Η θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας είναι μια συναρπαστική λατρεία πολυθεϊστής (δηλαδή με πολλαπλές θεότητες) που συνδυάζει τον μύθο και τα μυστήρια των φυσικών φαινομένων με την πολύπλοκη ανθρώπινη ψυχολογία. ο Θεοί του Ολύμπου στην πραγματικότητα, αν και ισχυρό και αθάνατο, παίρνουν μορφές και συμπεριφορές τυπικές των κοινών θνητών: ερωτεύονται, θυμώνουν, χτυπιούνται από φθόνο και μαλώνουν όπως κάθε άνθρωπος.

Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες νόμιζαν ότι κάθε συναίσθημα, πράξη ή φυσικό γεγονός, αποδιδόταν στη θέληση μιας συγκεκριμένης θεότητας που αλληλεπιδρούσε όπως της άρεσε στις υποθέσεις του επίγειου κόσμου.

Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τους πρωταγωνιστές της εξαιρετικής ελληνικής μυθολογίας: εδώ είναι όλοι οι κύριοι Θεοί του Ολύμπου

Ο ΔΙΑΣ

ο πατέρας των θεών (ακόμα κι αν δεν ήταν όλες οι θεότητες παιδιά του) και άρχοντας τουΆλυμπος (το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, πατρίδα των Θεών). Ο Δίας ήταν γιος του Τιτάνα Κρόνου, ο οποίος από φόβο μήπως τον ανατρέψουν οι γιοι του, εκεί κατάπιε τα κατάπιε ολόκληρα μόλις γεννήθηκαν. Όταν όμως γεννήθηκε ο Δίας, η μητέρα Ρέα έκρυψε το νεογέννητο και από τον Κρόνο έδωσε έναν ογκόλιθο τυλιγμένο με τα σπαργανά του μωρού.

Μη συνειδητοποιώντας την εξαπάτηση, ο Τιτάνας κατάπιε την πέτρα, πεπεισμένος ότι είχε διαφυλάξει τον θρόνο του. Ο Δίας τότε μεγάλωσε κρυμμένος σε μια σπηλιά στη Γη, θηλαζόμενος από την κατσίκα Αμαλθείακαι όταν μεγάλωσε, έβαλε τον πατέρα του να πιει ένα φίλτρο που κυριολεκτικά τον έκανε να αναμασήσει όλα τα παιδιά που κατάπιε.

Με τη βοήθεια των απελευθερωμένων αδελφών και των Κύκλωπων, των μονόφθαλμων γίγαντων, Ο Δίας νίκησε τον πατέρα του και τους άλλους Τιτάνες, κλείνοντάς τους στις φυλακές του Τάρταρου, του κολασμένου κόσμου. Μόλις εγκαταστάθηκε το βασίλειό του, ο Δίας έγινε ο ισχυρός Θεός του κεραυνούικανός να εκτοξεύσει καταστροφικούς κεραυνούς σε όποιον προκάλεσε την οργή του.

Σοφός και ισχυρός, ο Πατέρας των Θεών είχε παρόλα αυτά α αδυναμία: γυναίκες. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που ερωτεύτηκε κάποια όμορφη θνητή και έκανε ένα παιδί μαζί της, εξαγριώνοντας τη γυναίκα του Ήρα.

ΕΠΟΧΗ

Εκεί βασίλισσα των θεών Ολυμπιονίκης και σύζυγος του Δία. Θεωρήθηκε η προστάτης του γάμου και του τοκετού, και ήταν η κατ’ εξοχήν μητέρα στην οποία μπορούσε κανείς να προσευχηθεί για την επιτυχή συνέχιση του έγγαμου βίου. Λόγω της απιστίας του συζύγου της, η Ήρα δεν απολάμβανε καλό χαρακτήρα και τον δικό της φλεγόμενη ζήλια Συχνά οδήγησε σε εκδίκηση και βασανιστήρια εναντίον των εραστών του Δία (η πιο γνωστή περίπτωση αφορά τον περίφημο Ηρακλή, νόθο γιο του Δία, τον οποίο εμπόδιζε συνεχώς η βασίλισσα του Ολύμπου).

