Νάπολη, 7 Δεκεμβρίου – «Ενώ παραμένουμε αισιόδοξοι ότι ο νέος Οικονομικός Ελιγμός της Κυβέρνησης θα μπορέσει να διαθέσει περισσότερα κονδύλια για την υγειονομική περίθαλψη, προβλέποντας τελικά αυτή την επαρκή αύξηση μισθού που ζητούσε το σωματείο μας εδώ και αρκετό καιρό, εδώ είναι αυτή η νέα και έγκυρη έκθεση, η οποία επιβεβαιώνει το νόημα των μαχών μας και των ερευνών μας για την έλλειψη επαγγελματιών. Σαν αυτό Άντονι Ντε ΠάλμαΕθνικός Πρόεδρος Νοσηλευτικής.

«Σύμφωνα με τη μελέτη τουΠαρατηρητήριο Δημόσιων Λογαριασμών, ο αριθμός των λευκών παλτών, στην προκειμένη περίπτωση των εξειδικευμένων, θα ήταν ακόμη υψηλότερος από τον μέσο όρο ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά η κατάταξη είναι αντίστροφη αν δούμε τους νοσηλευτές. Και επιπλέον, σύμφωνα με αυτήν την έκθεση (την οποία πάντα υποστηρίζαμε) η οικονομική διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Είναι όμως όντως έτσι; Από τη σύγκριση της κατάστασης μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών, αυτό που προκύπτει είναι μια πολύ περίπλοκη εικόνα.

Πάμε με τη σειρά. Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με τον αριθμό των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Το 2019, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, στις προηγμένες χώρες της ΕΕ, και ως εκ τούτου μέλη του οργανισμού, υπήρχαν κατά μέσο όρο 49 εργαζόμενοι στον κλάδο για κάθε 1000 κατοίκους, με τη Δανία, την Ολλανδία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία να καταγράφουν τις υψηλότερες τιμές ( 90, 86, 80 και 78 αντίστοιχα). Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πάνω από τον μέσο όρο των 10 μονάδων. Αντίθετα, χαμηλότερες τιμές παρατηρούνται στις μεσογειακές και ανατολικές χώρες. Η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο αριθμό κοινωνικοϊατρικού προσωπικού (24 εργαζόμενοι ανά 1000 κατοίκους), ακολουθούμενη από την Πολωνία, τη Σλοβακία, τη Λετονία (26). Πιο κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο βρίσκονται η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία (39, 33 και 33 αντίστοιχα).

Όσον αφορά τις επιμέρους χώρες, η Γερμανία έχει τον υψηλότερο αριθμό νοσηλευτών σε ολόκληρη την ΕΕ (1.756 ανά 100.000 κατοίκους, αναλογία 4 προς 1), ακολουθούμενη από τη Φινλανδία (1.385) και την Ιρλανδία (1.341), έναντι ευρωπαϊκού μέσου όρου 996. καθώς 17 χώρες κατέγραψαν λιγότερους νοσηλευτές. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, η αναλογία μεταξύ του αριθμού των νοσηλευτών και των γιατρών είναι περίπου 2 προς 1: στην πράξη, θα χρειάζονταν 309 επιπλέον νοσηλευτές ανά 100.000 κατοίκους για να φτάσουν τα ευρωπαϊκά επίπεδα.

Κύριοι, αυτά είναι τα δεδομένα, και είναι ξεκάθαρο, διαβάζοντάς τα, ότι δεν είναι μόνο το Nursing Up που εδώ και δύο χρόνια επαναλαμβάνει σταθερά αυτό που προκύπτει από τις επίσημες έρευνες, ότι δηλαδή λείπουν πολύ περισσότεροι νοσηλευτές παρά γιατροί. Αντιμέτωποι με αυτήν την πολλοστή έγκυρη έρευνα, είμαστε έκπληκτοι όταν διαβάζουμε ακόμα ανεξήγητες θέσεις όσων υποστηρίζουν, πέρα ​​από τα στοιχεία, ότι η εθνική έκτακτη ανάγκη για την υγεία συνδέεται κυρίως με την έλλειψη λευκών παλτών.

Επιπλέον, επικαιροποιημένα το 2022, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, που υποστηρίζονται από αυτά της Agenas, εξακολουθούν να αποκαλύπτουν με αβέβαιο τρόπο ότι η αναλογία νοσηλευτών-ασθενών είναι σαφώς χαμηλότερη, στην Ιταλία, από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, σε σύγκριση με αυτή των γιατρών-ασθενών που είναι πολύ λίγο κάτω από τον μέσο όρο της Γηραιάς Ηπείρου.

Άλλωστε, τέσσερις γιατροί για κάθε χίλιους κατοίκους δεν φαντάζουν τόσο καταστροφικό νούμερο, σε σύγκριση, για παράδειγμα, με το 3,03 στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τους νοσηλευτές, οι οποίοι από το δραματικό 5,5 το 2021 για κάθε χίλιους πολίτες πήγαν στο 6,2 φέτος. Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο χάσμα, προφανώς αγεφύρωτο, σε σύγκριση με 18 στην Ελβετία και τη Νορβηγία, 11 στη Γαλλία, 13 στη Γερμανία και 8,2 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Με λίγα λόγια, η έκθεση του ΟΟΣΑ-Agenas επιβεβαιώνει ήδη χωρίς αβεβαιότητα ότι ο αριθμός των γιατρών, μέχρι σήμερα, θα ήταν ουσιαστικά «επαρκής» ή, σε κάθε περίπτωση, σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ χαμηλότερος ακόμη και από τον μέσο όρο, ενώ ο αριθμός των νοσηλευτών είναι δραματικά «ανεπαρκής».

Αν μπορούμε να μιλήσουμε για έλλειψη, στον ιατρικό κόσμο, αναφέρεται σε γενικούς ιατρούς, αυτή η έκθεση το αποκαλύπτει για άλλη μια φορά. Στην Ιταλία, από το 2019 έως το 2021 ο αριθμός των γενικών ιατρών μειώθηκε κατά 2.178 μονάδες και αυτός των παιδιάτρων ελεύθερης επιλογής κατά 386 μονάδες. Φαίνεται ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σημαντικούς αριθμούς αλλά σίγουρα δεν συγκρίνονται με αυτούς που αφορούν ακριβώς την έλλειψη νοσηλευτών

Αντιμετωπίστε την πραγματικότητακαταλήγει η DePalma. Και ας γίνει αντιληπτό, τέλος, χωρίς να κρύβεται, ότι η νοσηλευτική έλλειψη είναι μια από τις πιο σοβαρές και άλυτες πληγές του συστήματος υγείας μας προς αποκατάσταση».