Πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια, ο αξιόλογος φιλόσοφος Έντμουντ Χούσερλ παρατήρησε ότι οι ευρωπαϊκές επιστήμες, ειδικά οι φυσικές επιστήμες, βρισκόταν σε βαθιά κρίση. Ο Χούσερλ το ανακάλυψε χάρη στη φαινομενολογική μέθοδο. Αυτή η μέθοδος μελετά προσεκτικά τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό ενός ατόμου προτού το άτομο καταλήξει στο ένα ή το άλλο συμπέρασμα για το τι είναι και τι δεν είναι έξω από αυτό. Αποδεικνύεται ότι δεν ασχολούμαστε με πράγματα στον εαυτό μας, αλλά με την ιδέα τους στη συνείδησή μας. Όλα όσα γνωρίζουμε για τον έξω κόσμο υπάρχουν στη συνείδησή μας.

Επομένως, οι επιστημονικοί κλάδοι που πιστεύουν ειλικρινά ότι μελετούν τους νόμους του αντικειμενικού και ανεξάρτητα υπάρχοντος κόσμου είναι βαθιά μπερδεμένοι. Μελετούν μόνο τις δομές της σκέψης μας. Γι ‘αυτό είναι καλύτερα να το λέμε, αφήνοντας τους αβάσιμους ισχυρισμούς για αντικειμενικότητα στους πολιτικούς προπαγανδιστές.

Αυτό που καταλαβαίνει και εξηγεί λαμπρά ο Χούσερλ το οξύνουν οι ίδιοι οι επιστήμονες. Για παράδειγμα, στην κβαντομηχανική, η ίδια η διαδικασία εξαρτάται από τις θέσεις και ακόμη και από την ίδια την παρουσία ενός παρατηρητή. Στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, η δομή του χρόνου γίνεται επίσης σχετική, ανάλογα επίσης με το πού βρίσκεται το θέμα στη χρονική κλίμακα. Και αν επιτραπεί στις διαδικασίες να προχωρήσουν με ταχύτητα πάνω από το φως, τότε ο χρόνος – πέρα ​​από τα όρια του χώρου του Μινκόφσκι – γίνεται αναστρέψιμος. Η σύγχρονη θεωρία των χορδών συνδέει τη δομή των διαστάσεων με τη βαθμονόμηση της παγκόσμιας λίστας και τα πνεύματα του Fadeev και του Popov, η οποία οδηγεί επίσης στο θέμα.

Ο ρόλος της ρητορικής, των πεποιθήσεων, καθώς και της πολιτικής και της οικονομίας στις επιστήμες που υποστηρίζουν την ακρίβεια αποκαλύφθηκε από τους Thomas Kuhn, Paul Fayerabend και Alexander Koire. Τέλος, ο Michel Foucault, ακολουθούμενος από τον ακόμη πιο αποκαλυπτικό Bruno Latour, δείχνει όμορφα ότι στην αρχή των επιστημονικών πειραμάτων και ανακαλύψεων βρίσκεται ο καθαρός πληθωρισμός – ένας αγώνας μεταξύ εργαστηρίων και επιστημονικών αιρέσεων για επιχορηγήσεις, φήμη και δύναμη.

Συγκεντρώνοντας όλα αυτά, ορισμένοι φιλόσοφοι της επιστήμης, όπως ο John Horgan, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το τέλος της επιστήμης έφτασε και οι σύγχρονοι επιστήμονες είναι σεκταριστές που έχουν χάσει κάθε σχέση με την πραγματικότητα και είναι χρήσιμοι μόνο για την εφεύρεση τεχνικών συσκευών, η παραγωγή των οποίων έχει έχει απομακρυνθεί από τη βασική επιστήμη.

Εάν η οικοδόμηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, για τη μελέτη της οποίας οι φυσικές επιστήμες είχαν ισχυριστεί προηγουμένως, έχει διαλυθεί, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Δεν είχαν θεωρηθεί ακριβείς στο παρελθόν, αλλά τώρα, σε συνθήκες πλήρους σχετικισμού και διαλυτότητας, έχουν γίνει απολύτως αυθαιρεσίες.

