Ελλάδα, εκτός από παραθαλάσσια ξενοδοχεία
Η ελληνική εθνική νομοθεσία για τις άδειες για την άσκηση τουριστικών δραστηριοτήτων σε παραλίες χρονολογείται από το 2001. Νόμος αρ. 2971/2001 προβλέπει μάλιστα την ανάθεση παραχωρήσεων στο τέλος του διαδικασίες επιλογής που εγγυώνται την αμεροληψία και τη διαφάνεια, επομένως σύμφωνα με την οδηγία Bolkestein. Οι διαγωνισμοί (ή οι δημόσιοι πλειστηριασμοί) γίνονται σε όλες τις περιπτώσεις που απαιτείται η χορήγηση άδειας, με μόνη εξαίρεση τα ξενοδοχεία που βρίσκονται μπροστά στην παραλία, για τα οποία η συγκεκριμένη θέση στην παραλία δικαιολογεί παρέκκλιση. Τα ξενοδοχεία αυτά, μάλιστα, σύμφωνα με τον νόμο 2971, μπορούν να αποκτήσουν, υπό προϋποθέσεις, αετήσια άδεια να ασκήσουν την επιχείρησή τους.
Από την έναρξη ισχύος της νομοθεσίας απαγορεύονται όλες οι μόνιμες κατασκευές, οι σχετικές αγοραπωλησίες και κάθε άλλη τροποποίηση της αστικής επικράτειας σε απόσταση 100 μέτρων από την ακτή, εάν δεν έχει θεσπιστεί η διοικητική διάταξη για την οριοθέτηση αιγιαλού ή εάν δεν έχει ολοκληρωθεί η παραλία ή η οριοθέτηση της υπάρχουσας ακτογραμμής.
Η νομοθεσία προβλέπει επίσης τη δυνατότητα χορήγησης σε χρηματοδοτικής μίσθωσης οεκμετάλλευση ακτών και παραλιών για εμπορικούς, βιομηχανικούς ή άλλους σκοπούς που θεωρούνται δημόσιοι. Επίσης, τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της ακτής ή της παραλίας δεν πρέπει να αλλοιωθούν και η διοίκηση έχει το δικαίωμα να αποχωρήσει μονομερώς. Σε εφαρμογή της νομοθεσίας για τη συγκεκριμένη πτυχή, το 2014 με απόφαση του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών ρύθμισε τηναπευθείας ανάθεση (δηλαδή χωρίς διαγωνισμό) μισθωμένων παραλιών, αποδίδοντας την ευθύνη για την ανάθεση του τίτλου στους ΟΤΑ. Με βάση αυτό το διάταγμα έχουν εγκριθεί μέχρι σήμερα περισσότερα από 80 έργα για τη δημιουργία παραχωρήσεων για ψυχαγωγική και τουριστική χρήση σε ακτές και παραλίες ιδιαίτερης φυσιοκρατικής αξίας.
Ισπανία μεταξύ διοικητικών αδειών και παραχωρήσεων
Όπως και άλλες χώρες, η Ισπανία έχει συμπεριλάβει το νομικό καθεστώς της θαλάσσιας περιουσίας Σύνταγμα (1978), ενώ η ισχύουσα νομοθεσία για τις ακτές ρυθμίζεται με το νόμο 22/1988, προσανατολισμένη υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των ακτών και κατά της ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας, που οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό και την επέκταση της κρατικής γραμμής θαλάσσιου τομέα. Οι παραλίες, κατά την ιβηρική σειρά, ορίζονται “Ελεύθερος” και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αδειοδοτηθεί. Το πολύ, είναι ο εσωτερικός χώρος της κρατικής περιουσίας, αυτός που προηγείται της πραγματικής παραλίας, που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εξουσιοδότησης στην «κατοχή παραχώρησης“.
Με την έναρξη ισχύος του νόμου του 1988, ενόψει μιας σειράς διαφορών σχετικά με ιδιωτικά κτίρια που πέρασαν στο δημόσιο (που χτίστηκαν στην ακτή, αλλά όχι στις παραλίες), χορηγήθηκε στους ιδιοκτήτες που ενδιαφέρονται για την αναδιοργάνωση ένα κράτος παραχώρησης διάρκειας τριάντα ετών, έναντι ετήσιου μισθώματος, με την επιφύλαξη της δημόσιας ιδιοκτησίας των εκτάσεων.
“Λάτρης του Διαδικτύου. Θαυμαστής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επιχειρηματίας. Εξοργιστικά ταπεινός επικοινωνιολόγος. Μανιώδης σπασίκλας στα ταξίδια.”