Οι τελευταίοι αγώνες του αυτοκράτορα μετά την είσοδο των Τούρκων στην πόλη.

Οι δρόμοι, οι αυλές των ναών, τα σταυροδρόμια, τα χωράφια, οι κύκλοι των αμπελιών γέμισαν όλα με λείψανα αγίων, ευγενών, θρησκευόμενων, ιερέων και μοναχών. Που είναι τώρα?
Τι καταστροφή!
Ω Κύριε! Θυμηθείτε αυτές τις καταστάσεις που μας συνέβησαν.
Κακό μάτι και δες τις προσβολές που μας υποβάλλονται! Η κληρονομιά μας από τους πατέρες μας έμεινε στους ξένους, τα σπίτια μας πέρασαν στα χέρια άλλων.
Σαν δεν είχαμε πατέρα, μείναμε ορφανά, οι μάνες μας χήρες. Διωχθήκαμε, υποφέραμε και δεν έχουμε ανάπαυση.
Οι πατέρες μας αμάρτησαν και πήγαν στη μετά θάνατον ζωή. Πληρώνουμε για τις αμαρτίες τους.
Οι υπηρέτες μας έχουν πάρει υπό την κυριαρχία τους.
Κανείς δεν τους ξέφυγε.
Το στέμμα στα κεφάλια μας έπεσε στο έδαφος.
Ντροπή μας! Γιατί έχουμε αμαρτήσει…
Ποια δυνατή γλώσσα μπορεί να περιγράψει την καταστροφή, την τρομερή αιχμαλωσία και την οδυνηρή μετανάστευση που έρχεται τώρα στην πόλη;
Η συμφορά που προκάλεσε δεν μοιάζει με τη μετανάστευση από την Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα ή στην Ασσυρία.
Ω ήλιε τρέμε! Ω Γη, κι εσύ τρέμεις και στενάζεις γιατί ο Παντοδύναμος Θεός, που είναι ο δίκαιος κριτής, έχει εγκαταλείψει εντελώς τη γενιά μας για τις αμαρτίες μας!
Δεν είμαστε άξιοι να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, πρέπει μόνο να ακουμπήσουμε τα πρόσωπά μας στο έδαφος και να φωνάξουμε στον Θεό, «Είσαι δίκαιος και οι αποφάσεις σου δίκαιες».
Έχουμε διαπράξει αμαρτίες, έχουμε απομακρυνθεί από τους θρησκευτικούς κανόνες.
Έχουμε αδικήσει περισσότερο από κάθε έθνος, και ό,τι μας κάνατε, το κάνατε με τις αληθινές και δίκαιες αποφάσεις σας.
Ωστόσο, ω Αλλάχ! Ελέησέ μας και δεν θα πάψουμε να προσευχόμαστε».