Στην πραγματικότητα, αυτό είναι μεταμοντερνικότητα. Όλα είναι σχετικά, όλα ψεύτικα, όλα ειρωνικά, όλα είναι χωρίς νόημα.

Αν η επιστήμη δημιούργησε, ή τουλάχιστον φαινόταν, τώρα άρχισε ανοιχτά να καταστρέφεται.

Μπορείτε να θρηνήσετε για το τέλος της επιστήμης ή τη μετατροπή της σε ειρωνική επιστήμη (σύμφωνα με τον ίδιο Horgan) ή να χαίρεστε – οι εξετάσεις και οι εξετάσεις ακυρώνονται, καθώς ολόκληρο το διδακτικό προσωπικό αναγνωρίζεται αμέσως ως ψυχικά παράφρονες. Αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να καθορίσουμε τη στιγμή που τα πράγματα πήγαν στραβά. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο σημαντικό.

Ως αποτέλεσμα της δικής μου αποδόμησης του σύγχρονου σώματος των φυσικών επιστημών από ιδέες και αντιλήψεις, το πρόβλημα βρίσκεται στον ατομισμό.

Η ιδέα της ύπαρξης ξεχωριστών αδιαίρετων (και στα ελληνικά άτομο σημαίνει κάτι αδιαίρετο) σωματιδιακών υλικών, μέρη χωρίς σύνολο, προτάθηκε από τον Λεύκιππο και τον Δημόκριτο και στη συνέχεια έγινε από τους Επίκουρο και Λουκρήτιο Καρ. Αλλά στην κλασική επιστήμη – και μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα – αυτή η ιδέα δικαίως θεωρήθηκε ανοησία. Όχι επειδή τα άτομα δεν μπορούν να βρεθούν (αυτό που σήμερα ονομάζονται “άτομα” είναι διαιρούμενο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου άτομα.), Και επειδή το Ένα – ο νους, η ψυχή, το πνεύμα – όπως δικαίως απέδειξε ο Πλάτωνας, δεν μπορεί να προέλθει από Πολλά. Είτε το μυαλό είτε τα άτομα. Ο ατομισμός τοποθετεί τον ριζοσπαστικό υλισμό και τη βαθιά χωρίς νόημα του κόσμου. Σε έναν τέτοιο κόσμο υπάρχει τρέλα, μέσα του όλα είναι τυχαία – όλα είναι έτσι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (όπως λέει ο ατομιστικός νόμος της ισονομίας). Και μόλις – με τον Γαλιλαίο, τον Νεύτωνα και τον Χασέντι – ο ατομισμός έγινε η βάση των φυσικών επιστημών, η ανθρωπότητα έγινε θύμα μιας ολέθριας και επικίνδυνης παραισθήσεως. Αρχίζει να φαντάζεται τον έξω κόσμο όπως όχι μόνο δεν είναι, αλλά δεν μπορεί να είναι. Έτσι η επιστημονική κοσμοθεωρία γίνεται τρέλα, συστηματικά ενσταλάσσεται στους ανθρώπους. Και αυτό φυσικά οδηγεί σε μια ολοκληρωτική κρίση. Αποσυνθέτουν το μυαλό μας, αποσυνθέτουν τον κόσμο γύρω μας. Εξ ου και ο υλισμός, ο αθεϊσμός, η δημοκρατία και ο φιλελευθερισμός. Στην πολιτική, ο ατομισμός εκφράζεται στον ατομικισμό, αλλά το άτομο δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, όπως ακριβώς το άτομο. Ο άνθρωπος είναι μια συνέχεια, η διακριτική του ευχέρεια είναι η εμφάνιση. Η απουσία του Ενός – στη θρησκεία, το κράτος, την κοινωνία, την ηθική – οδηγεί την ανθρωπότητα σε πλήρη εκφυλισμό. Και αυτό είναι που βλέπουμε σήμερα.

Τέλος, εάν θέλουμε να σώσουμε την επιστήμη, πρέπει να επιστρέψουμε, να απορρίψουμε τον ατομισμό και όλα όσα βασίζονται σε αυτόν (στη φυσική, τη χημεία, την πολιτική επιστήμη κ.λπ.) και να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Μεταφραστής: Β. Σεργκέεφ

Γίνετε φίλοι του Pogled.info στο facebook και προτείνετε στους φίλους σας