Ελλάδα, εκτός από παραθαλάσσια ξενοδοχεία
Η ελληνική εθνική νομοθεσία για τις άδειες για την άσκηση τουριστικών δραστηριοτήτων στις παραλίες χρονολογείται από το 2001. Νόμος αρ. 2971/2001 προβλέπει μάλιστα την ανάθεση παραχωρήσεων στο τέλος του διαδικασίες επιλογής που εγγυώνται την αμεροληψία και τη διαφάνεια, επομένως σύμφωνα με την οδηγία Bolkestein. Οι διαγωνισμοί (ή οι δημόσιοι πλειστηριασμοί) γίνονται σε όλες τις περιπτώσεις που απαιτείται η χορήγηση άδειας, με μόνη εξαίρεση τα ξενοδοχεία που βρίσκονται στην παραλία, για τα οποία η συγκεκριμένη θέση στην παραλία δικαιολογεί παρέκκλιση. Μάλιστα, σύμφωνα με τον νόμο 2971, τα ξενοδοχεία αυτά μπορούν να αποκτήσουν, υπό προϋποθέσεις, αετήσια άδεια κατά την άσκηση της δραστηριότητάς τους.
Από την έναρξη ισχύος της νομοθεσίας απαγορεύονται όλες οι μόνιμες κατασκευές, οι σχετικές αγοραπωλησίες και κάθε άλλη τροποποίηση της αστικής επικράτειας σε απόσταση 100 μέτρων από την ακτή, εάν δεν έχει θεσπιστεί η διοικητική διάταξη για οριοθέτηση της ακτογραμμής, ή αν δεν είναι παραλία ή έχει ολοκληρωθεί η οριοθέτηση της ήδη υπάρχουσας ακτογραμμής.
Η νομοθεσία προβλέπει και τη δυνατότητα χορήγησης χρηματοδοτικής μίσθωσης οεκμετάλλευση ακτών και παραλιών για εμπορικούς, βιομηχανικούς ή άλλους σκοπούς που θεωρούνται δημόσιοι. Επίσης, τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της ακτής ή της παραλίας δεν πρέπει να αλλοιώνονται και η διοίκηση έχει το δικαίωμα μονομερούς υπαναχώρησης. Σε εφαρμογή της νομοθεσίας για τη συγκεκριμένη πτυχή, το 2014 με απόφαση του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών ρύθμισε τηναπευθείας ανάθεση (δηλαδή χωρίς διαγωνισμό) των μισθωμένων παραλιών, καταλογίζοντας την ευθύνη για την απόδοση του τίτλου στους ΟΤΑ. Με βάση το διάταγμα αυτό έχουν εγκριθεί μέχρι σήμερα περισσότερα από 80 έργα για τη δημιουργία παραχωρήσεων για ψυχαγωγική και τουριστική χρήση σε ακτές και παραλίες ιδιαίτερης φυσιοκρατικής αξίας.
Ισπανία μεταξύ διοικητικών αδειών και παραχωρήσεων
Όπως και άλλες χώρες, η Ισπανία έχει εισαγάγει το νομικό καθεστώς της ναυτικής ιδιοκτησίας Σύνταγμα (1978), ενώ η ισχύουσα νομοθεσία για τις ακτές ρυθμίζεται με το νόμο 22/1988, προσανατολισμένη υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των ακτών και κατά της ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας, που οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό και τη διεύρυνση της γραμμής της κρατικής ναυτικής περιουσίας. Οι παραλίες, στο ιβηρικό σύστημα ορίζονται “Ελεύθερος” και επομένως δεν μπορεί να αδειοδοτηθεί. Το πολύ, είναι ο εσωτερικός χώρος της κρατικής περιουσίας, αυτός που προηγείται της πραγματικής παραλίας, ο οποίος μπορεί να υπόκειται σε εξουσιοδότηση από το «αδειοδοτημένο επάγγελμα“.
Όταν τέθηκε σε ισχύ ο νόμος του 1988, μετά από μια σειρά διαφωνιών σχετικά με ιδιωτικά κτίρια που πέρασαν σε δημόσια ιδιοκτησία (χτισμένα στην ακτή, αλλά όχι στις παραλίες), παραχωρήθηκε στους ιδιοκτήτες που ενδιαφέρονται για την αναδιοργάνωση κρατική παραχώρηση διάρκειας τριάντα ετών, έναντι ετήσιας αμοιβής, με την επιφύλαξη της δημόσιας ιδιοκτησίας των περιοχών.
“Λάτρης του Διαδικτύου. Θαυμαστής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επιχειρηματίας. Εξοργιστικά ταπεινός επικοινωνιολόγος. Μανιώδης σπασίκλας στα ταξίδια.”
