Δεν είναι καθόλου δύσκολο, πριν του στείλεις τις πιο ειλικρινείς ευχές για τα εκατό χρόνια του, να το κάνεις Λουί Γκράσι, ο πατριάρχης της ομώνυμης οικογένειας Μπρίντιζι, αφοσιωμένος στη διασκέδαση, μοιράζει τη μακρά και όμορφη ζωή του σε κινηματογραφικά και θεατρικά είδη. Γεννήθηκε στην Τοστ στις 9 Ιανουαρίου 1923, ο φασισμός ήδη στην εξουσία και με τον πατέρα του, ήδη ενεργό επιχειρηματία από το Μπρίντιζι, ο οποίος από το 1919 είχε ήδη ένα παγοδρόμιο, όπου βρίσκεται τώρα το κτίριο Inail και συνδέεται με το παλιό Teatro Verdi, στη σημερινή Piazza Cairoli . βιογραφικό είδος. Και έτσι ήταν που ο επιμελής Carmelo Senior, μετά από μια φευγαλέα διαχείριση του θεάτρου Mazari, το 1925 γέννησε τον πρώτο κινηματογράφο «Eden», που καυχιόταν τη διάσημη, για εκείνη την εποχή, οθόνη προβολής που ονομαζόταν «a francobolo», αλλά πιο πάνω. όλη η όμορφη χωρητικότητα των 1000 θέσεων. Και φτάνουμε στο άλλο είδος που μπορεί να συγκριθεί με το καθόλου ευγενικό αίτημα των φασιστών στα τριάντα, την εποχή της μέγιστης συναίνεσης στον Ντούτσε, που διέταξε τον Ντον Καρμέλο να αλλάξει το όνομα του Θεάτρου. μερικοί φασίστες μάλιστα είχαν ήδη λάβει μέτρα για να πετάξουν πολλά αυγά στην πινακίδα τουΕδέμ, που «καμάρωνε», (αυτό ήταν το «φταίξιμο», αλλά μη γελιέσαι!), το ίδιο όνομα με τον αξιοθρήνητο, για αυτούς, Πρωθυπουργό την εποχή της ύπουλης Αλβιόνας, γνωστού και του εχθρού πλέον της Αγγλίας, Anthony Eden. ακριβώς… Φύλο; βοντβίλ και κωμωδία παρεξηγήσεων ίσως. Το γεγονός είναι ότι το θέατρο έπρεπε να ονομαστεί “Ανατολική Αφρική“, ήταν ήδη το 1936, η νεοκατακτημένη Αυτοκρατορία το απαιτούσε! Εν τω μεταξύ, ο Λουίτζι μεγάλωνε, στη σκιά του πατέρα του, γι’ αυτόν ήρθαν πρώτα οι κλασικές σπουδές και στο μέλλον το πτυχίο Νομικής· αλλά ένιωθε όλο και περισσότερο έρωτας με τη μαγική αμοιβαία συνύπαρξη θεάτρου και κινηματογράφου Είδος: αγάπη για την παράσταση Είναι μια εξαιρετική μαθητεία, που πριν από το θάνατο του πατέρα του Καρμέλο, το 1950, του παρείχε, μεταξύ άλλων, θέληση και θάρρος, μετά την άφιξη των Βρετανών το 1943, στο Μπρίντιζι, μετά την ανακωχή, για να μπουν φραγμό σε αυτό που τώρα είναι επίσης «το θέατρο/κινηματογράφος του», ως απάντηση στο αίτημά τους για επίταξη του εξοπλισμού της παλιάς αίθουσας στην Piazza Cairoli. μέσα με μεγάλο θάρρος, αλλά τότε τίποτα δεν μπόρεσε να αντιταχθεί σε αυτή την προσβολή, ακόμα κι αν τα ξαναβρήκε στο τέλος του πολέμου. Είδος: κινηματογράφος βασισμένος στο θάρρος; Το σημείο καμπής για τον Λουίτζι ήταν αναπόφευκτα το 1950, η Αγία Χρονιά, (για αυτόν τίποτε επί πράξη…), όταν Ο πατέρας του Καρμέλο πέθανε ξαφνικά. Ήταν στο χέρι του Λουίτζι να αναλάβει τα ηνία συνολικά. Και το έκανε έξοχα, ενισχύοντας τις δραστηριότητές του, δίνοντας τον εαυτό του με ακούραστη εργατικότητα και προνοητικότητα να οργανώσει ακόμη και το νεογέννητο AGIS, τον ιταλικό δημόσιο οργανισμό ψυχαγωγίας. Προσπαθήστε να έχετε καλύτερα συμβόλαια με τους διανομείς ταινιών. όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους τους δημόσιους φορείς εκπομπών, πρώτα από την Απουλία και μετά σε εθνικό επίπεδο, τόσο που έγινε εθνικός πρόεδρος του AGIS από το 1979 έως το 1986. Φύλο; Αρραβωνιασμένος κινηματογράφος. Εν τω μεταξύ, το 1966, τη χρονιά της τρομερής πλημμύρας στη Φλωρεντία, εγκαινιάζεται επιτέλους ο Κινηματογράφος/Θέατρο «Impero», ζωντανός ακόμα και