ο 24 Απριλίου απο 1184 π.Χ, σύμφωνα με την παράδοση, οι αρχαίοι Έλληνες μπήκαν στην Τροία (σήμερα Truva, στα τουρκικά) χρησιμοποιώντας το τέχνασμα ενός ψεύτικου αλόγου. Τη νύχτα, από την κοιλιά του αλόγου όπου είχαν κρυφτεί, βγήκαν οι Έλληνες στρατιώτες και άνοιξαν τις πύλες και έτσι ο στρατός μπόρεσε να μπει και να καταστρέψει την πόλη.

«Πήγαινε, λοιπόν, ακολούθησε και το κτίριο τραγουδάει

Του μεγάλου αλόγου, ποιο από τα δοκάρια της κεφαλής,

Με τον Παλλάς στο πλευρό του, το Epéo έχτισε,

Και ο Οδυσσέας διείσδυσε στο φρούριο

Έγκυος Δαρδανία, περίφημο στρατηγό!

Από τους ήρωες, για τους οποίους η Τροία πήγε σε σπίθες.

Αυτό μου λέει πιστά, και όλα

Θα με ακούσουν να κλαίω, και να καταθέσουν, ότι το στήθος

Με όλη του τη φλόγα ο Θεός σε φωτίζει.

Ο Δημόδοκος, που ήταν γεμάτος από Θεό,

Από ψηλά για να διηγηθεί πήρε, όπως το Achivi,

Πέταξε τη φωτιά στις σκηνές, τα ξύλα

Θα ανέβω και θα ανοίξω τα πανιά στους ανέμους,

Sedean μέρος με τον γενναίο Οδυσσέα

Στα πλαϊνά του αλόγου μέσα στο φρούριο.

Οι Τρώες, καθισμένοι από κάτω του σε κύκλο,

Λένε πολλά πράγματα, αλλά όλα είναι αβέβαια.

Και χωρίζεται σε τρεις προτάσεις: ή το καλώδιο

Ξυλόγλυπτα για να σχιστεί με όπλα,

Ή φέρε τον στην κορυφή ενός γκρεμού και μετά

Βουτήξτε το, ή το τεράστιο προσομοιότυπο

Στους οργισμένους Θεούς δώστε όρκο.

Αυτό επικράτησε στο τέλος: ως μοίρα

Ήταν, που τότε χάθηκε το Ilio superb,

Τι συνταγή είχε στην κοιλιά της

Πλησιάζει η τεράστια μάζα, όπου κάποιοι Έλληνες,

Θάνατος στην Τροία να αντέχει, οι Αρχηγοί κάθισαν».

Έτσι, στο όγδοο βιβλίο τουΟδύσσειαο θρυλικός ποιητής Όμηρος αφηγείται τα γεγονότα που έβλεπαν τους ανθρώπους της Αρχαίας Ελλάδας ως πρωταγωνιστές ενάντια στους αιώνιους εχθρούς της Τροίας. Η ιδέα ήρθε στο ίδιο Οδυσσέας που τιτλοφορείται το έργο. Ή Οδυσσέας, βασιλιάς της Ιθάκης, του οποίου η πονηριά έχει παραδοθεί στη μνήμη ακριβώς επειδή επινόησε τη λύση που, σύμφωνα με τον Όμηρο, εξασφάλιζε θετικό επίλογο στη δεκαετή πολιορκία των Ελλήνων κατά της πόλης του λιος (Ίλιο). Ο Οδυσσέας, δεδομένης της αντίστασης στο πικρό τέλος των Τρώων, πρότεινε στον διοικητή Αγαμέμνονας να επικεντρωθεί στην πονηριά παρά στη δύναμη. Οι Έλληνες, μετά από δέκα μακροχρόνια πολιορκία κατά των Τρώων, προσποιήθηκαν ότι έφευγαν αφήνοντας ένα γιγάντιο άλογο στην παραλία με τους πιο γενναίους Έλληνες πολεμιστές μέσα, συμπεριλαμβανομένων του Οδυσσέα και του Αγαμέμνονα.

Οι πολιορκημένοι, βλέποντας τον στόλο να φεύγει, βγήκαν έξω και μαζεύτηκαν γύρω από το Άλογο, εξαπατημένοι έξυπνα από την ιστορία του Σινόνε, ενός νεαρού Έλληνα μορφωμένου από τον Οδυσσέα, ο οποίος το περιέγραψε ως εξιλαστήριο κατά της Αθηνάς για την επιστροφή των Αχαιών. Οι Τρώες για να εξευμενιστούν με τη θεά τον έσυραν μέσα στα τείχη, διατάσσοντας την ήττα τους και κάνοντας το ξύλινο άλογο αθάνατο, συνδεδεμένο για πάντα με την πτώση της πόλης τους.

Το επεισόδιο του Δούρειου ίππου αναφέρεται εκτενέστερα στοΑινειάδασε μια ιστορία που έφτιαξε ο Αινείας προς την Παιγνίδιβασίλισσα της Καρχηδόνας, στο τέλος της πόλης της.

Τι είναι όμως αλήθεια πίσω από αυτό το επικό παραμύθι; Οι ιστορικοί υποτιμούν τον μύθο του δούρειου ίππου, ο οποίος, σύμφωνα με αυτούς, δεν θα ήταν παρά ένας μεγάλος καινοτόμος κριός. Σύμφωνα με τη μελέτη ενός ναυτικού αρχαιολόγου από το Πανεπιστήμιο της Aix-en-Provence και της Μασσαλίας, Φραντσέσκο Τιμπόνι, αντ ‘αυτού, θα ήταν ένας τύπος φοινικικού πλοίου πολύ συνηθισμένος εκείνη την εποχή, που ονομαζόταν ιπποπόταμος (άλογο) λόγω της κεφαλής που ήταν διακοσμημένη με κεφάλι αλόγου. Από εδώ θα είχε γεννηθεί ο μύθος ή, έστω, η παρεξήγηση των μεταφραστών.

Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι πρόκειται για ένα γεγονός που, αν και δεν έγινε ποτέ όπως το ξέρουμε, άφησε διαρκές στίγμα στη συλλογική φαντασία δισεκατομμυρίων ανθρώπων και έγινε μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.