτικούς-, με τον ακριβή σκοπό. της «εκπαίδευσης» των πολιτών πλάθοντάς τους σε πειθήνια υποκείμενα.

Ας επιστρέψουμε στον Fertilio και στο άρθρο του που ο τίτλος του συνοψίζει πολύ καλά το κείμενο: «Η Ιταλία έχει γίνει εργαστήριο εισαγωγής του κινεζικού μοντέλου».

Ο δημοσιογράφος σημειώνει με οξυδέρκεια ότι «από τον Κόντε μέχρι τον Ντράγκι είναι οι λίγο πολύ ενισχυμένες πράσινες πάσες, οι ολοένα και πιο εκτεταμένες υποχρεώσεις εμβολιασμού, οι λίγο πολύ αυθαίρετες χρωματιστές σκακιέρα στις οποίες χωρίζεται η επικράτεια και πάνω απ’ όλα η μονοπωλιακή κατοχή του ΜΜΕ, για να αντιπροσωπεύσουν ένα μοντέλο. Τόσο όσον αφορά τη δημόσια τάξη, θα πρέπει να επιτευχθούν μέσω αστυνομικών ελέγχων, απαγορεύσεων και συλλήψεων. Και οι δύο επειδή, βήμα προς βήμα, χάρη στο ιταλικό εργαστήριο, κατέστη δυνατό να διαπιστωθεί ότι η μετάβαση από την κλασική δημοκρατία στην Η «δημοκρατία» – ένα σύστημα στο οποίο το περίβλημα παραμένει δημοκρατικό αλλά η ουσία είναι αυταρχική – είναι μια επιλογή που είναι πραγματικά εφικτή σε μια δυτική χώρα».

Έτσι, ενώ η Κίνα ετοιμάζεται να εγκαινιάσει μια ναυτική βάση στις ακτές της Ισημερινής Γουινέας (το πολεμικό πλοίο του Πεκίνου θα έχει 400 πλοία μέχρι το 2024) προχωρώντας γρήγορα στο εγχείρημά της για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, η κυβέρνηση Ντράγκι, στην πανδημία, βάζει γερές βάσεις για μια δικτατορία στο κινεζικό μοντέλο.
Ο Σι Τζινπίνγκ και η ονοματολογία που τον υποστηρίζει φοβούνται ότι η χώρα τους θα εκραγεί εάν μολυνθεί από τις αξίες στις οποίες βασίζονται οι δημοκρατίες. Λόγος για τον οποίο, εκτός από τον αυστηρό έλεγχο του λαού, στοχεύει να εξάγει το μοντέλο της στο εξωτερικό, διαιωνίζοντας έτσι τη δύναμή της.

Θα πετύχει η προσπάθεια; Μάλλον, ναι, τουλάχιστον όσον αφορά τη χώρα μας, αν οι Ιταλοί δεν κινητοποιηθούν και αρχίσουν να απομονώνουν αυτούς που κλείνουν το μάτι (και κάνουν μπίζνες) με τους Κινέζους ηγέτες. Ο Πρόντι, ο Ντ’ Αλέμα, ο Γκρίλο, ο Ντι Μάιο δεν έκρυψαν ποτέ τη συμπάθειά τους για το Πεκίνο και επίσης στη Δύση, αρκετοί θαμώνες των ετήσιων συναντήσεων στο Νταβός εκτιμούν το κινεζικό μοντέλο: ο σιδερένιος έλεγχος του λαού επιβάλλοντας μια μόνο σκέψη (αυτή του Το Κομμουνιστικό Κόμμα και η ονοματολογία του) την οικονομική ανάπτυξη εγγυώνται επίσης οι καταδικασμένοι στα λαογκάι (τόποι που εμψύχωναν οι εργατικές δυνάμεις σε σκλαβιά).

Από την άλλη πλευρά, ο Σι Τζινπίνγκ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μιμείται τις προσπάθειες των κυβερνήσεων των ΗΠΑ όταν ορκίστηκαν να εξάγουν τη δημοκρατία στον κόσμο. Γνωρίζουμε πώς τελείωσαν τα γεγονότα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αναρωτιέται κανείς σε ποιο βαθμό οι Κινέζοι είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν το μοντέλο τους στον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση, προς το παρόν, τους έχει διευκολύνει. Η Ευρώπη υπό την ηγεσία της Γερμανίας έχει διπλωθεί σαν καλάμι στον άνεμο και επειδή έχει χάσει τη μνήμη της ιστορίας της. Η Γηραιά Ήπειρος μπορεί να υπερηφανεύεται για μια ιστορία πολλών χιλιάδων ετών, αλλά χάρη στην έλευση του Χριστιανισμού μπόρεσε να γονιμοποιήσει και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.

Εδώ είναι το θέμα: ενώ η Δύση γνωρίζει τι είναι δικτατορίες και δημοκρατίες, επειδή γνώρισε και από τον ελληνικό και μετά τον ρωμαϊκό πολιτισμό, η Κίνα γνώριζε μόνο δικτατορίες (οι δυναστείες ήταν λίγο πολύ απόλυτες μοναρχίες). Για να διατηρήσει την αντιπαράθεση με το κινεζικό σύστημα, η Δύση πρέπει να αποκτήσει ξανά την καταγωγή της που βασίζεται στις αξίες που ακτινοβολεί ο Χριστιανισμός. Επιπλέον, η Ευρώπη πρέπει να επιστρέψει στο να είναι περήφανη για τις ζωτικές παραδόσεις και τους πλούσιους πολιτισμούς των λαών της που δεν πρέπει πλέον να ταπεινώνονται και να υπόκεινται σε μια τυραννική και μηδενιστική παγκοσμιοποίηση.