Μια ομάδα διεθνών ερευνητών που αναλύει τα γονιδιώματα των αρχαίων ανθρώπινων υπολειμμάτων διαπίστωσε ότι, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες της εποχής, τα πρώτα ξαδέλφια στη Μινωική Κρήτη και τη Μυκηναϊκή Ελλάδα παντρεύονταν συχνά.

Συνηθιζόταν να παντρεύονται ξαδέρφια στην Εποχή του Χαλκού του Αιγαίου, όπως ισχυρίστηκε μια ομάδα αρχαιογενετιστών που μελετούν τα αρχαία κοινωνικά έθιμα. Ο γάμος εξαδέλφου ορίζεται ως η νόμιμη ένωση δύο ατόμων που μοιράζονται κοινούς παππούδες και γιαγιάδες. Ενώ αυτή η πρακτική γάμου ήταν κοινή στο παρελθόν, εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε ορισμένες κοινωνίες σήμερα. «Σε όλο τον κόσμο, περισσότερο από το 10 τοις εκατό των γάμων είναι μεταξύ πρώτων ή δεύτερων ξαδέρφων», ανέφερε ένα άρθρο των New York Times. Μια ερευνητική ομάδα από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Εξελικτική Ανθρωπολογία (MPI-EVA) στη Λειψία της Γερμανίας, παρουσίασε νέα αρχαιογενετικά δεδομένα που προσφέρουν «συναρπαστικές γνώσεις» για την κοινωνική τάξη των Μινωιτών και των Μυκηναίων της Εποχής του Χαλκού του Αιγαίου. Αναλύοντας γενετικό υλικό 4.000 ετών από ανθρώπινα οστά της Εποχής του Χαλκού, οι επιστήμονες «για πρώτη φορά» ανακατασκεύασαν ένα βιολογικό μυκηναϊκό γενεαλογικό δέντρο. Ανακάλυψαν επίσης ότι ήταν σύνηθες να παντρευτεί κάποιος τον πρώτο ξάδερφό του. Σε αυτήν την πιο πρόσφατη μελέτη, οι αρχαιογενετιστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ξαδέρφια παντρεύονταν συνήθως στην Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο με βάση μια ανάλυση αρχαίων γονιδιωμάτων. Αντιπροσωπευτική εικόνα εργαστηρίου γενετικής έρευνας. Σε αυτήν την πιο πρόσφατη μελέτη, οι αρχαιογενετιστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ξαδέρφια παντρεύονταν συνήθως στην Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο με βάση μια ανάλυση αρχαίων γονιδιωμάτων. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Eurekalert, ο επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης, αρχαιολόγος Philipp Stockhammer είπε ότι με τη βοήθεια της ανάλυσης αρχαίων γονιδιωμάτων ήταν δυνατό «για πρώτη φορά» να ληφθούν πληροφορίες για τους κανόνες συγγένειας και γάμου στη Μινωική Κρήτη και Μυκηναϊκή Ελλάδα. Ο ερευνητής λέει ότι οι πρόσφατες μεθοδολογικές πρόοδοι στην παραγωγή και αξιολόγηση αρχαίων συνόλων γενετικών δεδομένων επέτρεψαν στην ομάδα γενετιστών του να παράγει τόσο εκτεταμένα ιστορικά δεδομένα. Η νέα μελέτη επικεντρώθηκε στο DNA που συλλέχτηκε από ανθρώπινα υπολείμματα που βρέθηκαν σε μυκηναϊκό οικισμό του 16ου αιώνα π.Χ. Και τα δείγματα ήταν τόσο φορτωμένα με ποιοτικά αρχαία γονίδια που οι ερευνητές μπόρεσαν να ανακατασκευάσουν το πρώτο γενετικό γενεαλογικό δέντρο χρησιμοποιώντας δείγματα από την περιοχή. μεσογειακός.

Δεδομένου ότι μερικά από τα παιδιά της οικογένειας βρέθηκαν θαμμένα σε έναν τάφο κάτω από μια αυλή, υπάρχει η υποψία ότι πιθανότατα ζούσαν ακόμα στο σπίτι ως ενήλικες. Επιπλέον, στον ίδιο οικογενειακό τάφο θάφτηκε και η αδερφή μιας από τις συζύγους του γιου. Ωστόσο, αυτό που κανένας από την ερευνητική ομάδα δεν περίμενε να βρει ήταν σαφείς γενετικές αποδείξεις ότι ήταν σύνηθες να παντρευτεί κάποιος τον ξάδερφό του πριν από περίπου 4.000 χρόνια. Η πράξη του γάμου με τον ξάδερφό του δεν ήταν μόνο κοσμική για αυτό το κτήμα, αλλά η ομάδα είπε ότι πριν από περίπου 4.000 χρόνια οι γάμοι ξαδέρφων ήταν συνηθισμένοι «σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, την Κρήτη και όλα τα άλλα ελληνικά νησιά». Η Ειρήνη Σκουρτανιώτη, συγγραφέας της μελέτης που διεξήγαγε τις γενετικές αναλύσεις, εξήγησε ότι ενώ έχουν δημοσιευθεί περισσότερα από χίλια αρχαία γονιδιώματα από διαφορετικές περιοχές του κόσμου, «ένα τόσο αυστηρό σύστημα γονικού γάμου δεν υπήρχε πουθενά αλλού στον κόσμο. αρχαία”. Γιατί λοιπόν παντρεύτηκαν τόσα πολλά ξαδέρφια στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο; Αν και δεν ήταν σίγουρος γιατί, ο Stockhammer είπε ότι ο γάμος με τον ξάδερφό του μπορεί να εμπόδιζε τον χωρισμό της κληρονομημένης γεωργικής γης, διασφαλίζοντας κάποια συνέχεια μιας οικογένειας σε ένα μέρος. Εξήγησε ότι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην καλλιέργεια της ελιάς και του κρασιού. Αν και οι επιστήμονες δεν έχουν αναφέρει αυτόν τον όρο, ο γάμος με έναν ξάδερφό του για τη διατήρηση της περιουσίας είναι γνωστός ως “θεωρία συμμαχίας” ή “θεωρία γενικής ανταλλαγής”. Η υπόθεση ενός “συμφώνου γάμου” ” υποδεικνύει την απαραίτητη αλληλεξάρτηση διαφορετικών οικογενειών και γενεαλογιών στις οποίες ο γάμος είναι μια μορφή επικοινωνίας. Και ουσιαστικά, η θεωρία της συμμαχίας επιχειρεί να κατανοήσει τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων μέσα στην κοινωνία. Ο λόγος για τον οποίο οι απόψεις σε όλο τον κόσμο ποικίλλουν τόσο πολύ σχετικά με τα πλεονεκτήματα του γάμου ξαδέλφων είναι επειδή Τα παιδιά γονέων που είναι ξαδέρφια έχουν πολύ αυξημένο κίνδυνο αυτοσωμικών υπολειπόμενων γενετικών διαταραχών. Σύμφωνα με μελέτη του 2012, ο κίνδυνος αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος σε πληθυσμούς που είναι ήδη πολύ παρόμοιοι εθνοτικά, όπως ήταν στην αρχαία Ελλάδα. Έτσι, ενώ οι αρχαίοι ελληνικοί πολιτισμοί παντρεύονταν ξαδέρφια για να εξασφαλίσουν περιουσία, καθεμία από αυτές τις ενώσεις έφερε την οικογένεια ένα βήμα πιο κοντά στον γενετικό Αρμαγεδδώνα.