Η ήπειρός μας πήρε το όνομά της από ένα νεαρό κορίτσι, Ευρώπη, η πανέμορφη κόρη του Φοίνικα βασιλιά Agenore. Μια μέρα, ο μύθος λέει στον Δία ότι είδε την Ευρώπη αυτό έπαιξε με μια παρέα στην παραλία της Τύρου (σήμερα Λίβανος). Έφυγε ο βασιλιάς του Ολύμπου ερωτεύτηκε στιγμιαία και να καταφύγει σε ένα από τα πολλά μεταμόρφωση συνήθιζε να αποπλανεί μια γυναίκα. Έτσι έγινε που έγινε όμορφος toro λευκό και πήγε να ξαπλώσει στα πόδια της Ευρώπης συμπεριφερόμενος τόσο πειθήνια ώστε να κατακτήσει το κορίτσι.

Η Ευρώπη έπαψε να φοβάται και πριν χάιδεψε ο μανδύας του ταύρου και τελικά ανέβηκε στο δικό του καπούλια. Στη συνέχεια, ο ταύρος πετάχτηκε στη θάλασσα με το κορίτσι στην πλάτη του και κολύμπησε μέχρι να φτάσει Κιμωλία.

Μόλις στο νησί, οι δυο τους γιόρτασαν τα δικά τους Ενωση; κατ’ άλλους στο σπήλαιο της Διττέας, όπου ανατράφηκε ο Δίας, κατ’ άλλους στη σκιά ενός πλάτανου στην πόλη της Γόρτινης.

Η Ευρώπη έδωσε στον θεό τρία γιους, ένας από τους οποίους ήταν Μίνωας (ένας από τους σημαντικότερους μυθικούς χαρακτήρες για τους Έλληνες), ο πρώτος, μυθικός Κρητικός νομοθέτης, και που στην Οδύσσεια, κατά την επίσκεψη του Ουλίσε στον Άδη παρουσιάζεται ως κριτής ψυχών.

Ευρώπη είναι μετανάστης και όπως το Sant’Agostino ή το San Marco γεννήθηκε στην ακτή Νότος της Μεσογείου. ο Mediterraneo ήταν η σκηνή της αδιαπέραστης διέλευσης από ανατολή προς δύση, προς την Κρήτη. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς το όνομα Ευρώπη πέρασε από μυθικό χαρακτήρα σε αναφορά γεωγραφικός (η πρώτη αναφορά χρονολογείται στον VI-V π.Χ. όπου στον «Ύμνο στον Απόλλωνα» που αποδίδεται στον Όμηρο, η Ευρώπη αναφέρεται ως τμήμα της κεντρικής Ελλάδας).

Επίσης η ετυμολογία είναι αβέβαιο: σύμφωνα με κάποιους προέρχεται από τη σημιτική λέξη «ereb», Δύση, με την οποία οι Φοίνικες υπέδειξαν τις χώρες στα δυτικά της Συρίας, όπου ζούσαν. Η Δύση υποδεικνύει τότε την κατεύθυνση των ανατολικών λαών που μετανάστευσαν στην Ελλάδα, όπως μας λέει και ο μύθος της Ευρώπης που ταξιδεύει από τη Φοινίκη στην Κρήτη.

Υπάρχει επίσης μια ετυμολογία Ελληνική του ονόματος Ευρώπη, «πλακωμένα μάτια» σαν να ζωγραφίζει στο όνομα τη φύση της νύφη-δαμάλι. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις και θεωρίες που εξηγούν γιατί η Ευρώπη έγινε γεωγραφικό όνομα, αλλά όλες θυμίζουν τη δική μας δεσμός βαθιά με το πολιτισμός Έλληνες και Ρωμαίοι της ηπείρου μας με αυτό ασιάτης, ένας σύνδεσμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας σύνδεσμος που θα έπρεπε και εμείς να θυμηθω, πολύ πιο συχνά από εμάς.
Η Ευρώπη γεννήθηκε από ένα ιστορία της αγάπης αρχικά υποδείκνυε μια γεωγραφική σφραγίδα με ένα πολύ φιλόδοξο όραμα. Τώρα είναι μια πραγματικότητα που αποτελείται από 24 γλώσσες και 27 χώρες, δεν πετά πλέον στην πλάτη ενός ταύρου αλλά σε έναν χαλί τιμόνι από κατακτημένες και ουσιαστικές αξίες.
Δημοκρατία, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα και χρόνια ειρήνης. ΚΑΙ ελευθερία. Ένα ιπτάμενο χαλί στο οποίο προσκολλώνται με ελπίδα γυναίκες μι οι άνδρες φεύγοντας από πολλές χώρες.

Παρεμπιπτόντως, στα αρχαία ελληνικά ξένος, που τώρα υποβιβάζουμε στη λέξη ξενοφοβία, σήμαινε και ξένος και φιλοξενούμενος. Και αυτό δεν είναι μύθος.