Γένοβα – Ο Enrico Schiappapietra λέει ότι η οδηγία Bolkestein θα κάνει την Ιταλία μια νέα Ελλάδα, μια χώρα «Σήμερα στα χέρια της Γερμανίας» (πλήρες άρθρο εδώ). Ο Schiappapietra είναι ιδιοκτήτης του Bagni Olimpia στη Σαβόνα και ο πρόεδρος της Λιγουρίας και εθνικός αντιπρόεδρος του Sib, του ιταλικού σωματείου κολύμβησης, και για την υπεράσπιση του και της κατηγορίας του παίρνει θέση εναντίον ενός οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προβλέπει, μεταξύ άλλων, ότι οι κολυμβητικές εγκαταστάσεις, κάτοχοι κρατικών παραχωρήσεων, υπόκεινται σε διαγωνισμό κατά τη λήξη της παραχώρησης. Ο φόβος του είναι ότι με τους διαγωνισμούς «θα ξεπουλήσουμε τα πάντα όπως έκανε η προηγούμενη Ελλάδα, για παράδειγμα που σήμερα είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια της Γερμανίας, από τα αεροδρόμια και κάτω, και επομένως εξαρτάται από τους τουρίστες που αποφασίζουν τη Γερμανία».

Στην Ελλάδα οι παραλίες είναι δωρεάν, βάσει νόμου. «Έχουμε τρεις εθνικούς νόμους που το επιβάλλουν, από το 1940, το 2001 και το 2022», λέει ο Τζόρτζιο Νταβός, Έλληνας δημοσιογράφος ανταποκριτής του πρακτορείου Ansa και του ελβετικού ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού RSI. «Ακόμα και σε παραλίες που υπάρχει δραστηριότητα, μπαρ με δυνατότητα ενοικίασης ξαπλώστρες και ομπρέλες, κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να πάω με τις πετσέτες μου». Είναι αλήθεια, εξηγεί ο Νταβός, ότι «στα νότια της Πελοποννήσου, στη χερσόνησο της Μάνης, ορισμένα ξενοδοχεία έχουν εξαγοραστεί από γερμανικές εταιρείες που ουσιαστικά έχουν ιδιωτικοποιήσει την παραλία τους. Αυτό είναι ανεκτό αλλά παράνομο. Το ίδιο συμβαίνει και με Πάρος, ένα νησί όπου υπάρχει μια γειτονιά που λέγεται Γερμανικά επειδή είναι γεμάτη Γερμανούς και όπου οι Γερμανοί έχουν περικυκλώσει μια παραλία με τοίχο που την κάνει ουσιαστικά ιδιωτική. Υπάρχουν και περιπτώσεις Ελλήνων εφοπλιστών που έχουν ιδιωτικοποιήσει την παραλία στους πρόποδες της βίλας τους. Το κράτος ανέχεται. Αλλά είναι εξαιρέσεις.» ΚΑΙ Ο Bolkestein δεν έχει καμία σχέση με αυτό.

Γερμανική ιδιωτική εταιρεία, Fraport, λειτουργεί, αυτό είναι αλήθεια, 14 ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια συμπεριλαμβανομένων της Κέρκυρας, της Θεσσαλονίκης και της Ρόδου. Το κάνει αφού, το 2015, η τότε κεντροαριστερή κυβέρνηση υπό την ηγεσία Αλέξης Τσίπρας δρομολόγησε μια σειρά μέτρων για την ιδιωτικοποίηση ορισμένων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας που σώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, μήνας, με 86 δισ. ευρώ. Η Fraport πήρε τη διαχείριση των αεροδρομίων από το ελληνικό δημόσιο έναντι 1,3 δισ. ευρώ και για 40 χρόνια.

Το «ξεπούλημα» των παραλιών είναι άλλος ένας παλιός φόβος των Ιταλών υπευθύνων λουτρικών εγκαταστάσεων. Έχουν επενδύσει στα εργοστάσια και, αν χάσουν τον διαγωνισμό, θα χάσουν τις αναπόσβεστες επενδύσεις τους. Ο Maurizio Conti, τακτικός καθηγητής οικονομικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας, επισημαίνει ότι αυτό συμβαίνει σε όλους τους διαγωνισμούς και ότι «αρκεί ο συμμετέχων να πληρώσει το εξερχόμενο μερίδιο της επένδυσης που δεν έχει ακόμη αποσβεστεί. Δεν είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η αξία του: οι επενδύσεις στον παραθαλάσσιο τομέα είναι εύκολο να αξιολογηθούν, οι συσσωρευμένες αποσβέσεις παρέχουν μια λογική εκτίμηση του τμήματος του περιουσιακού στοιχείου που δεν έχει ακόμη αποσβεστεί».

«Στόχος μου είναι να εξασφαλίσω όσο το δυνατόν περισσότερο αυτούς τους επιχειρηματίες», είπε ο πρωθυπουργός Γιωργία Μελώνη αναφερόμενος σε λουόμενους. «Είναι αυτό που στο παρελθόν θα ονομαζόταν εταιρική θέση», σχολιάζει ο Conti. «Σήμερα, με αγγλοσαξονικό όρο, θα λέγαμε υπέρ των επιχειρήσεων. Μια θέση που ευνοεί τους επιχειρηματίες που είναι παρόντες στην αγορά. Θα ήταν πιο φιλελεύθερο να διατηρηθεί η λειτουργία της αγοράς ευνοώντας όλους τους επιχειρηματίες, παρόντες και μη. Με διαγωνισμούς, που ανοίγουν την πόρτα στον ανταγωνισμό μεταξύ παλιών και νέων επιχειρηματιών“.

Σύμφωνα με αέρευνα από το κέντρο μελέτης Nomisma, οι ιταλικές εγκαταστάσεις κολύμβησης τιμολογούν συνολικά περίπου 15 δισ. ετησίως έναντι ενός μέσου τέλους που καταβάλλεται στο Δημόσιο και το οποίο στο 70% των περιπτώσεων είναι μικρότερο από 2.500 ευρώ ετησίως. «Μερικές φορές οι παραχωρησιούχοι αναθέτουν υπεργολαβικά την παραχώρηση με αντάλλαγμα ένα ενοίκιο. Βρίσκουν ανθρώπους που με τα έσοδα μπορούν να καλύψουν έξοδα διαχείρισης, να λάβουν μισθό για τους ίδιους και τους υπαλλήλους τους και πληρώνουν το ενοίκιο στον παραχωρησιούχο. Αυτό το ενοίκιο – εξηγεί ο Conti – υπάρχει ολιγοπωλιακό εισόδημα από το οποίο το κράτος παραιτείται επειδή επιμένει να μην θέλει να ανταγωνιστεί“.