Το Halloween είναι το η μέρα των νεκρών για τον δυτικό κόσμο και γιορτάζεται στις 31 Οκτωβρίου. Αυτή η γιορτή μπορεί να μοιάζει σαν το δικό μας Halloween, αλλά είναι πολύ διαφορετική, καθώς έχει μια ιδιαίτερη μυστικιστική χροιά.

Η νύχτα που έγινε γνωστή ως παραμονή (παραμονή) της εορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows Day – All Saints Day, στις Οι Καθολικές χώρες γιορτάζονται την 1η Νοεμβρίου. Δυστυχώς (;), η γιορτή και οι παραδόσεις της έχουν χαθεί στα βάθη των αιώνων.

Μέχρι τον 9ο αιώνα η επιρροή του Χριστιανισμού είχε εξαπλωθεί στις κελτικές περιοχές, όπου σταδιακά αναμείχθηκε και τελικά αντικατέστησε τις παλαιότερες κελτικές τελετουργίες. Το φεστιβάλ λοιπόν έχει παγανιστικές ρίζες και συνδέεται με τη λατρεία των Δρυίδων από τους Κέλτες στην Ιρλανδία. Αργότερα, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Γαλατία και κυβέρνησαν την κελτική γη, συνδύασαν δύο εορτές ρωμαϊκής καταγωγής με την κελτική γιορτή του Samhain. Το ένα ήταν το Feralia, που έγινε στις 21 Φεβρουαρίου και κατά το οποίο οι Ρωμαίοι γιόρταζαν το πέρασμα των νεκρών στον άλλο κόσμο. Η δεύτερη ήταν η μέρα που τιμούσαν την Πομόνα, τη ρωμαϊκή θεά των φρούτων και των δέντρων. Το σύμβολό του ήταν το μήλο και η ενσωμάτωση αυτής της γιορτής στο Samhain εξηγεί την παράδοση του “bobbing for apples” που παίζεται ακόμα και σήμερα στις Απόκριες.

Σύμφωνα με την Δρόμος της φωτιάς και του πάγου αυτή η μέρα σηματοδοτεί το τέλος της συγκομιδής και του καλοκαιριού και την αρχή του σκοτεινού χειμώνα.

«Αυτές είναι οι μέρες του χρόνου που η λεπτή γραμμή μεταξύ του κόσμου των νεκρών και του κόσμου των ζωντανών είναι θολή και τα πνεύματα -καλά και κακά- μπαίνουν στο ανθρώπινο βασίλειο και οι νύχτες γεμίζουν με τρομακτικά σχέδια για να προστατεύσουν τους ζωντανούς από οι νεκροί. “.

“Βεβαιωθείτε ότι τα κεριά σας είναι αναμμένα πριν συνεχίσετε να διαβάζετε”, γράφει η ανάρτηση.

«Μακάρι να μπορούσαμε να μοιραστούμε μαζί σας πληροφορίες σχετικά με τον παραδοσιακό σκανδιναβικό τρόπο εορτασμού του Halloween ή ” Samhain ”, όπως τον αποκαλούν οι Κέλτες. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά για αυτήν τη νύχτα και ακόμη λιγότερα έχουν γραφτεί για τις ρίζες της στην Νορμανδική παράδοση».

Σύμφωνα με την αρχαία νορμανδική παράδοση, ένα άλλο φαινόμενο λαμβάνει χώρα τις κρύες και σκοτεινές νύχτες του φθινοπώρου και του χειμώνα, και ονομάζεται Άγριο Κυνήγι («το Άγριο Κυνήγι»). Το «Άγριο Κυνήγι» ήταν, σύμφωνα με το μύθο, μια «λεγεώνα» από φαντάσματα υπερφυσικών όντων, μυθολογικών πλασμάτων και Βαλκυριών, που σύμφωνα με το μύθο – με επικεφαλής τον θεό Όντιν, μετατράπηκαν σε «νυχτερινή» φυλή θανάτου». το άγριο κυνήγι«Όποιος συνάντησε τους νεκρούς κυνηγούς έχασε τη ζωή του».

Το άγριο κυνήγι είναι ένας από τους πιο γνωστούς ευρωπαϊκούς μύθους που συνδέονται με τον θάνατο. Οι καβαλάρηδες, που έρχονται στη μέση της καταστροφής (ή την προκαλούν οι ίδιοι), είναι μια κλασική ιστορία σε πολλές ευρωπαϊκές μυθολογίες.

Ιστορικά, έχουμε τις πρώτες πληροφορίες για τον μύθο από τον Γερμανό λαογράφο, Τζέικομπ Γκριμ, στο βιβλίο του Γερμανική μυθολογία. Εισάγει επίσης τον όρο Wilde Jagd (= Wild Hunt = Wild Hunt) το 1835, που έχει παραμείνει μέχρι σήμερα.

Σύμφωνα με τον Grimm, ο μύθος έχει προχριστιανικές ρίζες και τις περισσότερες φορές ο αρχηγός του κυνηγιού είναι μια φιγούρα που σχετίζεται με τον Σκανδιναβό θεό Odin. Σε άλλες περιπτώσεις είναι ιστορικό πρόσωπο (Θεοδώριχος ο Μέγας, Βαλντεμάρ Δ’ της Δανίας κ.λπ.) ή βιβλική προσωπικότητα (Ηρώδης, Κάιν κ.λπ.). Φυσικά υπάρχουν φορές που τον αντικαθιστά μια γυναίκα με το όνομα Χόλντα ή Μπρέχτα.

Μόνο το πρόσωπο και η συνάντηση με το Κυνήγι είναι ικανά να φέρουν καταστροφή, δυστυχία ή πόλεμο. Επίσης, άνθρωποι που συναντούν τους καβαλάρηδες, απάγονται, πεθαίνουν και σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρεται ότι κλέβουν ακόμη και την ανθρώπινη ψυχή. Οι καβαλάρηδες συνδέονται πάντα με τους νεκρούς.

Χαρακτηριστικό της περιγραφής του Γκριμ, είναι τρόπος δράσης του Κυνηγιού. Ορμάει σαν στρατός και προμηνύει το ξέσπασμα του πολέμου.

«Όσοι παρακολουθούν το Άγριο Κυνήγι, να είστε προσεκτικοί, γιατί έχετε ήδη χαθεί».