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

Ο Ποσειδώνας ήταν ο θεός της θάλασσας και ο ισχυρότερος αδελφός του Δία. Σύμμαχος του τελευταίου στον αγώνα κατά των Τιτάνων, κατά τη διαίρεση του Σύμπαντος ανέλαβε το βασίλειο των θαλασσών και των υδάτων και έχτισε τους τοίχους από μπρούτζο που περιέβαλλε τη φυλακή των Τιτάνων.

Συχνά απεικονίζεται να κρατά το μεγάλο τρίαινα με το οποίο θεωρήθηκε ότι κυριαρχούσε στους θαλάσσιους ανέμους και στα νερά όλου του κόσμου. Αν και βασίλεψε στην άβυσσο, οι αρχαίοι πίστευαν ότι ήταν ο Ποσειδώνας ο δημιουργός των αλόγωνπου προέρχονται απευθείας από τα κύματα της θάλασσας.

Στην κλασική μυολογία, θεωρείται πικρός εχθρός του Οδυσσέαένοχος ότι τύφλωσε τον Πολύφημο, τον Κύκλωπα, γιο του θεού της θάλασσας.

ΑΔΗΣ

Σε αντίθεση με τους άλλους θεούς του Ολύμπου, ο Άδης δεν ταξίδευε συνήθως στον ανθρώπινο κόσμο, αν και ήταν στη Γη που απήγαγε την όμορφη Περσεφόνημιλάει η γυναίκα του.

ΔΗΜΗΤΡΑ

Θεά της γονιμότητας και της γεωργίαςσυνήθως συνδέονται με όλα όσα είχαν να κάνουν με γέννηση και υγιής ανάπτυξη. Σύμφωνα με τους Έλληνες, η Δήμητρα ήταν αυτή που ευνοούσε τη συγκομιδή και την ανθοφορία των οπωροφόρων δέντρων.

Δήμητρα ήταν και η μητέρα της Περσεφόνης, το κορίτσι που απήγαγε ο Άδης. στην αναζήτηση της κόρης της, η θεά εξαπέλυσε έναν τρομερό λιμό στη γη, αναγκάζοντας έτσι τον Δία να παρέμβει και να δώσει εντολή στον Άδη να ελευθερώσει το κορίτσι της. Ο Άδης, όμως, ενήργησε πονηρά και πρόσφερε στην Περσεφόνη, που ήταν νηστική από την ημέρα της απαγωγής της, ένα καταραμένο φρούτο που αν φαγωθεί θα την ανάγκαζε να παραμείνει στον Κάτω Κόσμο.

Αντιμέτωπος με την οργή της Δήμητρας για την εξαπάτηση, ο Άδης έπρεπε να συμβιβαστεί: αφού το κορίτσι είχε φάει μόνο έξι σπόρους από τον καρπό, θα περνούσε έξι μήνες στη μετά θάνατον ζωή και έξι μήνες στη γη με τη θάλασσα.

Γι’ αυτό, σύμφωνα με τους αρχαίους, συμβαίνει η εναλλαγή της όμορφης εποχής (όταν η Δήμητρα χαίρεται που έχει μαζί της την κόρη της) π της ψυχρής εποχής (όταν η μητέρα λυπάται για την υποβιβασμένη κόρη της στον Κάτω Κόσμο).

ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ήταν εκεί θεά της ομορφιάς και της αγάπης, θεωρείται υπεύθυνος για οτιδήποτε ευγενικό και αξιοθαύμαστο στον κόσμο. Προστάτευε εραστές και πράξεις που έγιναν από αγάπη. Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων εκατοντάδες θνητοί και θεϊκά όντα ερωτεύτηκαν τη θάλασσα και αυτήν, μερικές φορές με πραγματικά τραγικές συνέπειες (η Αφροδίτη ήταν η αιτία της απαγωγής της Ελένης από τον Πάρη, ένα γεγονός που πυροδότησε τον περίφημο Τρωικό πόλεμο).

Παρά την ομορφιά της, η Αφροδίτη έπρεπε να παντρευτεί τον άσχημο Ήφαιστο κανονισμένος γάμοςαλλά η δυσάρεστη εμφάνιση του συζύγου της την ώθησε συχνά να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τον Άρη.

