Υπάρχουν πολλές λέξεις που μας βοηθούν να ορίσουμε τον κόσμο γύρω μας. Αλλά μεταξύ αυτών, το σύμπαν αξίζει ιδιαίτερης προσοχής για την ιστορία του, για την ικανότητά του να προκαλεί μια αρμονία που περιλαμβάνει ολόκληρο το σύμπαν, γιατί μας κάνει να αγκαλιάσουμε σε λίγες συλλαβές άπειρες γενιές που έχουν προηγηθεί.

Από τον ελληνικό κόσμο. Το Cosmo μας προέρχεται από την ελληνική λέξη σύμπαν, σωστά «τάξη», και «κόσμος, σύμπαν» ως «σύμπλεγμα διατεταγμένο σύμφωνα με καθορισμένους νόμους». Δεν είναι λέξη που υιοθετήθηκε αμέσως από την εκκολαπτόμενη ιταλική γλώσσα. Ο Tullio De Mauro το βεβαιώνει το 1561-1562. Από την άλλη, τα λατινικά προτιμούσαν να χρησιμοποιούν κόσμος ή σύμπαν να κατανοήσουν την πραγματικότητα του χώρου.

Σύμβολο μιας εξέλιξης. Από τους Έλληνες προ-προπάππους μας έχουμε έναν όρο που δεν είναι μόνο περιγραφικός αλλά τείνει να αντιπροσωπεύει ένα ισορροπημένο και συμμετρικό σύστημα που επιβάλλεται στην αταξία του χάους, την αρχέγονη κατάσταση του κενού. Στην αρχαία μυθολογία είναι μια από τις θεμελιώδεις αντιθέσεις: η άμορφη ύλη γεννιέται από το αρχέγονο Χάος, το οποίο η θετική δύναμη του Κόσμου καταφέρνει να διαμορφώσει και να κάνει τακτοποιημένο και αρμονικό.

Από γη σε ουρανό. Αν αρχικά το σύμπαν είχε μια πολύ συγκεκριμένη σημασία, τόσο πολύ που χρησιμοποιήθηκε για να δείξει τη σειρά με την οποία ένας στρατός παρατάχθηκε για μάχη, τώρα έχει περάσει στην παρατήρηση των αστεριών. Οφείλουμε στους Πυθαγόρειους της Πλάγιας Σχολής του Κρότωνα (6ος και 5ος αιώνας π.Χ.), τον ορισμό του σύμπαντος ως αρμονίας του ουράνιου θόλου, ήταν οι πρώτοι που φαντάστηκαν ότι αστέρια και πλανήτες κινούνται στον αστρικό χώρο ακολουθώντας ακριβείς νόμους. Εάν έχει προκύψει η αμφιβολία, η απάντηση είναι ναι, είναι οι ίδιοι μελετητές που έχουν αναπτύξει μαθηματικούς νόμους που εξακολουθούμε να μελετάμε, όπως το Πυθαγόρειο Θεώρημα. Και όχι, δεν ασχολούνταν μόνο με τη γεωμετρία. (Και αν τύχει να περάσετε από τον Κρότωνα, στην Καλαβρία, σκεφτείτε ότι ήταν ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα του αρχαίου κόσμου).

Η δομή του σύμπαντος. Εάν το σύμπαν είναι ένα διατεταγμένο και συμμετρικό σύστημα, οι νόμοι που τον διέπουν πρέπει να είναι εξίσου διατεταγμένοι. Για τη μελέτη τους γεννήθηκε μια επιστήμη, η κοσμολογία που επιχειρεί να αναλύσει το σύμπαν ως σύνολο και να αξιολογήσει την εξέλιξή του. Για άλλη μια φορά, αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι και φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που μελέτησαν το σύμπαν και υπέθεσαν ένα μοντέλο στο οποίο η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και δεν ήταν ακίνητη και κεντρική στο διάστημα, όπως θα διατηρούσε το Πτολεμαϊκό σύστημα για χιλιετίες.

Το θέμα της καταγωγής. Οι μύθοι για τον σχηματισμό του σύμπαντος και την ίδια την προέλευση του ανθρώπου έχουν δώσει αφορμή για ένα περαιτέρω θέμα εις βάθος μελέτης, την κοσμογονία. Όπως επισημαίνει η εγκυκλοπαίδεια Treccani, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τόσο «το σύμπλεγμα των κοσμολογικών δογμάτων που επεξεργάστηκαν οι μεγάλες αρχαίες ανατολίτικες θρησκείες όσο και τον απεριόριστο ορίζοντα των πιο αρχαϊκών πρωτόγονων πολιτισμών». Το κεντρικό θέμα όλων των κοσμογονιών «είναι πάντα αυτό της μετάβασης από το χάος στο σύμπαν, από το εικονικό στο πραγματικό, από το προ-ον στο είναι».

