Σύμφωνα με τη Eurostat, 1,6 εκατομμύρια νέοι Ιταλοί ηλικίας μεταξύ 15 και 29 ετών που δεν σπουδάζουν, δεν εργάζονται και δεν συμμετέχουν σε μαθήματα κατάρτισης. Τα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι τα λεγόμενα NEET στην Ιταλία -“Όχι στην εκπαίδευση, την απασχόληση ή την κατάρτισηζ», «μη (ενεργός) στην εκπαίδευση, την εργασία ή την κατάρτιση» – Είμαι 19%.

Ωστόσο, για να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στο βάθος αυτής της κατάστασης, είναι απαραίτητο να διαβάσουμε αυτά τα δεδομένα από διαφορετική οπτική γωνία από αυτό που συνήθως γίνεται: δηλαδή ως ερέθισμα ανάκτησης του χαμένου ανθρώπινου κεφαλαίου.

Neet στην Ιταλία, μια χρήσιμη ευκαιρία για βαθιά σκέψη

Θα ήταν χρήσιμο να αδράξουμε αυτή την ευκαιρία του φαινομένου NEET στην Ιταλία, για αντανακλώ σε αποτελεσματικότητα του σχολικού μας συστήματοςμε αναφορά στην ηλικία στο τέλος των σπουδών και στην ηλικία εισόδου στον κόσμο της εργασίας.

Μια πτυχή με την οποία συνδέεται στενά ένα περαιτέρω πρόβλημα, το οποίο είναι επίσης θεμελιώδους σημασίας. Και αυτό είναι στο πραγματικές δυνατότητες που έχει ο επιχειρηματικός κόσμος να προσλάβει νέουςπαρουσία ενός από τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στον κόσμο.

Αν δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί συμμετρία μεταξύ της επιχειρηματικότητας και της φορολογικής επιβάρυνσης, στην πραγματικότητα, είναι πραγματικά δύσκολο να δημιουργηθούν χώροι εισαγωγής για τους νέους. Η έκθεση Taxing Wages 2023 που δημοσιεύτηκε από τον ΟΟΣΑ αναφέρει ότι Η Ιταλία έχει μια από τις υψηλότερες φορολογικές σφήνες στον κόσμο (45,9%) βρίσκονται στην 5η θέση στην Ευρώπη, έναντι ευρωπαϊκού μέσου όρου 34,6%. Με μερίδιο των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης που βαρύνουν τον εργοδότη δεύτερο μόνο στη Γαλλία.

Ποσοστά που παρέχει η Eurostat Όσον αφορά τους NEET στην Ιταλία, μας αναγκάζουν να σκεφτούμε ιδιαίτερα αν τους συγκρίνουμε με αυτούς των άλλων χωρών της ΕΕ. Το ποσοστό των NEET, όσον αφορά τους νέους άνδρες στη χώρα μας, είναι το χειρότερο από τις είκοσι επτά χώρες του χώρου της ΕΕ, μπροστά από τη Ρουμανία (14,5%) και την Ελλάδα (14,1%). Από την άλλη πλευρά, αυτή που αφορά τις νέες γυναίκες είναι ελαφρώς καλύτερη: μόνο η Ρουμανία (25,4%) έχει χειρότερο ποσοστό.

Η αυτονομία των νέων και το σχολικό σύστημα

Τα στοιχεία αυτά πρέπει να συνοδεύονται από άλλα πολύ ενδεικτικά. Σύμφωνα με το Openpolis, η ηλικία στην οποία οι νέοι στην Ιταλία εγκαταλείπουν την οικογένειά τους είναι άνω των 30 ετών (30,2 το 2020), σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 26,4 ετών.

Είναι εμφανής η παρουσία περισσότερων από ελάχιστων βραχυκυκλωμάτων στη χώρα μας; ξεκινώντας από το γυμνάσιο και το πανεπιστημιακό μας σύστημα. Στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές χώρες – σημειώνει η Ευρυδίκη, στην τελευταία της έκθεση για τις «Δομές των ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών συστημάτων» – η δευτεροβάθμια εκπαίδευση διαρκεί τέσσερα χρόνια και το δίπλωμα αποκτάται κατά μέσο όρο στα 18, και μερικές φορές ακόμη και στα 17.

Το να αποφοιτήσεις νωρίς σου επιτρέπει να τελειώσεις το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο σε νεαρή ηλικία, π βρείτε δουλειά το συντομότερο δυνατό. Αυτό θα βοηθούσε στην επίθεση στη ρίζα του φαινομένου “Neet” στην Ιταλία.

