ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ

Ποιος θα έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι το έτος 2021 η κουλτούρα των τρένων παγκοσμίως θα δεχόταν εισβολή από τους Κορεάτες. K-Pop σε μουσική με «πολύχρωμα» συγκροτήματα που φτάνουν, σχεδόν ανεξήγητα, εκατοντάδες εκατομμύρια προβολές στο YouTube · K-Cinema στη μεγάλη οθόνη, με Κορεάτες κινηματογραφιστές να εμφανίζονται σταθερά και να κερδίζουν Όσκαρ. και K-TV, αφού εδώ και ένα μήνα περίπου ολόκληρος ο πλανήτης χορεύει στους ρυθμούς του «Squid Game» ή «Squid Game», της σειράς του Netflix, που όπως ανακοίνωσε η ίδια η διαδικτυακή πλατφόρμα είναι πλέον η πιο επιτυχημένη στο ιστορία.

Στις πρώτες 28 ημέρες της εκπομπής, η σειρά έφτασε τα 111 εκατομμύρια νοικοκυριά παγκοσμίως, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ που κατείχε η «Μπρίτζερτον» με 88 εκατομμύρια. Επιπλέον, οι μετρήσεις δείχνουν ότι 132 εκατομμύρια χρήστες παρακολούθησαν τουλάχιστον δύο λεπτά της εκπομπής, ενώ το 89% των τελευταίων ολοκλήρωσαν τουλάχιστον ένα επεισόδιο. Με αυτά και με αυτά, σύμφωνα πάντα με το Netflix, το «Squid Game» ως τίτλος έχει πλέον χρηματιστηριακή αξία κοντά στα 900 εκατομμύρια δολάρια.

Κι αν ο παραπάνω αριθμός επιδέχεται πολλές και αρκετά αμφιλεγόμενες ερμηνείες, αυτή που δύσκολα αμφισβητείται είναι ο χαμός που συμβαίνει σχεδόν σε όλο τον κόσμο από τους «πιστούς» του νέου cult φαινόμενο. Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, τα εγκαίνια ενός pop-up cafe στο Παρίσι με θέμα τη σειρά σημαδεύτηκαν από σοβαρά επεισόδια, τα οποία προκάλεσαν ενθουσιασμένους θαυμαστές – κάτι μεταξύ του υπερβολικού ενθουσιασμού του θαυμαστή και της μίμησης ίσως των βίαιων παρακολούθησαν στη μικρή οθόνη.

Την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, δείχνουν αποφασισμένοι να οργανώσουν το δικό τους «Squid Game» – ελπίζουμε αναίμακτο – κυκλοφορώντας τις σχετικές… διαφημίσεις σε όσους ενδιαφέρονται για τα social media. Όπως συμβαίνει συνήθως εκεί, η θεωρία μπορεί να απέχει πολύ από την πρακτική. Το τελευταίο από τα περίεργα των ημερών μας έρχεται από τους άσπονδους γείτονες, τους Βορειοκορεάτες, που δεν έχασαν την ευκαιρία να σχολιάσουν πολιτικά το περιεχόμενο της σειράς. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο ειδησεογραφικό site της χώρας, το «Squid Game» απεικονίζει γλαφυρά τις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν στη Νότια Κορέα, με τη διαφθορά και την ανηθικότητα να επικρατούν, ενώ οι φτωχοί πνίγονται στα χρέη.

Ανεξάρτητα από την προπαγάνδα, η αλήθεια για τη σειρά του Huank Dong-hyuk είναι ότι απεικονίζει μια πολύ άρρωστη και τρομακτική εκδοχή του κοινωνικού αυτοματισμού. Οι 456 παίκτες που συμμετέχουν στα παράξενα «παιχνίδια» είναι όλοι χρεωμένοι ή άποροι, χαμένοι άνθρωποι χωρίς πραγματικό μέλλον. Αυτή την απελπισία εκμεταλλεύονται οι μυστηριώδεις διοργανωτές, οι οποίοι τους καλούν να λάβουν μέρος σε μια σειρά κλασικών παιδικών παιχνιδιών όπως «αγαλματίδια» ή μπάλες, με έπαθλο ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Ωστόσο, αυτό που δεν γνωρίζουν οι παίκτες στην αρχή είναι ότι οι ηττημένοι εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες.

Θα μπορούσε να πει κανείς, γιατί είναι τόσο δημοφιλές ένα τόσο διεστραμμένο σενάριο; Αρχικά γιατί έχει ξαναδοκιμαστεί κινηματογραφικά. Η πολύ επιτυχημένη σειρά «Hunger Games» με την Jennifer Lawrence είναι ουσιαστικά το ίδιο, με τους πρωταθλητές εκείνων των περιοχών να μάχονται μέχρι θανάτου σε μια ειδικά διαμορφωμένη πίστα, ενώ οι μάχες τους προβάλλονται ζωντανά. Αν δεν πάμε στο καλτ διαμάντι -και ασιατικής καταγωγής- «Battle Royale», θα δούμε την προσθήκη του στοιχείου της ακραίας βίας που συναντάμε στο «Squid Game».
Το κλειδί για το Netflix, ωστόσο, είναι ότι στην πραγματικότητα καταδικάζει κάθε μορφή βίας (σωματική, λεκτική, οικονομική, ρατσιστική-σεξιστική), ενώ ταυτόχρονα ποντάρει στην κρυστάλλινη, άγρια ​​απεικόνιση του. Με άλλα λόγια, ο θεατής παρακολουθεί, παραλυμένος, εν μέρει από το σοκ, μια παρέλαση βίας, από την πιο ψυχρή, πιο υπολογισμένη μορφή της μέχρι τη μανιασμένη μάχη για επιβίωση, και ταυτόχρονα ερμηνεύει αυτό που βλέπει ως αλληγορία του άκρως ανταγωνιστικού περιβάλλον στο οποίο όλοι καλούμαστε πλέον να «επιβιώσουμε».

Από την άλλη, το παραπάνω διπλό σχήμα που καταφέρνει να δώσει ιδιοφυές βάθος στο σύνολο, του δίνει έναν έξτρα φετιχιστικό χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας τις απρόσωπες στολές και τις μάσκες των φρουρών-εκτελεστών – σίγουρα θα φορέσουν πολύ τις Απόκριες – όπως και έγινε. σε μεγάλο βαθμό με τις στολές ληστών Casa de Papel, άλλη μια μεγάλη επιτυχία στο Netflix.

Γενικότερα, το αισθητικό κομμάτι της σειράς είναι εξαιρετικά προσεγμένο, ένα ακόμη χαρακτηριστικό της κορεατικής «σχολής» που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Αν και η σειρά, σύμφωνα με τους δημιουργούς της, έχει συνολικό κόστος παραγωγής 21,4 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου 2,1 εκατομμύρια δολάρια ανά επεισόδιο), φαίνεται σημαντικά πιο πλούσια στο μάτι, με εντυπωσιακά μεγάλα σκηνικά και σκηνές με πολλές εκατοντάδες συμμετέχοντες.

Προφανώς το ερώτημα στα χείλη όλων τώρα είναι αν θα υπάρξει δεύτερος κύκλος, κάτι που δεν έχει επιβεβαιώσει μέχρι στιγμής το Netflix, ούτε προκύπτει από το φινάλε της πρώτης σεζόν. Μάλιστα, βέβαια, οι πιθανότητες να μην συνεχιστεί μια τόσο μοναδική επιτυχία, ειδικά στις μέρες μας, είναι απειροελάχιστες.