ΑΡΗΣ

Ο θεός του πολέμου και εραστής της Αφροδίτης. Ο Άρης ήταν ο άρχοντας της βίας και της αιματοχυσίας, ενσάρκωση των πιο βάναυσων πτυχών της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Απεικονίστηκε με εξοπλισμό μάχης, με τραβηγμένο δόρυ ή ξίφος, έτοιμο να ριχτεί εναντίον του εχθρού.

Στους μυθολογικούς θρύλους, ο Άρης ήταν συχνά αντίπαλος της σοφής Αθηνάς και αυτή η σύγκριση φάνηκε και από το γεγονός ότι η πρώτη τον τιμούσαν στη Σπάρτηη πολεμίστρια πόλη-κράτος, ενώ η δεύτερη ήταν ο προστάτης της Αθήνας, της ανταγωνιστικής πόλης, αφιερωμένη περισσότερο στη φιλοσοφία παρά στο σπαθί.

ΑΘΗΝΑ

Θεά της γνώσης και της σοφίας αντιπροσώπευε όλα όσα επιτυγχάνονταν με ευρηματικότητα και χρήση σκέψης, από τη φιλοσοφία μέχρι την ύφανση (μια χειρωνακτική διαδικασία που απαιτεί μεγάλη δεξιοτεχνία και υπομονή). Η Αθηνά παριστάνεται επίσης με κράνος και λόγχη μάχης, αφού ενσάρκωσε το «όπλο» του μυαλού (που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε πόλεμο ή για να βγει από περίπλοκες καταστάσεις).

Στους μύθους η Αθηνά είναι αυτή που βοηθήστε τους νεαρούς ήρωες στην επίτευξη των στόχων τους (Ηρακλής, Ιάσονας και Οδυσσέας, για να αναφέρουμε τους πιο διάσημους) και να εμπνεύσουν ένδοξες πράξεις.

Η Αθηνά είναι κόρη του Δία, αλλά δεν γεννήθηκε. Όπως ο πατέρας του ο Κρόνος, ο Δίας φοβόταν ότι θα τον αντικαταστήσει ένας γιος της θεάς Μέτη , ικανό να πάρει οποιαδήποτε μορφή. Με απάτη τότε, ο Δίας έβαλε τη Μήτη να μεταμορφωθεί σε μια σταγόνα νερό και να την ήπιε με μια μόνο γουλιά. Αφού ήπιε, όμως, ο πατέρας των θεών άρχισε να υποφέρει από έναν τρομερό πονοκέφαλο, σε σημείο που ζήτησε από τον Ήφαιστο να άνοιξε το κρανίο του με ένα τσεκούρι.

Η φρικτή ενέργεια δεν είχε συνέπειες, γιατί ο Δίας ήταν αθάνατος, αλλά από το κεφάλι χωρισμένο στη μέση ήρθε η Αθηνά (που μάλιστα γεννημένο από το κεφάλι έγινε η θεά της σοφίας!).

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Εποχή ο σιδεράς των θεών του Ολύμπου και προστάτης των χειρωνακτικών δεξιοτήτων και της σκληρής δουλειάς. Ήφαιστος είναι ο πιο «άνθρωπος» από τις θεότητες, καθώς είναι ατελής και έχει μια ταραγμένη ιστορία.

Στην πραγματικότητα, γεννήθηκε λόγω της κακίας της Ήρας, ζηλεύοντας τους πολλούς εραστές του Δία, αλλά λόγωπαραμορφωμένη εμφάνιση , πετάχτηκε κάτω από τον Όλυμπο μετά τη γέννησή του. Κουτσός και χοντροκομμένος έγινε ο Ήφαιστος κύριος στην τέχνη της κατασκευής όπλων και αντικειμένωνκαταφέρνοντας να δημιουργήσει τους ισχυρούς κεραυνούς με τους οποίους ο Δίας νίκησε τους εχθρούς του.