Η γοητεία της λογοτεχνίας. Το Cosmos δεν μας παρέχει απλώς μια άνετη περιγραφή του άπειρου χώρου, αλλά μας συνοδεύει σε ερωτήσεις για την καταγωγή μας, το πεπρωμένο μας, σηματοδοτώντας έναν αιώνιο χαρακτήρα της λογοτεχνίας όλων των εποχών. Ήδη μέσα Μεταμόρφωση του Οβιδίου, ο κόσμος αντιπροσωπεύει τη νίκη επί του σκότους, την τάξη που επιτρέπει τη γέννηση του ανθρώπου και τη ζωή στη γη. Και ότι ήταν σφαιρικό δεν το αμφισβήτησε κανείς. Κάποιος να προειδοποιήσει τους επίπεδους γειωτές ότι θα ήταν γελοίο πριν από δύο χιλιετίες.

Από την «Commedia» στο Λεοπάρντι. Ο Dante Alighieri εμπιστεύεται στη Βεατρίκη στον Παράδεισο της Θείας Κωμωδίας του το έργο να περιγράψει τη γενική διαμόρφωση του σύμπαντος: «και άρχισε: «όλα τα πράγματα έχουν τάξη μεταξύ τους, και αυτή είναι η μορφή που το σύμπαν κάνει παρόμοια με τον Θεό»». . Ο Δάντης μας αφήνει άναυδους καθώς είναι έκθαμβος από το «Η δόξα αυτού που κινεί τα πάντα μέσα στο σύμπαν διεισδύει και λάμπει». Πολύ πιο σκοτεινό το όραμα του Τζάκομο Λεοπάρντι, που βλέπει στο σύμπαν έναν άπειρο μηχανισμό που ανανεώνεται και προχωρά χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να κάνει τίποτα, καταδικασμένος σε έναν αιώνιο πόνο που καθώς υποχωρεί δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κριτικοί έχουν ορίσει το le Ηθικά έργα και η ποιητική παραγωγή του Λεοπάρντι διαποτισμένη από την «κοσμική απαισιοδοξία» του.

Ο κόσμος του Καλβίνου. Στον εικοστό αιώνα, ο Italo Calvino είναι ο συγγραφέας που αισθάνεται περισσότερο την πρόταση του σύμπαντος και της επιστήμης που θα φέρει τους πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι, μετακινώντας τα όρια της εξερεύνησης του σύμπαντος. Το 1965 δημοσίευσε τα «Cosmicomics», φανταστικές ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστής είναι ο Qfwfq, τόσο παλιός όσο το σύμπαν «δύσκολο να προσδιοριστεί, γιατί τίποτα δεν είναι γνωστό για αυτόν. Δεν σημαίνει καν ότι είναι άντρας ». Στις ιστορίες του, ο Καλβίνο ξεκινά πάντα από μια επιστημονική υπόθεση, σχεδόν πάντα αστρονομική, για να χτίζει φανταστικές και σουρεαλιστικές αφηγήσεις.

Τα άπειρα όρια της τάξης. Ας επιστρέψουμε για λίγο στην ελληνική λέξη σύμπανπου σήμαινε «παραγγελία» σωστά. Αλλά η αρμονία για τους Έλληνες θα μπορούσε να αναφέρεται στα αστέρια του ουρανού ως μικρότερους και πιο κοντινούς ορίζοντες. Αρκετά για να γεννηθεί ένα ρήμα, kosmeo να «παραγγέλνει», «τακτοποιεί» και άρα «στολίζει», «ομορφαίνει». Και μετά η λέξη καλλυντικά για να υποδείξει την ίδια την πράξη του εξωραϊσμού. Τι μάθαμε από αυτή τη μεγάλη περιοδεία στον κόσμο; Ότι όταν η μαμά σου λέει ότι ένα τακτοποιημένο δωμάτιο είναι ακόμα πιο όμορφο, παραθέτει τις διδασκαλίες των αρχαίων Ελλήνων. Ότι κάθε φορά χρησιμοποιείς θεούς καλλυντικά πρέπει να ευχαριστήσεις το σύμπαν. Και τελικά, αν τυχαίνει να πιστεύεις ότι οι τιμές τους έχουν εκτοξευθεί, αυτό οφείλεται εν μέρει στην προέλευση του ονόματος. Τουλάχιστον έτσι παρηγορώ τον εαυτό μου.