Υπάρχουν περιπτώσεις που οι εικόνες μιλούν χίλιες φορές περισσότερο από τις λέξεις και το φωτογραφικό ρεπορτάζ της Daily Mail για τις ερειπωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις της Αθήνας 2004 είναι μία από αυτές. Δέκα χρόνια μετά τους Αγώνες, η καταστροφή στην ελληνική πρωτεύουσα είναι εκεί για να τη δουν όλοι. Εντυπωσιακό έγγραφο, γιατί δεν σώθηκε σχεδόν τίποτα από τις δομές που αντιπροσώπευαν τη συντριπτική πλειοψηφία μιας συνολικής δαπάνης 9 δισ. ευρώ, ποσό που συνέβαλε σημαντικά στην καταστροφή του ελληνικού κράτους. Η Ελλάδα είναι το έθνος που πλήρωσε το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης που εξερράγη το 2008. Οι πολιτικές ανάκαμψης έχουν εξαθλιώσει εκατομμύρια ανθρώπους. Για ολόκληρες γενιές δεν θα υπάρξει ποτέ φως. Βλέποντας αυτές τις εικόνες πονάει ακόμα περισσότερο, μπροστά στην τραγωδία του ελληνικού λαού.
η πισίνα — Η πισίνα καταδύσεων, τα γήπεδα μπέιζμπολ και ταεκβοντό, το υδάτινο κέντρο, οι εγκαταστάσεις μπιτς βόλεϊ, ακόμη και το πάρκο και το Ολυμπιακό χωριό είναι ένα μανιφέστο εγκατάλειψης. Ο βανδαλισμός και η υποβάθμιση υπάρχουν παντού. Αυτό είναι ένα σενάριο που αναφέρουν τα πρόσφατα βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη, του πιο διάσημου Έλληνα συγγραφέα στον κόσμο, ο οποίος στο Expired Loans (2011) όχι μόνο αναφέρει αυτή την καταστροφή, αλλά αναδεικνύει και μια άλλη πληγή που συνδέεται με την Αθήνα 2004: το ντόπινγκ.
ανακοινώθηκε η καταστροφή — Αναγγελθείσα καταστροφή, αυτή των κατεστραμμένων ελληνικών φυτών. Ήδη κατά τη διάρκεια των Αγώνων, διάφορα μέσα ενημέρωσης έθεσαν το πρόβλημα της χρήσης των εγκαταστάσεων, σε ένα έθνος όπου πολλές ολυμπιακές ειδικότητες, όπως το μπέιζμπολ, είναι ανύπαρκτοι κλάδοι. Αυτές οι εικόνες αντιπροσωπεύουν μια ακόμη πολιτιστική συνεισφορά από τον ελληνικό κόσμο: είναι μια προειδοποίηση για όλες εκείνες τις χώρες που είναι πρόθυμες να αναλάβουν υψηλά ρίσκα για να διοργανώσουν Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Αγώνες μπορούν να καταστρέψουν ένα κράτος. Ακόμη και σε χώρες με πολύ πιο σταθερή οικονομία, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η λεγόμενη Ολυμπιακή κληρονομιά δημιουργεί ορισμένα προβλήματα. Όπως πάντα, ο ιδιωτικός τομέας σώζεται, ενώ ο δημόσιος υποφέρει. Ερώτηση, με μια σχεδόν προφανή απάντηση: αξίζει να ρισκάρουμε το μέλλον μιας χώρας για Ολυμπιακούς Αγώνες;
“Τυπικός λάτρης των ζόμπι. Υπέρμαχος του αλκοόλ. Ανίατος εθισμένος στην τηλεόραση. Ακραίος λάτρης του διαδικτύου. Βραβευμένος αναλυτής.”