σήμερα και «μάχοντας μαζί μας», όπως θα μπορούσε να πει κανείς, παραφράζοντας ένα σύνθημα της δεκαετίας του εβδομήντα. Τύπος? Νεορεαλιστικό σινεμά, αυτό που παραπέμπει στη λύτρωση των Ιταλών μετά τον πόλεμο. Και τότε το 1985 ο κινηματογράφος «Εδέμ» αναγεννήθηκε στη via Appia, μικρό αλλά λειτουργικό, με 330 θέσεις. ένα είδος εκδίκησης για τη βλακεία. Είδος: ο κινηματογράφος της ελπίδας; Απλώς αναφέροντας τον μεγάλο κινηματογράφο, αλλά και τον «μικρό» ή τον κινηματογράφο ψυχαγωγίας που πέρασε από αυτά τα θέατρα ή ακόμα και από τις μεγάλες εταιρείες, εξαιρετικούς ηθοποιούς ή ακόμα και διάσημα θεατρικά έργα που πέρασαν από αυτές τις σκηνές θα ήταν ανόητο, ακόμη και να τα αναφέρουμε φευγαλέα. . Ας πούμε ότι ο γκόθας του ιταλικού κόσμου της ψυχαγωγίας με την ευρεία έννοια, του περασμένου αιώνα, έχει σίγουρα περάσει από αυτά τα μεγάλα πολιτιστικά δοχεία. ακόμη και μέχρι σήμερα, για να είμαστε σαφείς, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο κληρονόμος και απόλυτος συνονόματος του πατέρα του Λουίτζι, ο πολύ καλός Καρμέλο Γκράσι, στην πραγματικότητα, αναβιώνει την οικογενειακή παράδοση εδώ και πολύ καιρό. εμπλουτίζοντας επίσης, με την επιδέξιη καλλιτεχνική του διεύθυνση, το Ίδρυμα του Νέου Teatro Verdi στο Μπρίντιζι. Είδος: οικογενειακό έπος. Ο Λουίτζι ήταν λοιπόν ο εξαιρετικός διάδοχος μιας όμορφης οικογενειακής κληρονομιάς, που στη συνέχεια ανατέθηκε στον γιο του Carmelo jr. Αυτός και οι άλλοι απόλυτοι πρωταγωνιστές της γέννησης, μπορεί να ειπωθεί, σε κάποιο βαθμό, των λαϊκών και ιδιαίτερων, ακόμη και καλλιεργημένων «σαλονιών» του τόπου μας, που είναι, σε κάποια μορφή, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι. ανάμεσα στα οποία πέρασε και περνά η κουλτούρα της ψυχαγωγίας, του θεάτρου και του κινηματογράφου, αλλά και της κοινωνικότητας, λόγω και της δημόσιας χρήσης που κάποτε, πάνω από όλα, γινόταν από αυτές τις ευρύχωρες κοινωνικές δομές. Μέρη όπου πολλές γενιές του Alto Salento μας, αλλά όχι μόνο, γνώρισαν και αγάπησαν συναισθήματα, πρόσωπα, ιστορίες, περιπέτειες που συχνά τις έφεραν πιο κοντά στην ομορφιά και τη ζωή, δανεισμένα από τη σκηνή ή από τη μεγάλη οθόνη. Ο Luigi Grassi, για να ολοκληρώσω, ακόμα κι αν δεν παρακολουθεί πλέον ταινίες ή θεατρικές κωμωδίες, πιθανότατα όπως έκανε ο Andrea Camilleri στον όμορφο θεατρικό του μονόλογο «Io cerco Tiresia», κι αυτός μερικές φορές θα περιηγηθεί στην ταινία μεγάλου μήκους των ηρώων του, της ταινίας του τη ζωή του, που πέρασε μεταξύ οθόνης και σκηνής. Και ποιος ξέρει αν για τους μεγάλους Καμιλέρι, αυτά που ειπώθηκαν στη μεγάλη σκηνή του Ελληνικού Θεάτρου των Συρακουσών, ήταν εκείνα της αρχαίας Ελλάδας για να φτάσουν στον Απολινέρ, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον Μπόρχες, τον Πάουντ και τον Πάβες (για να αναφέρουμε μόνο μερικά), Αντίθετα, αυτοί οι ήρωες δεν είναι ο Alberto Sordi, ο Vittorio Gassman Ugo Tognazzi, ο Luigi Pirandello, ο Eduardo de Filippo και πολλοί άλλοι. Με άλλα λόγια, όλος αυτός ο πολύ υψηλός κόσμος, μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου, που, χάρη σε αυτόν και την οικογένειά του, έγινε, τον περασμένο αιώνα, εύφορη μαγιά για να μεταφέρει, ακόμη και στη χώρα μας, ομορφιά και γνώση, διασκέδαση και ποίηση. Με το Θέατρο και τον κινηματογράφο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
στο Quotidiano Di Puglia