Αν και ελάχιστα τον έβλεπαν τα ετεροθαλή αδέρφια του, ο Ήφαιστος ανάγκασε την Ήρα να τον αναγνωρίσει ως θεότητα από κάθε άποψη: Ο σιδηρουργός είχε στην πραγματικότητα χτίσει ένα θρόνο από τον οποίο ήταν αδύνατο να υψωθεί , φυλακίζοντας έτσι για πάντα την Ήρα. Αναγκάστηκε από τους άλλους θεούς να ελευθερώσει τη μητέρα του, Ο Ήφαιστος πήρε σε αντάλλαγμα, εκτός από αναγνώριση και το χέρι της Αφροδίτης.

Ήφαιστος αναπλήρωσε λοιπόν με δουλειά και ευρηματικότητα την έλλειψη των αλλότριων χαρισμάτων τουκαταφέρνοντας επίσης να παντρευτεί τη θεά της ομορφιάς, στην οποία παρέμενε πάντα πιστός παρά τις προδοσίες της με τον Άρη.

ΑΠΟΛΛΩΝ

Ήταν ο όμορφος θεός των τεχνών και της μουσικής, ένας δεξιοτέχνης τοξότης και δωρητής προαισθήσεων και οραμάτων για το μέλλον. Ο Απόλλωνας γεννήθηκε από τη σχέση του Δία και του Latona ο οποίος, για να μην προκαλέσει τον θυμό της Ήρας, τον έδιωξε και τον καταδίωξε ένα γιγάντιο φίδι ονόματι Πύθων . Αυτό το φίδι φύλαγε το Μαντείο των Δελφών , η θεότητα ικανή να προβλέψει το μέλλον. Όταν η Λατώ γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, Ο Απόλλωνας σκότωσε το φίδι και έτσι κατέλαβε το Μαντείο (γι’ αυτό ήταν ο Θεός της προνοητικότητας).

Σύμφωνα με τους αρχαίους ο Απόλλων ενέπνευσε καλλιτέχνες και τραγουδιστές μέσω των Μουσώνοι προστάτες των Τεχνών, και ήταν ο αμαξάς του άρματος του Ήλιου που κάθε μέρα έφερνε φως στον επίγειο κόσμο. Τα θαυμαστά βέλη της μπορούσαν να θεραπεύσει ή να εξαπολύσει τρομερές επιδημίες .

ΑΡΤΕΜΙΣ

Αδελφή του Απόλλωνα και θεά του κυνηγιού και των άγριων ζώων . Σύμφωνα με τα παραμύθια, εμφανιζόταν στα δάση, άλλοτε με ανθρώπινη μορφή και άλλοτε μεταμορφώθηκε σε κομψό ελάφι και προστάτευε όσους ζούσαν στην ύπαιθρο και σε επαφή με τη φύση.

Ήταν η θεότητα που λατρευόταν στην Έφεσο της Τουρκίας, στον ναό που καταγράφεται μεταξύ των Επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Πιο γνωστός με το ρωμαϊκό του όνομα «Βάκχος», ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού και της απελευθέρωσης των αισθήσεων. Μεθύσι και φρενίτιδα του σώματος που δεν ελέγχονται πλέον από το μυαλό, αυτά ήταν τα αποτελέσματα που αναζητούσαν οι οπαδοί αυτού του μυστηριώδους θεού που αντιπροσώπευε το πιο αρχέγονο και άγριο μέρος της ανθρώπινης ψυχής.

ΕΡΩΣ

Ήταν το θεός της αγάπηςγιος της Αφροδίτης και ενσάρκωση τουΑγάπη με την πρώτη ματιά, συντριπτική και άμεση. Ο όμορφος φτερωτός θεός φορούσε α φαρέτρα γεμάτη βέλη που, μόλις χτύπησαν τον στόχο, ενστάλαξαν στην καρδιά του ατόμου ένα άσβεστο πάθος για ένα άλλο πλάσμα. Ούτε οι Ολύμπιοι ούτε τα φυσικά στοιχεία είναι απρόσβλητα στις δυνάμεις του Έρωτα!

ΠΗΓΗ: Μυθολογικό λεξικό για χρήση από νέους του Φραντσέσκο Μπόσι