Για να μην αναφέρω ότι in αρκετές χώρες της ΕΕ, η ολοκλήρωση του πρώτου πανεπιστημιακού κύκλου (Πτυχίο ή τριετές πτυχίο) σας επιτρέπει να εισέλθετε στον κόσμο της εργασίας με επαγγελματισμό και ικανότητα και να βρουν δουλειά. Περιμένω, ωστόσο, ότι εδώ στην Ιταλία ισχύει ελάχιστα, καθώς η ιδέα –ακόμη και πολιτισμική– ότι το τριετές πτυχίο είναι «δευτεροβάθμιο πτυχίο» είναι ξεπερασμένη.

Οι NEET στην Ιταλία παλεύουν με έναν γύψο κόσμο εργασίας

Αλλά είναι σαφές ότι το να μιλάμε για το σχολείο χωρίς να προσεγγίζουμε καθόλου το θέμα της εργασίας είναι απολύτως αντιπαραγωγικό. Κι όμως, αυτή ακριβώς η πτυχή φαίνεται να λείπει στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει τα παράπονα επιχειρηματιών και διευθυντών ανθρώπινου δυναμικού για το ελλείψεις του ιταλικού πανεπιστημιακού συστήματος στο μέτωπο της δουλειάς? Πόσες φορές έχει ειπωθεί ξανά και ξανά ότι τα πανεπιστήμιά μας μοιάζουν να ζουν μια ζωή σχεδόν «αποσώματη» από τις ανάγκες της χώρας;

Από την άλλη, όμως, είναι εξίσου σαφές ότι στην Ιταλία υπάρχει ένα πρόβλημα γνωστό σε όλους ο υψηλός φόρος στο εισόδημα από την εργασία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που αναφέρονται παραπάνω. Ο μέσος επιχειρηματίας συχνά δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς που επιτρέπουν μια «ειρηνική» ζωή, όχι μόνο επειδή ο εργαζόμενος του κοστίζει πάρα πολύ γενικά, αλλά και επειδή σχεδόν πάντα αναγκάζεται να τον εκπαιδεύει εις βάρος του.

Όταν τα προβλήματα προτείνουν λύσεις

Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί αντιστρέψουν την τάση του φαινομένου NEET στην Ιταλία μόνο αν αρχίζαμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρά αυτά τα δύο θεμελιώδη κεφάλαια της ζωής της χώρας μας. Η μείωση του υψηλότερου κύκλου κατά ένα έτος και η εκ νέου βαθμονόμηση του πανεπιστημιακού συστήματος δίνοντας προσοχή στις εργασιακές ανάγκες θα επέτρεπε πιθανώς να αποκατασταθεί μια διαφορετική αξία και στα τριετή πτυχία. Αλλά πάνω από όλα θα απαλλάσσει τους επιχειρηματίες από τις δαπάνες για κατάρτιση.

Σε ό,τι αφορά την εφορία, είναι αλήθεια ότι σε μια υγιή και στέρεη οικονομία η φορολογία γίνεται λιγότερο αισθητή, ωστόσο είναι εξίσου αλήθεια ότι ο σοφός νομοθέτης έχει αρνητικές στιγμές στο μάτι, και είναι εν αναμονή αυτών που φαντάζεται και χτίζει. ένα φορολογικό σύστημα ικανό να μην λειτουργεί ως «έρμα» – είναι ο όρος που χρησιμοποιεί η Confartigianato στη 16η Ετήσια Έκθεσή της – για τον παραγωγικό κόσμο.

Το να φανταζόμαστε ένα μεσομακροπρόθεσμο μέλλον χωρίς πρώτα να επιλύσουμε αυτά τα μειονεκτήματα είναι απολύτως αντιπαραγωγικό. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Eurostat μας δίνει αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα των NEET στην Ιταλία, λόγω του γεγονότος ότι Τα ρυθμιστικά διαλύματα που χρησιμοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν αρκετά για να αντιστρέψουν την τάση.

Η πτυχή στην οποία πρέπει να στοιχηματίσει η Ιταλία έγκειται νέα στάση που πρέπει να εδραιωθεί στην κοινή νοοτροπία, και που συνίσταται στη γνώση του πώς να συλλάβει τα δεδομένα στην προβληματική τους φύση, στην προσπάθεια να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που θέτει και έχουν την πολιτική ικανότητα να παρέμβουν το συντομότερο δυνατό.